Noorwegen: de grote krachtproef Oslo - Trondheim zomer 2007

Noorwegen - Besseggen

Klik op de kleine foto's voor meer detail

Op het laatste moment beslis ik om weer naar Noorwegen te gaan. Dit keer fiets ik vanuit Oslo naar Trondheim. Met mijn flying dutchman punten boek ik een vliegticket. Alleen de luchthavenbelastingen en mijn fiets moet ik afrekenen (dit keer wel 40 euro enkele reis). Mijn fiets gaat in plasticmee. Op de weg naar het station breekt mijn derailleur kabeltje en gelukking kan ik deze vervangen. Mijn vlucht gaat verder zonder problemen.

Het duurt even voor de bagage op het drukke vliegveld van Oslo gelost is. Het vliegveld Gardermoen ligt ruim 30 km ten noorden van Oslo, dus dat scheelt een ritje door de stad. De fiets is veilig aangekomen. Mijn bidon is wel uit de bidonhouder gevallen en komt los op de band aan.

Na de fiets geprepareerd te hebben fiets ik het vliegveld af. Het is een beetje koel en zwaar bewolkt. De temperatuur is echter nog prima. Ik fiets eerst om het hele vliegveld om de drukke E6 te vermijden. Na twee uur fietsen arriveer ik in Hurdal. De camping is snel gevonden. Ze zijn bezig met een feesttent. De camping is geen aanrader (80 kronen). De faciteiten zijn aardig vervallen. Het veld voor de tenten is groot maar het stikt van de muggen. Ik korte tijd wordt ik volledig lek geprikt. Tot overmaat van ramp doet mijn MSR dragonfly het niet. Ik besluit daarom maar een hamburger bij snackbar te eten. Daar is de band die vanavond optreedt aan het soundchecken. Niet echt mijn muziek, veel jaren 70 rock.

Ik vlucht mijn tent in voor de muggen en gebruik mijn oordopjes tegen het lawaai van de band.

Het bewolkte weer van gisteren heeft plaats gemaakt voor blauwe luchten. Het is wel vrij fris. Ik volg de 180. De weg klimt geleidelijk naar 600 meter. Bovenop de top bezoek ik het benzinestation om wat inkopen te doen. Zelfs op zondag hebben ze daar vers brood en van alles te koop. Ik daal af naar Brandbu. De weg langs het Randfjord meer is glooiend. Bij Hov stop ik even voor wat meer inkopen. Daar koop ik ook een camping gaz tankje, want voor de zekerheid heb ik het camping gaz brandertje meegenomen.Bij Dokka na 60 km langs het meer te hebben gefietst verlaat de weg het meer. Oorspronkelijk was ik van plan hier op de camping te gaan staan, maar het is nog redelijk vroeg.

Bij Foss bezoek ik de helleristringer. Dit zijn rotstekeningen van 11 elanden die meer dan 6000 jaar oud zijn. In de stenentijdperk was het een belangrijke plaats voor elandjagers. Ik klim verder naar 760 meter. Onderweg zijn nog een paar plaatsen waar je kan kamperen, maar deze zien er niet heel erg aantrekkelijk uit. Het wordt steeds later, maar gelukkig blijft het lang licht. Om acht uur daal ik af naar Aurdal. De camping ligt beneden aan het meer aan het Aurdalsfjorden bij het gehucht Sundsvoll. Het is een ruim opgezette en vrij komplete camping. De prijs is er dan ook naar. De camping jongen probeert mij eerst een plek te verkopen voor 170 kronen, wel wat veel voor een stukje gras. Ik heb geen zin om verder nog te zoeken naar een andere camping. Later kom ik op de prijslijst er achter dat een motorrijder 110 kronen betaalt, dus na wat morren krijg ik het teveel betaalde geld terug.

Ik start in Aurdal en via een rustig weggetje kom ik in Fagernes aan. Daar doe ik de nodige inkopen, want dit is de laatste grote plaats voor dat ik Jotunheimen in trek. De RV 51 is redelijk druk en af en toe stop ik om van het klimmen bij te komen. De weg stijgt geleidelijk van 300 meter naar 1300 meter. De omgeving wordt ook geleidelijk ook ruiger, de weilanden worden verruild voor bergen en fjells. In de buurt van Beitostolen zit ik weer op bekend terrein. Hier heb ik 1991 ook gefietst maar dan de andere kant op. Het was toen een lange afdaling. Het landschap is nog even indrukwekkend.

Het weer is nu iets minder goed en dreigend. Op een uitzichtspunt na Bygdin maak nog wat foto's van het traject wat ik in 1991 heb gefietst, de onverharde Jotunheimveien. Nu gaat de weg verder naar het hoogste punt van de Valdresflya, 1390 meter. Hier is ook de hoogste hostel van Noorwegen gevestigd. Het wordt steeds frisser en ik moet een truitje aan doen om de temperatuur aangenaam te houden. In de afdaling heb ik zelfs een jas nodig. De lucht wordt ook steeds dreigender en de natuur steeds ruiger.

Bij Maurvangen zet ik mijn tent op de camping (110 kr). Het is een prima camping gelegen op 1000 meter dichtbij het Gjende meer. Verder is er niet veel te beleven op de camping, en zijn er in de buurt verder geen dorpjes of andere voorzieningen.

Ondanks het dreigende weer gisteren is het vandaag een mooie dag. Dit keer staat er geen lange fietstocht maar een mooie wandeling op het programma. De wandeling naar de Besseggen is een van de klassieke wandelingen in Noorwegen, en wordt elk jaar door circa 30.000 mensen afgelegd. De wandeling geeft ook toegang tot de Jotunheimen dus veel mensen met zware bepakking maken de tocht. Na een kort fietstocht parkeer ik mijn fiets op de grote parkeerplaats. Het is al helemaal vol als ik aan kom. Snel zet ik mijn fiets weg en wandel naar de boot. De boot brengt je vanaf het Gjendesheim naar Memurubu. Er staat al een hele rij en ik mag gelukkig mee. De mensen achter mij moeten mee met de volgende boot over drie kwartier.

De tocht over het Gjende is al prachtig, een mooi meer en je ziet al de mensen die omhoog klauteren. Om tien uur start ik met mijn tocht samen met iedereen die met mij op de boot is meegekomen. Ik zet stevig de pas in, maar wordt al snel ingehaald door enkele snellere Noren. Opvallend is dat veel Noren hier lopen van jong tot oud en vaak ook met hond, terwijl het pad niet echt makkelijk is. Vele gezinnen halen me met een behoorlijke vaart in. De eerste kilometers zijn gemakkelijk daarna gaat het steil omhoog tot een eerste bergmeertje. Het uitzicht op de bergen rondom is prachtig. Ook passeer ik enkele sneeuwvelden. Een smalle graad brengt het pad langs het eerste meer waarna het pad weer begint te klimmen. Bij het tweede meer houd ik een korte rustpauze. Daarna begint de steile klim, want eindigt in een echte klettersteig. Met handen en voeten klim ik omhoog. Niet altijd is het pad even duidelijk. Omlaag lijkt mij bijna onmogelijk alhoewel ik veel klimmers tegemoet kom, vaak met zware bepakking beladen. Na 400 meter stijging bereik ik een fantastisch uitzichtspunt op de twee bergmeren, de Gjende en het Bessvatnet.

Op deze plaats is druk met van het uitzicht genietende wandelaars. De klim vlakt daarna af tot een steenwoestijn. Overal liggen steenmannetjes opgestapeld. Op het hoogste punt (1743 meter) is een grote steenman gemaakt met honderden steentjes. Het weer op de hoogvlakte is guur, er staat een stevige wind. Ik daal snel af. De afdaling is iets makkelijker dan de beklimming. Enkele stukken zijn beveiligd met staalkabels. Al snel wordt de temperatuur weer een stuk beter. Er ontvouwt zich na de steenwoestijn een prachtig uitzicht tot aan de camping. Daarna gaat het weer steil omlaag en arriveer om 16:00 weer bij de parkeerplaats. Het is een prachtige wandeling van circa 17 kilometer in ruim zes uur.

Als ik weg fiets is het weer prachtig. De eerste kilometers langs het meer zijn vlak. Daarna gaat het op en af. Pas na het Veslevass gaat het steil naar beneden. Bij de kruising met de 15 maak ik een korte stop. De weg tot aan Lom is een stuk drukker. In Lom bezoek het staafkerkje van de buitenkant. Het is een prachtig bouwwerk.Daar bezoek ook de supermarkt en stop voor een uitgebreide lunch. Het is nog rond 15:00, dus te vroeg om te stoppen, dus begin ik aan de lange klim naar de Sognefjell. Bij Elveseter is een hotel in een oude boerderij uit 1858 gevestigd.

Ik klim verder. Bij een parkeerplaats rust ik even uit. Ik kom nog twee dalende fietsers tegen. Bij Bovertun is een eerste pas bereikt. De weg daalt dan een kleine stukje af naar een meer. Even is de weg vlak maar na het meer wordt de klim een stuk steiler. Het koelt al snel af. De weg door het Breiseterdalen is smal. Een enkele automobilist rijdt nog naar boven. Zo ook een Koreaans groep die een tocht door Europa maakt. Ze laten zich om de paar honderd meter op de film vast leggen. Even later moet ik er ook aan geloven. Nabij Krossbu is het steilste deel van de klim. In een paar haarspeldbochten gaat de weg naar de pashoogte. Op 1440 meter trek is snel een truitje en een jas aan. Het weer is helaas ook gaan betrekken en een stevige regenbuien maken de kilometers over de hoogvlakte helaas wat lastig.

Een grotere tegenstelling met het mooie weer vanochtend en tien jaar geleden is niet mogelijk. Toen fietste ik met prachtig weer over dezelfde weg en kon genieten van de waanzinnige vergezichten. Nu probeer ik de weergoden te trotseren, slagregens, hagel en een stevige wind maken het fietsen moeilijk. Het gebied blijft natuurlijk fraai zelfs met ruig weer. Als de weg flink begint te dalen, komt een zware mistbank opzetten. Behoedzaam daal ik af. Ik ben blij als een auto mij passeert, want dan kan ik me op de mistachterlicht oriënteren. Vanuit een fietser komt plots een fietser omhoog gefietst. 'T lijkt mij erg laat, want het is al na zevenen en bovenop is weinig te vinden.

Bij Fotrun kom ik weer in de bewoonde wereld. Even verder vind ik om acht uur de prima camping Vasbakken nabij een grote waterval waar ik snel mijn tent opzet (90 kronen).

's ochtends is het nog redelijk bewolkt. Ik volg de linkeroever van het Lustrafjord. De weg is erg smal maar heerlijk rustig. Vrijwel zonder autoverkeer is het hier prima fietsen. Er volgen wel drie stikdonkere tunnels. Aan het begin zijn bakjes te vinden waar een fietser een zaklantaarn kan lenen. Gelukkig heb ik mijn eigen verlichting meegenomen. De eerste is nog te doen maar de tweede is een stuk langer. Ik ben blij met mijn achterlichtje want in de tunnel wordt ik ingehaald door hardrijdende auto. Ik kan me dan weer even oriënteren op de muren, want snel daarna treedt de duisternis van de tunnel weer in.

Bij de grote waterval Feigumfossen parkeer ik mijn fiets en klim naar boven. Het pad is nog al modderig geworden door de regen van de afgelopen dagen. Op de terugweg ontmoet ik een Noorse familie die hun hond uitlaat.

Ik vervolg mijn weg langs het rustige weggetje. Bij Urnes klim ik naar het kerkje. Dit is het oudste staafkerkje van Noorwegen. Erg fraai gelegen.

Bij de pont is het even wachten voor deze weer vaart en kan ik een paar broodjes nuttigen. De boottochtjes zijn een leuke onderbreking van het fietsen en de natuur bij fjorden is prachtig. In Solvorn klim ik even naar de grote weg. In Sogndal doe ik nog wat inkopen. De kilometers langs het Sogndal fjord zijn niet al te lastig. Enkele smalle passages zijn vervangen door tunnels. Gelukkig mag je als fietser nog de oude weg gebruiken. Bij de Faerlandsfjord kan ik weer op het pontje wachten van Hella naar Dragsvik. Ik had me voorgenomen om aan de voet van de klim naar Bardalen te kamperen. Het is echter al zeven uur. Dragsvik ligt nog aardig ver en op de kaart staan nog een paar campings aangegeven.Het Vetlefjord met de laagstaande zon is prachtig. Er zijn niet veel huizen en dorpjes. De campings zijn helaas al opgeheven, wel een tegenvaller. Bij Mel sla ik een weggetje in naar de electriciteitcentrale. Daar vind ik een rustig plekje waar ik mijn tent in het wild op kan slaan (0 Kronen).

De dag begint meteen met een klim. De weg slingert omhoog door een prachtig landschap. De bergen zijn spits en steil. Met vele haarspeldbochten klimt de weg naar de pas. Na zeven kilometer door de Bardalen kom je op een fantastisch uitzichtspunt en het hoogste punt van 700 meter. De echte Gaularfjellet pas ligt nog enkele kilometers verder. De weg gaat vervolgens golvend naar beneden over een rustige weg. Bij een grote waterval Likholefossen houd ik een lunchstop. Via een moderne metalen brug kan je naar de overkant. Ik begin aan het pad maar na een paar kilometer keer ik weer om.

Bij Viksdalen koop ik eerst wat cola op de hitte af te koelen. Het is weer voor de verandering een stralende dag. De weg klimt dan weer omhoog. Langs de grote waterval Vallestadfossen gaat de weg geleidelijk aan steiler. Het landschap is liefelijk. Minder ruig dan bij de grote fjorden. Nabij Forde neem ik de afslag naar de E39. Het is erg druk met veel vrachtverkeer zonder fietsstrook. Gelukkig kan ik bij het Jolstravatnet rechtsom langs het meer.

Het meer is prachtig gelegen aan de voet van de grote gletsjer Jostedalsbreen. Langs het meer zijn verschillende oude boerderijen met mos op het dak. De weg is erg rustig en een auto breed. Het uitzicht is erg indrukwekkend. Als ik in Skei aan kom is het even zoeken naar de camping. Deze ligt enkele kilometers buiten Skei aan het meer. De receptie is echter bij de benzinepomp in Skei zodat weer terug moet naar het dorpje.De camping is erg eenvoudig, met een prachtig uitzicht op de bergen (90 kronen).

Helaas is het mooie weer van de vorige dag afwezig als ik vertrek. Op de drukke weg fiets ik weer naar Skei. Gelukkig is het zondag wat minder druk met vrachtverkeer. De weg is ook niet zo steil. In Byrkjelo doe ik wat boodschappen en houd ik een korte lunchstop.De weg stijgt daar naar 600 meter. Helaas is er weinig uitzicht en het laatste stuk fiets ik door de mist. Het miezert een beetje dus ik daal snel weer af naar Utvik. De weg is hier erg smal en er is gelukkig weinig verkeer. Af en toe gaat de weg door een tunneltje. De weg kronkelt om het Innviksfjorden. Al van verre is te zien waar je naar toe gaat. In Olden maak ik een korte stop. Het plan om naar de Briksdalbreen te fietsen laat ik varen, het is te slecht weer en zo heb je helemaal geen uitzicht. Ook het dorpje Loen passeer ik en het is nog vroeg als ik in Stryn arriveer. Hier was ik van plan om een camping op te zoeken maar ik kan nog een stuk verder fietsen. Bij het Strynevatnet liggen diverse campings. Ik kies een mooi gelegen camping uit bij Minesund, waar het niet zo druk is (70 kronen). Prima voorzieningen op een prima plaats met een prachtig uitzicht.

De dag begint met zware bewolking. Ik wacht tot de bui is overgetrokken. ik fiets langs het Jostedalsbreen nasjonalparksenter. Even verderop begint de klim naar het Strynefjell. De weg loopt nog redelijk gemakkelijk omhoog. Na een paar haarspeldbochten wordt het iets steiler. De hoofdweg vervolgt verder via tunnels door het berglandschap. Als fietser wordt je over de oude weg geleid. Hier start ook de mist en wordt de weg een stuk steiler. Bij de waterval houd ik een korte stop, maar veel zicht is er niet meer. Gelukkig rijdt hier ook weinig verkeer. Naar mate de weg hoger komt wordt het landschap ruiger. Na een aantal kilometers klimmen begint de zon door het dichte wolkendek te breken. Als ik rond de 1000 meter fiets is de mist vrijwel weg. De top van de pas is ook bereikt. De geasfalteerde weg maakt plaats voor onverhard gravel. Gelukkig is de gravel goed bereidbaar. De indrukwekkende weg volgt enkele kilometers de hoogvlakte. Daarna daalt het langzaam af. Onderweg eet ik nog mijn lunch. Het wordt ook wat groener met vele vakantiewoningen. Deze hebben vaak een groen grasdak, zodat ze in de winter goed geisoleerd zijn. Bij de splitsing beland ik weer op de geteerde weg. Meteen is het ook een stuk drukker en loopt langs een aantal meren. Het laatste stuk naar het hoogste punt van 1300 meter is erg indrukwekkend. De smalle weg is uit de rotsen gehakt. Er staat ook nadrukkelijk dat er een stopverbod is, waarschijnlijk zijn er zoveel toeristen overdonderd van dit mooie natuurschoon, dat ze pardoes op de rem staan. Helaas is het te bewolkt weer om de onverharde klim te maken naar de Dalsnibba. Vandaar is op een mooie dag een prachtig uitzicht van het Geirangerfjord. Mogelijk iets voor een volgende keer.

De mist hangt laag op de 1000 meter grens. Ik daal af naar Geiranger. De weg draait en keert. Op het beroemde uitzichtspunt Flydalsjuvet maak ik een korte fotostop. De overhangende rotspunt is niet meer te fotograferen want het stuk is nu beveiligd met hekwerken.

Ik daal van het dorpje. Tijdens het dalen merk ik dat mijn rem slechts aan een staaldraadje vast zit. Zonder al te veel remmen bereik ik de haven, waar gelukkig meteen de boot klaar staat naar Hellesylt. Het Geirangerfjord is prachtig. Beroemde watervallen zoals de Seven Sisters en de Suitor zijn zeer fraai.

In Hellesylt zoek ik de camping op. Het is een prima camping met goede voorzieningen (85 kronen). Het veldje is erg ruim. Even later komt een Duitse medefietser aan. Hij heeft de noordelijke route genomen.

Het is vandaag zwaar bewolkt. Op het moment dat ik vertrek is het regenachtig. Ik ben al behoorlijk eind aan het klimmen als ik merk dat de weg veel te rustig is. Ik kijk op mijn oude Cappelens kaart en zie dat ik de verkeerde afslag heb genomen. Dit betekent weer terug naar af en volgende keer beter opletten. Ik fiets weer langs de camping en neem nu wel de juiste afslag. De 655 is een kleine smalle weg door de Norangsdalen. Niet echt bekend, maar wel erg fraai. Norangsdalen wordt de mooiste vallei van Zuid-Møre genoemd. De Britse reiziger W.C Slingsby schreef ooit:" Ik ken geen berggebied in Noorwegen, Zwitserland of de Alpen in het algemeen, zo prachtig als in Sunnmøre. Je vindt er landschappen rijk aan natuurschoon en een wilde pracht. Maar nergens vind je zo'n rijke combinatie bergketens, prachtige voorgronden, smalle fjorden en een overvloed aan kleuren in het hele landschap als in de pracht van Sunnmøre".

Zelfs met de laaghangende bewolking is het een prachtige weg. Het dal is zeer nauw en de bergen pieken spits omhoog. De weg is prima geasfalteerd, op mijn oude kaart staat nog aangegeven dat hij grotendeels onverhard is. Ik passeer een meertje waar duikers in het Lyngstøylvatn kijken naar de resten van een boerderij. De weg is niet al te steil en daalt vervolgens af naar et Norangsfjorden. Dit is een prachtig fjord waar de wolkenslierten om de rotsen heen lijken te zijn gedrapeerd. Daar moet ik even wachten op de veerpont om over te steken naar Saebo.

Het Bondadalen heeft een geheel ander karakter en is veel breder. In Orsta zoek ik naar een fietsenmaker om mijn remkabel te vervangen.Gelukkig is er een goede midden in het dorp met ook veel buitensportspulletjes.

Het weer slaat weer om, de wat minder aantrekkelijk omgeving en de vele regenbuien doen me besluiten om Hareid te fietsen. Daar pak ik direct de pont naar Alesund. Het is een vlotte tocht met de hoovercraft waar mijn fiets gratis mee kan. In Alesund blijft het nog een tijdje regenen en schuil ik een tijd lang in de plaatselijke VVV. Daar koop ik ook alvast wat ansichtkaarten voor thuis.

Alesund is een stad indrukwekkend gelegen op een schiereiland. Het lijkt alsof elke plek is volgebouwd met prachtige huizen. Als de regen wat is gaan bedaren fiets ik een rondje door de stad en zoek de camping op (80 kronen). Alesund heeft een stadscamping en de voorzieningen zijn niet meer in de beste staat. Het veld is na alle regen behoorlijk drassig, maar ik vind nog een droog plaatsje onder een rij bomen.
's avonds tijdens het koken is het weer loos. Gelukkig is mijn tent waterdicht en kan ik alles drooghouden.

Voor ik uit Alesund vertrek fiets ik eerst nog naar het fjellstua uitzichtspunt boven de stad. Het is een behoorlijk steil weggetje. Dit is een mooie plek met overzicht over de hele stad. Het weer is vandaag prima.

Het is even fietsen om de stad uit te komen. In Magerholm pak ik weer de boot naar Sykkylven. Daar begint de lange klim over de N60 naar 530 meter. Het landschap is minder spectaculair en bij Stranda pak ik weer de pont over het Norddalsfjorden. Er volgen enkele langere tunnels, gelukkig is het rustig op de weg. Nabij Valldal doe ik nog wat boodschappen. Mijn plan is om door te fietsen naar de laatste camping voor de klim naar de Trollstigen begint. Het weer is vandaag namelijk goed en morgen wordt er slecht weer voorspeld. Bij het laatste dorpje voor de klim zet ik mijn tent op de camping (100 kr). Het is een aardig camping met redelijke voorzieningen met weinig andere gasten. Er staat wel een andere Nederlandse fietser en een Amerikaanse motorbiker, die in Noorwegen is blijven hangen.

Ondanks de slechte weersvoorspellingen is het droog als ik vertrek. Er staat wel een stevig windje, dus dat kan inderdaad betekenen dat er weer een weersomslag zit aan te komen.

De klim naar de Trollstigen valt van deze kant mee en is niet al te zwaar. Geleidelijk loopt de weg op en 20 km heb ik de top bereikt. Op de top zet ik mijn fiets tegen een paal om wat foto's te maken.

Plotseling zie ik mijn fiets richting de afgrond verdwijnen. De wind is hier zo hevig, maar gelukkig kan ik hem nog net tegenhouden.

Even verder zijn de prachtige haarspeldbochten van de Trollstigen te zien. Ik wandel naar het drukke uitzichtspunt. Voor mij zal het niet stigen worden maar dalen. Het is een waar genoegen om hier naar beneden te fietsen. de weg is vaak maar een auto breed en bussen moeten insteken om de bochten te nemen. Wel is het opletten dat je niet door een windvlaag de berg af wordt geblazen. Helaas is de pret snel voorbij. Het landschap wordt hierna een stuk liefelijker. Het waait echter nog steeds hard en soms is het moeilijk om vooruit te komen. Bij Afernes pak ik weer de pont om langs de norodkant van het Langfjord te fietsen. De weg is erg rustig en gloft op en neer langs het fjord. Nabij Eidsvag moet ik weer een klein beetje klimmen naar 110 meter. Dit stelt dus niet veel voor. Voor Sunndalsora is een lange tunnel en daar neem ik de oude weg die bijna overwoekerd is. De oude weg klimt tot 240 meter en je hebt een prachtig uitzicht op het fjord. In Sunndalsora is het even zoeken naar de camping. De aangegeven camping is namelijk al opgeheven. Plotseling begint het keihard te regenen. Ik besluit dan maar een hut te nemen op de Furu Camping (380 kr). Helaas zijn de goedkope hutten reeds uitverkocht en heeft afdingen hier geen enkele zin.

Het weer is volledig opgeklaard als ik weer op de fiets stap. Het is een zonnige dag. Ik volg de 70 die gelukkig niet al te druk is. Geleidelijk klimt de weg omhoog naar 600 meter over een afstand van 50 km. Na een korte stop sla ik links af een smal weggetje in. Dit is de weg naar het trollheimen gebied. Je kan daar helaas niet fietsen, het is meer een wandelgebied. Via wat onverharde wegen en langs het Gjevilvatn fiets ik over rustige wegen. De weg is grotendeels geasfalteerd. Bij Jerpstad zit ik weer om de bredere 700. Daar zoek ter vergeefs naar een camping, de op de kaart aangegeven camping is al jaren gesloten. ik wordt verwezen naar Stolsmo weer 15 km noordelijker. Deze camping ligt 5 km vanaf de hoofdweg en is alleen bereikbaar via een dirtroad en ligt aan een mooi meer. De camping is heel rustig (70 kr).

's Ochtends fiets ik weer terug naar de hoofdweg. Bij Svorkno kies ik weer voor een binnenweg, deze is nu wel geasfalteerd. Bij Gasbakken kom ik op de 708 en ik passeer korsvegen. Bij Melhus is het even zoeken naar de juiste weg. Het weer betrekt en ik schuil een half uur onder een viadukt. De laatste kilometers naar de binnenstad van Trondheim volg ik een fietsroute. In Trondheim wordt zeer veel gefietst en zijn de voorzieningen voor fietsers prima. Er is zelfs een heuse lift om fietsers te helpen bij een steile beklimming. De weg gaat welliswaar nergens naar toe en het lijkt erop dat niemand de lift gebruikt. In Trondheim zijn geen campings dicht bij de stad dus kies ik voor een goedkoop hotel met gemakken(450 kr). De fiets kan achter in een afgesloten hofje geparkeerd worden.

Daarna maak ik wandeling in de stad. Trondheim is een aardige stad met een mooie dom, oude vakwerkhuisjes en pakhuizen.

De laatste dag is maar een korte afstand. 's ochtends loop ik nog door de stad en fiets in de middag Trondheim uit. Wederom kan ik gebruik maken van de fietspaden en fietsroutes. De weg volgt de oude e6 weg, die opvallend rustig is. Bij Stordal doe ik nog mijn laatste boodschappen en ga op zoek naar een camping. Het is even zoeken maar zo'n 10 km vanaf het vliegveld is een kleine boerencamping nabij Eidum (50 kronen). Daar zet ik mijn tent op en ik ga vroeg naar bed.

Ik sta vroeg op want ik moet een vroege vlucht halen. Om vijf uur gaat mijn wekker en het is nog aardig donker als ik mijn tent afbreek. De vlucht vertrekt om acht uur in de ochtend. Ik kom ruim op tijd om mijn spullen in te pakken. Op het vliegveld zie ik nog een aantal andere fietsers die de nacht hebben doorgebracht op het vliegveld. Dit lijkt mij minder comfortabel.