USA: Utah hooggebergte, woestijn en canyons 2008

USA - Utah - Moki Dugway

Klik op de kleine foto's voor meer detail

met de trein naar Frankfurt

Frankfurt -Altstadt

Frankfurt- Las Vegas via de Hebriden

We boeken een rechtstreekse vlucht van Frankfurt naar Las Vegas met Condor heen en terug vanaf LAX naar Düsseldorf met Air Berlin (€ 715 p.p.). We kunnen gemakkelijk een enkele reis boeken en hoeven niet over te stappen. Ook is de fiets een stuk goedkoper om mee te nemen (€ 25). Nadeel is wel dat we al een dag eerder met de trein moeten afreizen naar Frankfurt maar een reisje langs de Rijn heeft ook wel zijn charmes.

Zaterdag 24 mei,  trein naar Frankfurt 

In combinatie met de vlucht hebben we al treinkaartjes (Rail&Flug, € 25 pp) van die Bahn, geldig voor alle treinen in Duitsland van of naar de luchthaven op de dag zelf én een dag van tevoren. Treinkaartjes voor de fiets krijgen is een heel ander verhaal. Meenemen in de rechtstreekse ICE naar Frankfurt mag helaas niet, dus moet het via een omweg via de boemel van Venlo naar Düsseldorf en van daaruit de Intercity naar Frankfurt (luchthaven). In de IC’s mag de fiets echter alleen als die is aangemeld, dit kan gratis maar reserveringen zijn een maand van tevoren al volgeboekt. Dan maar op de bonnefooi, echter een fietskaartje voor dergelijke treinen is niet zondermeer uit de automaat te halen. De treinen naar Frankfurt verlopen zonder vertragingen. Wel veel trappen op en af want de lift is niet altijd aanwezig of zoals in Düsseldorf te krap. Met 25 kg bepakking is dat toch wel zwaar. De intercity van Düsseldorf naar Mainz heeft gelukkig genoeg fietsplaatsen hoewel deze officieel was volgeboekt. Zelfs op de luchthaven van Frankfurt is een werkende lift moeilijk te vinden.

We maken gebruik van de evening check-in en na half uurtje fietsen prepareren en inchecken gaan we met onze handbagage op zoek naar ons hotel in het centrum, Best Western Hotel Domicil (€ 46 ex ontbijt). Deze is op loopafstand van het station. De wijk is niet het leukste plekje van Frankfurt, vlakbij zwerven junks, hoeren en landlopers rond. Gelukkig hebben we er verder geen last van, want het hotel ligt precies op de rand van het zakencentrum. De kamer is keurig. We maken een wandeling door de compacte Altstadt. We eten steak bij de Argentijn en ijs toe bij Haagen Dass en lopen weer terug naar ons hotel. 

Lake Mead

Las Vegas

Om half acht gaat de S-bahn naar het vliegveld. Even na acht uur zijn we al de douane voorbij en wachten we op de boarding, we hadden dus best een uurtje later vanuit het hotel kunnen vertrekken. Het vliegtuig heeft ook nog eens half uur vertraging en pas om 10 uur vertrekken we. De vlucht is verder zonder bijzonderheden, met prima verzorging van Condor.

Onderweg passeren we Nederland, helaas verscholen onder een dik wolkendek, wel mooie uitzichten op het Schotse vasteland en de Hebriden (Skye, Harris). Dan volgt een lange zit totdat we Las Vegas bereiken. Mooie uitzichten op oa Lake Mead en Las Vegas zelf. Het internationale vliegveld is vrij klein, dus er volgt een snelle bagagehandeling, de fietsen liggen er al als we door de douane zijn. Ook de douane gaat vlot, wel even een Iris scan en vingerafdrukken van beide duimen achtergelaten zodat ze ons kunnen vinden als we stout zijn geweest.

We zijn ruim op tijd om nog de bus van half twee te pakken. We wisselen wat euro's tegen een belachelijk hoge koers, want er is helaas geen ATM bij deze terminal. Minko heeft al een shuttlebus naar St George gereserveerd, zodat we een saai stuk over de drukke en gevaarlijke Interstate 15 overslaan die we in 1999 al eens hebben gefietst. Dit zal ons ook twee dagen besparen. Na een half uurtje worden we toch wat ongerust en bellen waar de bus staat. Dan blijkt dat we bij de verkeerde plaats staan, want Las Vegas heeft ook een nationaal terminal. Na wat heen en weer bellen blijken we bij zero level domestic terminal te moeten zijn ipv de international terminal. De fietsen zijn nog ingepakt dus we moeten flink stressen en heen en weer zeulen met de fietsen plus bagage om nog op tijd de bus te halen. Gelukkig wacht de chauffeur op ons. Er is nog maar weinig plaats in het aanhangkarretje dus de fietsen moeten maar bovenop de koffers. De bus zit volledig vol en met wat vertraging vertrekken we.

Twee uur later komen we aan in St George en maken eerst de fietsen wat berijdbaar en zoeken dan een grote supermarket op. Er is veel keus en we slaan veel proviand in voor de komende dagen. Achter de super op een uitgestorven Main street vinden we een prima RV park Temple view resort, waar de tenten op een mooi grasveldje mogen staan. Er is verder een ruime keuken, fitness room, zwembad en livingroom met tv en internet pc. Mag ook wel voor $32 kampeergeld. Hier kunnen we prima bijkomen van de lange reis en kunnen wat acclimatiseren, aan de fietsen sleutelen etc.

Zion Kolobroad

We zijn weer vroeg wakker en na het ontbijt breken we op. We fietsen eerst nog naar de Temple waar het RV park naar genoemd is, een witte mormonen kerk. De weg klimt gestaag parallel aan de Interstate 15. Bij Hurricane wordt de weg drukker en vallen er enkele druppels. De weg naar Zion lijkt veel drukker dan 9 jaar geleden. Bij La Verkin doen we onze laatste inkopen. We zijn van plan Zion door te fietsen maar dan via de rustige Kolob Road. Deze Kolob road is met name bekend van de prachtige wandeling door de Subway. Helaas hebben we te weinig tijd en is de wandeling gelimiteerd tot 50 personen per dag en vereist een permit. Het is vandaag ook Memorial day, een vrije dag voor de Amerikanen, dus de permits zijn al lang van te voren uitverkocht. Bij Virgin waar we pauzeren begint de rustige Kolob road. We fietsen Zion illegaal binnen want we hebben geen toegangspas en er is ook geen loket. Wel rijdt de ranger vaak langs, maar die vraagt meer bezorgt hoe het met ons gaat en waar we naar toe fietsen. De klim begint rustig maar loopt langzaam op. Vlak voor de ingang van Zion, heb ik wat moeite om Minko te volgen. Als ik naar beneden kijk zie ik de oorzaak, een platte band. Er zitten twee doorns in de band. Hier wordt het al knap steil, 14%. We passeren de parkeerplaatsen van het startpunt van de wandeling van de Subway en genieten van de uitzichten van de rode rotsen. Het is wat minder spectaculair dan de Zion weg onderlangs bij Springdale maar nog steeds wel erg mooi. Een lange maar mooie klim naar Kolob plateau volgt. Het plan om naar Cedar City te fietsen blijkt veel te hoog gegrepen door de toch wel zware en vooral lange klim. Na zevenen komen we aan in Aspen, een klein verzameling van vakantiehuisjes waar we kunnen we kamperen naast het Kolob community building. Deze heeft zelfs een keuken en toiletten, maar helaas geen water of elektra. Binnen is het echter lekker warm want zodra de zon onder koelt het hier boven de 2400m zeer gauw af.

We bereiden de maaltijd op mijn nieuwe Primus brander. Helaas heeft deze wat kuren en geeft veel roet af. Vreemd want hij is splinter nieuw. Het is een allesbrander maar op deze hoogte blijkt hij nog niet goed te werken. We zoeken snel de slaapzak op want het is erg koud op deze hoogte.

IJs op de tent, camping 2900 m

modderige dirtroad

De nieuwe slaapzak Yeti - Q500 heeft zich goed gehouden. Ik heb het niet koud gehad. 's Ochtends zit er zelfs ijs op de tenten. Bij een van de vakantiehuisjes kloppen we aan om onze watervoorraad aan te vullen. We hebben door het warme weer gisteren bijna alles opgedronken. De bewoner komt uit Salt Lake en waarschuwt ons voor een zeer slechte weg. Hij vertelt dat hij met zijn trailer vast is komen te zitten in de modder en helemaal moest omrijden, dat belooft dus weinig goeds. De klim schijnt er goed bij te liggen maar op de top zijn grote modderige stukken waar je kniediep doorheen moet. De weg is sinds een aantal weken pas open en er ligt op deze hoogte nog veel sneeuw. Er zijn voor ons weinig alternatieven dus we wagen het erop. Omkeren heeft weinig zin, want dat kost ons twee dagen over de snelweg extra. Niet echt aantrekkelijk.

Kort nadat we weer op de fiets zitten bereiken we Kolob Reservoir. Hier waren ook voldoende mogelijkheden om wild te kamperen aan het meer. Hier begint ook het onverharde deel van de Kolob reservoir. Met 10km/u gemiddeld op de Kolob dirt road kruipen we omhoog tot boven de 2900m. Sommige stukken zijn gewoon te steil en ruw dat we van de fiets moeten en de fiets naar boven moeten duwen. Dit is nog veel zwaarder dan fietsen dus ik probeer zoveel mogelijk fietsend af te leggen. Minko heeft op zijn ligfiets veel meer moeite met het onverharde werk. De weg is rustig met af en toe een 4WD en zelfs twee fietsers op mountainbikes. Gelukkig is de weg minder slecht dan voorspeld door de bewoner in Aspen waar we water hadden getapt. Het stuk op het plateau is af en toe lastig te fietsen, maar de sneeuwvelden geven een geweldig effect. De rit voert door mooie sneeuwvelden met fraaie uitzichten op Cedar Breaks en Zion. Het lastige stuk kunnen we vermijden door onze fietsen door het weiland te duwen. Bij de rustpauze verwijderen we de dikke laag modder onder onze schoenen en wielen. Het onverharde deel is mooi maar kost veel tijd. Gelukkig hebben we vandaag geen haast want we hebben een korte etappe gepland. Bij de shortcut naar Cedar Breaks (via de Black Mountain road) besluiten we niet rechtsaf te slaan maar gewoon door te rijden en af te dalen naar Cedar City over een steile asfaltweg met fraaie uitzichten op de stad. Met name bij de C-overlook is het uitzicht magnifiek. We dalen rustig af naar Cedar City. Hier kamperen we op de KOA camping ($30). Mijn brander heeft opnieuw kuren en gooit weer veel roet in de pasta. Tijdens het ritje naar de supermarkt voel ik me niet zo heel erg fris meer. De hoogte, de kou op de hoogvlakte en de hitte van Cedar City doen mijn gezondheid geen goed en ik voel een licht verhoging opkomen. Tegenwind en vals plat omhoog maken dit nog zwaarder.

Cedar Breaks

De volgende dag gaat het in de ochtend al weer iets beter. Bij de supermarkt gaan we op zoek naar gasblikjes, want de brander lust alles. Helaas hebben ze alleen een ander merk. De klim naar Cedar breaks begint geleidelijk. Ik merk dat Minko wat makkelijker klimt en ik wat meer moeite heb. Ik ben nog niet hersteld en naar mate de klim verder duurt wordt de conditie zwakker. Ik heb wat meer behoefte aan stops en eten dan Minko. Bij een camping eten we een muffin. Langzaam gaat mijn kaarsje uit en wordt het een lijdensweg. Elke meter kost pijn en het tempo daalt naar 5 km per uur. Het waait stevig dus we moeten goed opletten op windvlagen. Bij Zion outlook moet ik even plat en zie ik het even niet meer zitten. We kunnen nog rechtdoor en slaan dan Cedar Breaks over of we fietsen nog langs het Cedar Breaks park 10 km over een hoogvlakte. We besluiten toch maar naar Cedar Breaks te fietsen want wat is 10 km nou voor afstand. Het worden tien hele zware kilometers. Ik krijg steeds meer last van de hoogte, want we bevinden ons op ruim 3000 meter. Mijn benen kunnen wel maar ik krijg te weinig adem. Ik heb hoofdpijn, zie zwarte vlekken en sterretjes maar zet toch door. Tergend langzaam gaan de kilometers voorbij.

Bij de visitor center kunnen we even stoppen en genieten van het mooie uitzicht. Hier kan ik een beetje herstellen en warme kleren aan doen, want door de hoogte ben ik sterk afgekoeld en begin te rillen van de kou en de ziekte. Minko stelt voor om een lift te nemen, maar dat zie ik niet zitten. Zolang ik helder kan nadenken kan ik ook fietsen. Het gaat alleen niet zo snel. Met regenjas, regenbroek en fleece kom ik weer op temperatuur. Het hoogste punt van 3200 bereiken we kort daarna. Gelukkig begint 5 miles na het visitor center de zeer lange afdaling naar Panguitch. We zijn om zes uur boven dus we hebben net genoeg tijd om af te dalen. Doordat we snel hoogte verliezen verdwijnt ook mijn hoofdpijn. De klimmetjes die er nog zijn, zijn niet zo comfortabel maar we moeten toch doorzetten. We fietsen langs Panguitch lake rond zeven uur. Hier zouden we ook kunnen overnachten, maar we dalen liever nog een stuk af naar Panguitch. De laatste kilometers gaan zeer snel met fraaie uitzichten op het dal. Tegen zonsondergang (rond 20 uur) bereiken we de bekende camping Hitchin'Post die een beetje vervallen oogt maar verder prima is, er staan zelfs 2 andere fietsers op het tentveldje. Na de tenten opgezet te hebben gaan we op zoek naar een restaurant. We vinden een vervallen ogende tent maar binnen ziet het er best goed uit en voor $30 krijgen we voor 2 personen een prima maaltijd met vlotte bediening. Hier kan ik een beetje bijkomen van de verschrikkelijk zware dag. Weer terug op de camping kunnen we na een warme douche de tenten weer opzoeken. Het is zeer donker en zonder zaklantaarn heb ik moeite om de tent te vinden. Na de vermoeiende dag kan ik prima slapen.

Red Rock Canyon

Tijdens het ontbijt maken we een praatje met de 2 fietsers. Ze maken voor het eerst een fietstocht en hebben af en toe een auto gehuurd om saaie stukken over te slaan. De receptie van de camping is nog steeds dicht dus kamperen we gratis ;-). Rond negen uur zijn we weer op weg. Tot aan de afslag naar Bryce Canyon fietsen we over een drukke weg. We komen twee fietsers tegen waarvan een ons een toegangskaart voor Zion aanbied. Deze hebben we niet meer nodig, want we zijn Zion al illegaal gepasseerd. Opvallend is dat fietsers alle tijd maken om een praatje te maken, erg relaxed. Het is ook een druk bereden fietsroute, want nergens op onze tocht komen we zoveel fietsers tegen als hier.

Geleidelijke klimt de weg naar het plateau van Bryce canyon, waar nu een mooi fietspad door de fraaie Red Rock canyon is aangelegd. We maken wederom veel foto's van de rode rotsen. De klimmetjes zijn niet zwaar en ik ben aardig hersteld van de inspanningen van gisteren. Het is hier ook een stuk lager, dus ik denk zeker dat hoogteziekte een belangrijke oorzaak was van lamlendige gevoel van gisteren. We passeren de afslag naar Bryce Canyon. We slaan dit park over, want we hebben dit park al in 1999 bezocht. Vanaf de hoofdweg 12 heb je geen uitzicht op de rotsen.Na een korte afdaling lunchen we in Tropic. In Cannonville wordt het weer warm en kunnen de truien en jasjes uit. We dalen af naar Cannonville. Aanvankelijk waren we van plan om ook Kodachrome te bezoeken. Omdat we de eerste dag al wat tijd hebben verloren slaan we dit park over. Geleidelijk gaat de weg weer omhoog. We hebben gelukkig wind mee. Het laatste stukje van de klim is aardig steil, maar duurt gelukkig slechts 1 mile. We moeten dan wel 200 meter overbruggen dus dat is meer dan 10% gemiddeld. Bovenop hebben we fraai uitzicht wat een beetje lijkt op de bergen bij Death Valley bij Zabriskie point.

De laatste 29km gaan bergaf en in no time bereiken we Escalante. Escalente is een redelijk groot dorp met alle voorzieningen.We kiezen voor camping Escalante outfitters voor $14. We doen wat inkopen in dit dorp en moeten nogal lang wachten op de prijzige en kleine Calzone op de aardig drukke camping. Andere vakantiefietsers met bepakking zijn er niet op de camping, wel komen we in het restaurant een stel tegen die ons eerder heeft zien fietsen op het fietspad bij Red Rock Canyon. Na het eten kunnen we nog even mailen op een van de gratis internet pcs. Op de camping kan ik ook een gasblikje voor de brander vinden zodat we weer gewoon kunnen koken. Het is toch wel handig dat je zowel op benzine (als de brander goed geïnstalleerd is) als op gas kan branden.

Grand Staircase Escalante

Calf Creek

's Ochtends zetten we thee met de gasbrander. Gas is toch iets makkelijker dan het voorverwarmen met benzine, zeker als deze erg roet. Als we vertrekken zijn de meeste andere kampeerders reeds vertrokken. We hebben geen haast want vandaag staat weer een korte rit op het programma maar wel in combinatie met een wandeling.

Na Escalante wordt het landschap steeds mooier. We bereiken de top en hebben uitzicht op de Escalante river. Bij elke rivierdoorsteek daalt de weg een fraaie canyon in. De weg kronkelt door het landschap net alsof het een schilderij is. De weg zakt de diepte in een fraai pallet van kleuren. We zien in de verte nog een bekende fietser die ook op weg is naar Boulder, maar maar halen hem niet meer in. Een fraaie afdaling volgt, het lijkt een beetje op Zion en we blijven maar foto's en filmpjes maken, zo mooi is het hier.

Bij Calf creek recreation area zetten we de fietsen achter weg. De aardige camping beheerder vraagt of we een plaatsje nodig hebben. Alle officiële plaatsen zijn vol, maar voor fietsers is de overloop nog beschikbaar. We hebben echter andere plannen. Na een goede lunch met veel cola zetten we de fietsen op slot en beginnen aan onze wandeling. Volgens de boekjes is dit een aanrader en dat kunnen we helemaal beamen. De route is niet moeilijk maar wel erg zanderig. We halen vele trage wandelaars in, want we beginnen vrij laat aan de wandeling. Veel wandelaars zijn bevangen door de hitte. Om de paar honderd meter is er een stop en wordt in de routebeschrijving die we van de host meekregen een van de highlights opgesomd. Er zit een klein klimmetje in waarna we door het dichte struikgewas weer naar de beek afdalen. De canyon is erg fraai en we zien niet direct waar de waterval zich bevindt. Na 1,5 uur wandelen horen we het geruis en arriveren we bij een prachtige plek. Enkele helden wagen zich tot diep in het ijskoude water. Minko beperkt zich tot pootje baden. Na een korte pauze keren we weer om en komen weer wandelaars tegen die we op de heen weg hebben ingehaald. Na een uurtje zijn we weer terug op de parkeerplaats.

Hier stappen we weer op de fiets, waar meteen een pittige klim van 10-14% volgt. We moeten de canyon weer uit, ongeveer 5 km lang tot 2000m. Bovenop het plateau gekomen kijken we in de diepe ravijn waar we langs de Calf creek hebben gewandeld. De fietsen over de richel van de bergrug met aan beide zijden een afgrond (the Hogback).

In Boulder aangekomen is vanwege een bruiloft alles dicht en zijn alle motels volgeboekt. De campground in het dorp blijkt een parkeerplaats voor RV's zonder enige voorzieningen en is gesloten. Een aardige tegenvaller. Doorfietsen heeft geen zin want daar zijn helemaal geen voorzieningen en loopt de weg weer naar 3000 meter naar de Boulder mountain.

Na een dure fastfood maaltijd in een snackbar (een burrito en een hamburger voor $30) gaan we op zoek naar een kampeerplek. Langs de Burr-trail moet er wel wat te vinden zijn volgens de locals. Aan de rand van het dorp zien we echter een mooi grasveld achter Boulder Mesa Restaurant en vragen aan de eigenaar of we er de tenten mogen opzetten. Dat mag wel maar het kost wel 10 dollar. Omdat het al laat is en we geen zin hebben nog verder te zoeken gaan we accoord en kunnen ons een beetje opfrissen in de toilet van het restaurant.

Capital Reef

Maanlandschap bij Sleepy Hollow

Oorspronkelijk waren we van plan om de Burr trail te doen. In 1999 hadden we dit plan al maar Minko werd te ziek om het rondje af te maken. Nu zijn we door de lastige eerste dagen wat op achterstand op het schema geraakt. Daarnaast schrikt het 50 km onverharde deel ons af, want dan wordt de 130 km wel erg zwaar. Na rijp beraad kiezen we voor de iets makkelijker weg via Torrey en het Capitol Reef national park noordoostwaarts. Dit traject is geheel verhard en zelfs korter.

De klim naar Boulder Mountain begint meteen vanuit Boulder. Onderweg zien we leuke kampeerplekjes waar we eventueel hadden kunnen staan in plaats van achter het restaurant.

De klim wordt na de afslag naar een energiecentrale steiler. De weg kronkelt omhoog. De kampeerplekken die op de kaart staan aangegeven zijn inmiddels volledig verwilderd. Bij een eten we een muffin. Bovenop op 2900 meter ontvouwt zich een breed panaroma waarbij je de gehele omgeving tot aan Capitol Reef kan zien.

De afdaling tot Torrey gaat wat op en af door een bosrijke streek telkens als we denken dat de weg definitief naar beneden gaat moeten we toch weer klimmen. Erg onregelmatig.

Bij het kruispunt in Torrey met de 24 houden we een lunchstop bij het benzine station. We kopen weer voldoende voorraad drank om weer verder te kunnen. Nabij Torrey verandert het landschap in rode rotsen en woestijn en het wordt steeds fraaier als we het Capitol Reef national park naderen. Er is geen entreepoort dus betalen lijkt niet te hoeven. We dalen af en storten het park binnen. We fietsen langs de Twin rocks en Chimney rocks. Bij Panorama point genieten we van het mooie uitzicht. Daarna wordt de kloof smaller bij de rotstekeningen van indianen, Fremont Petroglyphs. Er zijn vlak bij de weg diverse rotstekeningen te zien. Dan volgt een spectaculaire rit door het park. De rotsen torenen hoog boven de weg uit en zijn wit, rood en grijs. Dit doet ook weer erg denken aan Zion, omdat je onderlangs de canyon fietst. De weg daalt voortdurend dus we kunnen extra van het uitzicht genieten. De canyon is een stuk langer dan verwacht en het blijft maar doorgaan o.a. met de indrukwekkende Navajo Dome, een piramidevormige rots.

Bij het verlaten van het park treffen we aan de oostzijde een dor woestijnlandschap aan dat lijkt op Death Valley. Even verderop komen we langs de afslag van de Notom-Bullfrog road waar we oorspronkelijk uit zouden komen als we de Burr trail hadden genomen. Gezien de fraaie rit door Capitol reef hadden we achteraf geen spijt van deze beslissing.

De canyon wordt breder en het terrein steeds droger met bizarre rotsformaties. We hadden gepland om bij de camping Sleepy Hollow te stoppen. Deze ligt erg vervallen en verlaten bij en nodigt niet uit om er te kamperen. Er is verder ook niets in de buurt.We eten de laatste muffins op en tanken wat water om de laatste 34 km verder tot Hanksville te overbruggen. Met forse rugwind en een licht dalende weg zijn we net op tijd bij de super voordat deze om 19 uur sluit. We vinden een prima Red Rock campground midden in het dorp met een mooi grasveldje waar we wel voor 2 tenten moeten betalen (25 dollar). We koken weer onze eigen maaltijd.

Goblin valley

We fietsen Hanksville uit naar het noorden. De wegen zijn kaarsrecht maar het is zeker niet saai. Midden in het landschap staan gigantische rotsblokken vreemd gevormd door de erosie. Het lijkt net of kunstenaars standbeelden hebben gemaakt.

We willen nog langs het Goblin valley statepark, maar moeten daarvoor behoorlijk om rijden. We twijfelen of we hier gaan kamperen, want er schijnt een goede camping te zijn met warme douches. Er zijn echter geen andere voorzieningen. Bij het park besluiten we eerst Little wild horse canyon te bezoeken. De weg erheen is hobbelig asfalt met af en toe wasbord gravel. We kunnen alles wel goed fietsen. Bij de parkeerplaats is het vol met geparkeerde auto's, want het is een populaire wandeling. De ingang van de canyon is met rotsblokken versperd en het juiste pad kunnen we helaas niet vinden.

Teleurgesteld keren we terug naar de merkwaardige Goblin rotsen waar we maar weinig tijd hebben om er te wandelen. Ondanks het late tijdstip (15.30) willen we toch nog doorfietsen tot Green river, 80 km (!) verderop, zodat we weer enigszins op schema liggen. Zoals verwacht wakkert de wind in de namiddag aan en met wind in de rug vliegen we met hoge kruissnelheden van 30-40 km/u over de kaarsrechte highway 24. Om de freeway te omzeilen slaan we rechtsaf de old State highway 24 in, een vervallen maar heerlijk verkeersvrij weggetje. Al om 19u15 bereiken we camping Shady Acres midden in het dorp. Een vrij groot RV park met weinig kampeerders ($22 dollar). En dan weer als gebruikelijk gauw de tent opzetten, douchen, koken en eten want om 21u is het hier al donker.

Archview

Canyonlands

Omdat we gisteren een groot deel van de achterstand hebben ingelopen kunnen we het vandaag wat rustiger aan doen. Aanvankelijk wilden we vanuit Greenriver direct Canyonlands inrijden, maar in het vliegtuig ontdekten we een camping bij de afslag van Canyonlands die zeer strategisch gelegen is. Zo hoeven we niet met extra water en eten te sjouwen en kunnen we gewoon van alle voorzieningen gebruik maken.

We fietsen eerst parallel aan de Interstate 70 over de oude vervallen highway. Opvallend is dat ze de zeer stille weg aan het verbreden zijn. Nog gekker is dat ze dat met de hark en brommertjes aan het doen zijn. Amerika staat overal te boek als vooruitstrevend, maar het lijkt hier wel of ze nog methoden uit de jaren 50 toepassen. Totaal niet efficiënt, arbeidsintensief en zullen er zo zeker nog een aantal jaar over doen. Misschien is dit een vorm om de verborgen werkloosheid te maskeren.

We moeten tien kilometers over de Interstate, want er is geen alternatief. Er doemt bij mij nog steeds de nachtmerrie op uit onze tocht van 1999. Toen fietsten we over de Interstate tussen Las Vegas en St George. Twee keer werd ik bijna aangereden door vrachtwagens die mij bijna over het hoofd zagen en met enkele noodgrepen kon ik toen op het nippertje uitwijken. Deze interstate heeft gelukkig brede vluchtstroken en het verkeer rijdt vrij rustig. Je moet altijd wel je blik op oneindig zetten en met oogkleppen op fietsen dan heb je er weinig last van.

Na Crescent Junction verlaten we de Interstate weer en slaan rechtsaf richting Moab. Een vervelend drukke en smalle highway 191 zonder vluchtstrook, geen schaduw en tegen de wind in. Dit is eigenlijk nog een stuk vervelender dan de rustige Interstate, want er is ook druk vrachtverkeer. Ze houden gelukkig wel rekening met fietsers en rijden met grote boog om je heen.

Het is warm en heet en geen prettig fietsweer. Gekookt en gestoofd komen we gaar aan op de Archview camping, ongeveer 20km van Moab. Het ritje naar Moab zit er vandaag niet meer in, daarvoor is het te warm en we zetten snel de tenten op in het woestijnzand en lessen onze dorst met vele liters sap (Hete Sunny D) en cola.

Er staat wel een stevige wind en we hebben nogal last van het rode zand die de tenten in blaast. Minko's tent is zo dun dat zijn binnen tent vol met zand ligt. Ook de ritssluitingen hebben het zwaar te verduren en gaan niet meer dicht. Na wat dweilbeurten kan het meeste zand verwijderd worden.

Sharfer Trail

Green River Overlook

Long Canyon

We staan vroeg op en om acht uur klimmen we zonder bepakking naar het plateau van Canyonlands. Canyonlands staat al jaren op mijn verlanglijstje als een van de "must sees". Vanuit Moab is het op de fiets nauwelijks bereikbaar en de voorzieningen in het park zijn erg beperkt. De campings hebben geen water en er zijn buiten het visitor center geen winkels. We bezoeken het goed toegankelijke Island in the Sky district. Het gehele gebied uitgesleten door de Colorado river en Green river is nog veel groter maar grotendeels ontoegankelijk.

De klim loopt erg geleidelijk in drie stappen van 150 meter. Zonder bagage ben ik aanmerkelijk sneller dan Minko op de ligfiets. Na de splitsing naar de Dead horse Point state park is het zwaarste van de klim overbrugd. Bij het visitor center kopen we een kaartje en genieten we van het mooie uitzicht op de Shafer Trail. De onverharde weg kronkelt steil naar beneden. Een enkele mountainbiker en Jeep wagen de klim omhoog. Enkele kilometers verder maken we een korte wandeling naar de Mesa Arch. Een indrukwekkend uitzicht opent zich achter de stenen boog.

Vervolgens is het steenworp afstand naar de Green River overlook. Dit is de enige plaats waar je vanaf de weg de green river kan zien. De Green river heeft een diepe canyon uitgehouwen, terwijl dezelfde rivier in het gelijknamige dorp klein en bruin eruit zag.

Daarna volgen nog talloze uitzichten zoals bij Buck canyon overlook en tenslotte Grand view overlook. Dit is inderdaad zeer grand, waar je ook kijkt alleen maar canyons tot aan de horizon. Erg indrukwekkend. Na het grootse Grandview fietsen we weer terug, voornamelijk bergaf dus de terugweg verloopt snel.

Bij de afslag naar Dead horse point statepark besluiten we af te dalen richting de Colorado rivier. De zanderige gravelweg over de Pucker pass verandert later in een rotsig pad dat door een indrukwekkende kloof van de Long canyon loopt. Bij de Puckerpass wordt de weg erg smal en steil, zodat we behoedzaam lopend naar beneden moeten gaan. Stenen van 1 meter doorsnede liggen dwars over de weg. Met veel moeite manoevreren we de fietsen downhill, soms is het er zo steil dat we ons afvragen hoe hier auto's naar boven kunnen komen. Het uitzicht is echter genieten, om de 100 meter staan we stil om fotos te maken. De rode rotsen steken schril af tegen de strak blauwe lucht. Uiteindelijk bereiken we de asfaltweg langs de Colorado. Met de wind in de rug kunnen we aardig doorrijden over de Potash road. We fietsen nog langs Jughandle Arch en rotstekeningen van indianen. Op de wand van Wall street zijn nog klimmers bezig met het overwinnen van de zwaartekracht en kleven in de wand.

Het is al te laat om nog naar Moab te fietsen en we besluiten weer terug te gaan naar de camping. De klim langs de drukke weg is aan het eind van de dag toch nog pittig en gaat maar door. Even na zevenen bereiken we moe maar voldaan de camping.

Park Avenue in Arches

Landscape Arch

Delicate Arch

We verlaten vandaag camping Archview. Vandaag fietsen we met bepakking naar Arches National Park, slechts 10km van de camping. De drukke highway 191 kunnen we vermijden door over de oude (vervallen) highway te fietsen. Enkele honderden meters na de camping slaan we links af het zanderige pad in. Gelukkig is het een afdaling, en wordt het wegdek iets beter. We bezoeken het visitor center, maar daar mogen we helaas onze bagage niet achter laten. Dat is een tegenvaller want we willen eigenlijk niet met onze tassen zeulen. Als we een stukje hebben geklommen zien we een ideale plaats om onze tassen te verstoppen. We leggen de tassen onder een rots en hopen dat het niet te veel gaat regenen en er geen wilde dieren aan onze tassen gaan knagen. Zonder bepakking fietsen we verder naar boven. Na 1 mile hebben we de eerste klim gehad. We fietsen langs park avenue, waar de rotsen hoog boven het landschap uit toornen. Bij Court house maken we wat foto´s, een indrukwekkende rotsformatie. We vervolgen onze weg en klimmen geleidelijk naar de Balanced Rock, een grote steen die balanceert op een zandpilaar. We besluiten de steen maar geen duwtje te geven, want dat is weer zo jammer voor de volgende toeristen.

Na Panoramapoint daalt de weg sterk naar de Salt valley en klimmen we naar het eind van de weg, bij Devils Garden trailhead. Hier is ook een camping die inmiddels volledig volgeboekt is. We parkeren onze fietsen en beginnen aan onze wandeling langs talloze arches. De grote Landscape Arch is erg indrukwekkend en heeft een spanbreedte van 100 meter. Daarna wordt het pad een stuk lastiger begaanbaar. Daardoor zijn er ook minder toeristen. Onder een grote rots kunnen we even schuilen voor een buitje. Daarna volgt een lastig stuk door de wind over een smalle richel. We passeren mooie rode rotsen en wandelen naar de Double O-Arch. De hele dag miezert het, maar gelukkig schijnt ook af en toe de zon. Om de terugweg fietsen we nog naar het uitzichtpunt van de Delicate Arch. Een klim naar de rotsboog zit er vandaag niet meer in, maar vanaf het uitzichtpunt is hij aardig indrukwekkend. Als we na een bezoek aan de Delicate Arch aan de afdaling willen beginnen, worden we overvallen door hevige rukwinden en buien. Naar beneden fietsen is onverantwoord met het drukke verkeer, dus maar te voet verder. We krijgen gelukkig al snel een lift aangeboden van een pickup, achterop in de laadbak. Dat aanbod wordt in dank aanvaard en in no time zijn we weer beneden. Nadat we van de kou zijn bijgekomen bij het visitor center, fietsen we in stromende regen vervolgens naar Moab waar we een motelkamer bij de Days Inn nemen. De bemodderde fietsen kunnen gewoon mee in de kamer maar voor 100 dollar mag dat wel. De Days inn van Moab is geen echte aanrader. De kamers zijn groot genoeg maar wel een beetje vervallen. Zo kunnen we wel zonder schaamte onze natte kleren en schoenen laten drogen. Het ontbijt is zeer simpel. 's Avonds eten we lekker bij een goeie Mexicaan.

Moab Mountainbike city

Slick Rock

De hele avond heeft het geregend en als we opstaan regent het nog steeds. Na kort overleg besluiten we nog een dag in Moab te blijven, maar wel naar een ander oord te verkassen. Na het ontbijt bepakken we de fietsen en stallen ze aan de overkant bij Poison spider bikes. Daarna shoppen langs de vele bikeshops en T-shirt stores, kaartjes sturen etc. Moab is wel een leuk dorp om een dagje in te verblijven en wordt wel het centrum van de mountainbike wereld genoemd. Overal zijn fietsenwinkels en fietsenrekken. Veel andere fietsers zien we echter niet.

In de middag klaart het volledig op. Bij de leuke camping Up the Creek, liggen de tentveldjes er droog bij en zetten we daar de tenten op ($ 25). Officieel mogen we onze tenten niet op het gras zetten, maar de vriendelijke hostes zegt er gelukkig niets van. Er is alleen ruimte voor tenten en het ligt redelijk centraal in het dorp. Bomen houden het koel en het lijkt alsof je in het bos kampeert. Perfect kampeerplaatsje.

' s Middags maken we nog even een tochtje naar de beroemde Slickrocks via de steile Sandflat road via het fietspad langs de Creek. We fietsen niet de officiële Slickrock route want met onze fietsen is dat eigenlijk niet te doen. Er zijn genoeg rode rotsen en blauwe luchten buiten het park om mooie plaatjes te schieten. De rode rotsen doen aan Australië denken.

's Avonds eten we bij de tent en maken we wat praatjes met onze fietsende Canadese buren.

Vulkanen in Zuid Amerika?

Wilson Arch

We staan vroeg op want het wordt vandaag een lange dag. We volgen eerst weer het fietspad langs the Creek om vervolgens parallel aan drukke highway over een rustige weg door Spanish Valley te fietsen. We hebben continu zicht op de vers besneeuwde pieken van de La Sal Mountains. Het heeft wel wat weg van de besneeuwde vulkanen in Zuid Amerika. Zo ben je in Down under en paar kilometer fiets je verder over de pampa's van Zuid Amerika. De USA is het land van de vele mogelijkheden.

We kunnen lange tijd de parallel weg fietsen. Ter hoogte van Kens lake loopt de weg echter weg dood bij een zandafgraving. Het even zoeken naar de juiste weg want de Utah topokaart op de GPS klopt niet, andere wegen lopen dood bij boerderijen. We vragen de weg en locals raden ons aan dwars door het weiland te gaan. Dit is echter behoorlijk lastig, want naast de koeienvlaaien die we moeten ontwijken moeten we riviertjes overspringen. Dit gaat nogal lastig met een fiets met 25 kg bagage. Na een half uurtje ploeteren komen we bij de afrastering. De snelweg ligt op handbereik maar prikkeldraad houd ons tegen. We geen zin om weer om te keren dus we tillen de fiets en onze bagage behoedzaam over het prikkeldraad.

We bereiken uiteindelijk de drukke highway 191 weer. De rust is voorbij en de weg blijft maar stijgen met een forse tegenwind. Moeizaam rijden we vooruit en we moeten vechten voor elke meter. Twee andere fietsers die richting Moab fietsen hebben het kennelijk heel wat makkelijker: een superlange afdaling en wind mee.

Na een lunchstop bij de fraaie Wilson Arch klimt de weg boven de 2000m. Bij Monticello is het al tegen zes uur en moeten we ons haasten voor zonsondergang in Blanding te geraken. Gelukkig kunnen we in Monticello onze cola voorraad aanvullen. Er volgt nog een stevig klimmetje tot 2210m gevolgd door een lange afdaling en alweer een kort steil klimmetje als toetje. Om 20.20 bereiken we de camping Kampark achter de Shell pomp (die ook de receptie beheert) en kunnen nog net voor het donker wordt de tenten opzetten en de avondmaaltijd nuttigen.

Na negen uur fietsen wederom een lange dag die we maar net met moeite hebben gehaald.

Highway 261

Moki Dugway

Goosnecks State park

We kunnen gelukkig vandaag de drukke 191 verlaten. Het is vandaag windstil, totaal anders dan gisteren. Eerste gedeelte gaat vrij snel, een beetje op en meer af. We nemen highway 95 richting Natural bridges. Deze is lekker rustig en we komen veel fietsers tegen, die bij Natural Bridges overnacht hebben. Het ligt duidelijk op een fietsroute.

Na een mooie kloof volgt de lange geleidelijke klim tot 2170m. Niet al te steil maar door het lange aantal kilometers vals plat toch slopend. Na de afslag naar de 261 maken we korte lunchstop en gaat de weg op en af stuk over de Cedar Mesa hoogvlakte. Pas bij de Moki Dugway wordt het weer interessant  wanneer het asfalt overgaat in gravel en de weg met talloze haarspeldbochten spectaculair langs de rotswanden afdaalt met prachtige vergezichten. Vanaf de hoogvlakte kan je de hele Valley of Gods en zelfs Monument valley zien. Moki dugway is een van de hoogtepunten van de vakantie, helaas niet al te lang maar een zeer mooie stukje Amerika.

De afdaling voert langs de Valley of the God rotsformaties en we bezoeken ook nog Goosenecks state park waar een indrukwekkende canyon van de San Juan rivier is te bewonderen. De San Juan River perst zich daar door het landschap via een groot aantal hoefijzerachtige bochten.

We eindigen de trip in Mexican Hat, helaas heeft het RV park geen tent sites noch water zodat we maar een erg basic motel nemen voor 53 dollar. De fietsen kunnen wel weer binnen geparkeerd worden. Canyonlands Motel is erg vervallen zoals het hele dorpje Mexican Hat. Er zijn weinig Mexicanen te zien wel veel Native Americans. We rijden Navajoland binnen het meest onvruchtbare stukje Amerika, waar de indianen zijn weg gestopt in een reservaat.

We eten in de Mexican Hat Lodge. Een leuke zeer drukke tent met live music, een gestresste waitress en een gepeperde rekening. De steak bereid op houtskool smaakt er niet minder om.

Monument Valley

Mexican Hat heeft geen supermarkt dus we doen boodschappen bij de Shell. We kunnen daar ook een bak Amerikaanse koffie meenemen. Met koffie van de Shell en een paar muffins ontbijten we op de veranda.

We maken een praatje met onze buren, een ouder echtpaar met een oude rode Subaru. We kwamen ze gisteren al aantal maal tegen op de weg naar Mexican Hat, want ze waren ook in Blanding gestart. Met fiets krijg je al snel aanspraak, want ze vinden het allemaal fantastisch dat we op onze fietsen hun land verkennen.

Na het oversteken van de San Juan river rijden we Navajo Nation binnen. Een mooie rit naar Monument Valley volgt. Van verre zijn de rotsen van het beroemde park zichtbaar. Het park is druk bezocht en er is zelfs een hotel in aanbouw. Een Navajo indiaan toont belangstelling in de bovenste bidonhouder van mijn Cannondale. Hij heeft ook een Cannondale, maar niet drie bidonhouders. Het blijkt dat de Cannondale erg populair en geliefd is onder de Indianen. We praten ook nog met een studente die tijdelijk in Window Rock woont en daar in de plaatselijke apotheek van het ziekenhuis werkt. Er zijn daar blijkbaar ook geen campings maar wel hotels. De weg is volgens haar erg mooi dus dat doet ons besluiten om niet naar Flagstaff te fietsen maar naar Gallup vanwaar we volgens de dienstregeling ook op de trein kunnen stappen.

In het park fietsen we nog een deel van de loop trail over de dirtroad met de bepakte fietsen. Terug naar boven gaat lastiger met de ligfiets dan de Cannondale. Het wegdek is te ruig en het is te druk met 4WD's om de hele loop te fietsen. We vervolgen de weg daarna naar Kayenta. Dit gaat redelijk vlot en al vroeg arriveren we in Kayenta. Een grote verzameling Navajo barakken met 3 dure motels treffen we hier aan, helaas geen camping. De hotels zijn allen $ 150 +, dus niet echt aantrekkelijk. We vinden gelukkig nog net een kamer in Rolands B&B voor $85. In tegenstelling tot wat de buitenkant doet vermoeden, ziet het er van binnen netjes uit. Ook mogen we gebruik maken van de keuken om ons eten te bereiden. Met een Frans stel is het huis meteen vol. De Indianen familie heeft een aantal kamers omgebouwd tot gastruimte. We zitten dus gewoon bij ze in de huiskamer.

Buiten hangen we de was op en trekken we de aandacht van een kater die graag op ons schoot gaat zitten. Minko vindt dit natuurlijk niet zo leuk.

Canyon de Chelley

Whitehouse

Bij het ontbijt ontmoeten we het Frans stel uit Nice die óók van Moab via Blanding naar Kayenta is gereden. Eigenaar Roland van de B&B is een Navajo Indiaan die nog half nomadisch leeft. Sommige familieleden, zoals de oma van de vrouw van Roland, leeft nog op traditionele wijze zelfvoorzienend zonder water en electra in een Hogan, de traditionele lemen woning van de Navajo indianen.

Ongeveer 15 km na Kayenta nemen we de highway 95, een zeer rustig weg met brede shoulders. De klimmetjes stellen niet veel voor. Af en toe passeren we mooie rotsformaties en zien we in de verte weer Monument Valley. Het is hier duidelijk weinig vruchtbare grond en redelijk desolaat. Je vraagt je vaak af waar de Indianen van leven. De Navajo Indianen zijn wel erg aardig en toeteren enthousiast. Ze voelen zich waarschijnlijk verbonden met hun Navajo bestaan.

Na Many farms volgen we de smalle highway 191 met veel verkeer en ook opvallend veel loslopende honden. Af en toe moeten we een sprintje inzetten om de bijtende tanden te ontwijken. Zoals Roland ons al had voorspeld bereiken we precies om 16 uur Chinle, dichtbij Canyon de Chelly. Er zijn voldoende winkels maar de motels zijn erg prijzig. Gelukkig is er ook een prima camping bij het park, gratis maar zonder douches. De camping is erg populair en loopt 's avonds langzaam vol. Na de tenten opgezet te hebben gaan we de South Rim drive op om een aantal viewpoints van de Canyon de Chelly te zien. De Canyon is erg vruchtbaar en nog steeds wordt er van alles verbouwd. In de Canyon zijn een paar honderd ruines van prehistorische Indianendorpen gevonden. De meesten werden gebouwd tussen 350 en 1300 na Christus. De oudste gebouwen waren eenvoudige ronde pithouses, half in de grond gebouwd, en werden gebouwd door de Anasazi Indianen. Na de Whitehouse overlook dalen we af terug naar de camping waar puree met bratwurst en komkommer op het menu staan.

Zwoegen met wind tegen

Terwijl ik de boodschappen doe in de shopping mall van Chinle bewaakt Minko de fietsen. Dat wordt ons ook dringend aangeraden, en al gauw drommen een aantal Native hang-ouderen om hem heen die het op de fietsen hebben gemund of om wat geld komen bedelen. Ze willen graag een test ritje rijden op onze fietsen.

We fietsen met veel tegenwind op de 191 zuidwaarts, met de ligger heeft Minko veel minder last van de wind. Het landschap is erg saai en de drukke weg heeft geen vluchtstrook. Bij de afslag naar Granado slaan we linksaf en hebben we weer wind mee. Op de afslag bij de benzinepomp raken we aan de praat met een Japanner en een Navajo, die in ons land is geweest. Ze bieden ons een lift aan naar Gallup, maar die slaan we wijselijk af.

Geleidelijk stijgt de brede weg naar ruim 2300 m op het Defiance plateau en wordt de omgeving iets interessanter. We fietsen door de bossen met wind mee, dus het schiet aardig op. Minko heeft minder profijt van de wind en heeft zich waarschijnlijk in de ochtend teveel ingespannen.

In St Michaels checken we in de Navajo Inn motel voor 75 dollar. Dit hotel is onderdeel van het Days Inn concern, maar ditmaal prima op orde met zelfs een sauna, hottub en zwembad. Daar maken we geen gebruik van maar we dalen af naar de hoofstad van Navajo Nation, Window Rock waar we bij de Mexicaan eten. De hoofdstad bestaat uit een paar winkels en wat huizen erom heen, veel meer is er niet te beleven.

Tijdens de klim terug naar het motel worden we nog lastig gevallen door een agressieve hond, die in Navajo Nation allemaal los blijken te lopen.

Snelle afdaling naar Gallup

Vermoeiende busrit naar LA

De laatste fietsdag hebben we forse wind mee en worden we over de brede snelweg naar Gallup geblazen. We fietsen met kruissnelheden van 50-60 km/u bergafwaarts, onderweg wordt er enthousiast getoeterd en gezwaaid uit auto’s. We arriveren al vroeg in Gallup en bezoeken een paar shopping malls. Het stadje is niet groot en we gaan op zoek naar het station. Bij het Amtrak station blijkt er geen loket te zijn waar we treintickets kunnen kopen. Deze kunnen alleen per telefoon worden besteld of online. Per telefoon blijkt niet te lukken (antwoordapparaat) maar bij de Chamber of Commerce mogen we gebruik maken van internet om online te boeken. De dame van de kamer van koophandel is erg aardig en is blij om ons te helpen.Ook vraagt ze of we aan de Olympische Spelen meedoen (we zien er kennelijk uit als atleten ;-) en wie we de komende Tour de France verwachten als tourwinnaar nu haar helden Armstrong en Landis niet van de partij zijn. We tippen Cadel Evans.

Helaas blijkt de trein volgeboekt te zijn! Wel voor de volgende dag zijn er kaartjes maar dan wordt het wel erg krap voor het huwelijk in LA. Bovendien kunnen de fietsen waarschijnlijk toch niet mee omdat er geen loket is. We zien onze planning helemaal in de soep lopen, hadden we toch naar Flagstaff moeten gaan.

Gelukkig zien we dat de Greyhound ook vanuit Gallup vertrekt. Er blijken gelukkig twee bussen vanavond te vertrekken, echter online lukt het boeken weer niet dus pakken we de fiets maar naar het busstation. We fietsen naar het loket aan de andere kant van het stadje. We moeten even wachten voordat het loket open gaat.

Dan blijkt dat de fietsen alleen in een kartonnen doos de bus in mogen. Dus fietsen we weer naar de bikeshop in het centrum van de stad. Deze heeft vandaag helaas geen dozen maar verwijst ons naar UPS 3 mile verderop.

Wat een gedoe, gelukkig zijn we ruim op tijd in Gallup en hebben nog de hele middag om alles op tijd te regelen! Bij de oorspronkelijke planning om 's avonds na een tocht van 150 km fietsen en dan eventjes in de trein te stappen was het waarschijnlijk niet gelukt.

Bij de UPS is men zeer behulpzaam en een mannetje is bereid uit stukken karton 2 dozen op maat te fabriceren.

Terwijl we wachten spreekt een klant ons aan, hij heeft ons enkele dagen geleden zien fietsen nabij Kayenta. Na ruim een uur zijn de dozen klaar en de fietsen ingepakt, kosten $68. Bovendien krijgen we van hem ook nog een lift naar de Greyhound busstation! We belonen deze service met een vette fooi.

Daar moeten dan nog een paar uren wachten en hopen dat er plaats in de bus is voor de fietsdozen. De eerste bus van 20u naar LA zit helaas vol maar gelukkig is in de tweede bus die 2 uur later komt en ook nog plek heeft voor onze fietsen. Prijs van een kaartje LA bedraagt $119 + $25 voor de fiets. Volgens de beheerder van het busstation hebben we nog geluk gehad, want meestal duurt het een dag of 4 voordat zo’n grote doos meekan met de bus…

De busrit is ook niet zonder obstakels. Normaal zou de bus direct doorrijden naar LA. Door defecte wc deur moeten we ook nog midden in de nacht in Phoenix echter weer overstappen op een andere bus. Daarnaast zit achterons een zwaar zuchtende Amerikaan, die ongezond dik is. De twee stoelen zijn volledig opgevuld met een groot stuk vlees.Tijdens de vele stops stapt hij ook niet uit de bus, want hij zit volledig ingeklemd. Als we de stoelen nog wat in de comfortabele slaapstand zetten is het net of we het geluid horen piepen van een ballon die op knappen staat.

We staan in Phoenix om vier uur 's nachts weer te wachten, maar gelukkig duurt dit slechts een half uur. Gelukkig kunnen de fietsen weer mee en na een lange vermoeiende rit zonder slaap komen we tegen de middag aan in Los Angeles, waar de aanstaande bruidegom ons op komt halen met de pickup truck.

km

tijd

hoogte

avs

max