Sicilië - Napels - 2014

Klik op de kleine foto's voor meer detail

Route Eindhoven 8km | Trapani-Cortigliolo 32km

Sicilië staat al een tijdje op het verlanglijstje. Het eiland bekend om de bergen, maffia, de Griekse tempels en de vulkanen heeft een grote aantrekkingskracht. Om toch nog een leuke tocht te maken kiezen we Napels als eindpunt, dus van de Cosa Nostra via de 'Ndrangheta naar de Camorra.

We hebben een enkeltje Ryanair van Eindhoven naar Trápani geboekt en terug met Transavia van Napels naar Eindhoven. Onduidelijk is of Ryanair nog fietsen verpakt in plastic accepteert. Een mailtje naar de helpdesk van Ryanair maakt duidelijk dat een fietspyjama nog wel geaccepteerd wordt, maar ervaringen op het forum van de wereldfietser laten andere geluiden horen. Het zekere voor het onzekere nemend, toch maar een fietsdoos meenemen naar de luchthaven. Met dozen en bepakte fietsen dus met de trein naar station Eindhoven. De rit door Eindhoven gaat vrij soepel over verkeersarme wegen, alleen op het bedrijventerrein bij de luchthaven missen we een tunneltje en rijden een beetje om.

Mijn fiets gaat in een fietsdoos, want de stuurpen zit volledig vast en het stuur kan dus niet meer gedraaid worden, dus moet het voorwiel eruit. Komen de fietsdozen die uit voorzorg zijn meegenomen toch nog goed van pas! De fietsen kunnen we bij de poortjes van de bagagecontrole afgeven.

Na een voorspoedige vlucht met weinig zicht landen we even na 15.30 op Trápani airport, een klein vliegveldje. We zien al een stuk van het droge landschap en de bergen bij Erice pieken boven het landschap uit. Onze fietsen en bagage komen als eerste van de band en gelukkig onbeschadigd dus dat valt weer mee. Toch duurt het weer een uur voordat we de fietsen in elkaar hebben gezet en met volle bepakking de hitte inrijden, buiten is het > 30 C. We laten de doos achter op het vliegveld, die hebben we voorlopig niet meer nodig.

De wegen zijn druk en smal maar de automobilisten rijden gedisciplineerd en met een ruime boog om ons heen. We fietsen langs de zoutmeren van Le Saline di Trapani e Paceco, met grote zoutbergen. Vlak voor Trapani doen we bij de Conad wat boodschappen om de eerste uren door te komen. Trapani kunnen we snel doorkruisen, en rijden langs het centrum op het schiereiland. Na Trápani volgt een drukke kustweg langs badplaatsen die wat in verval zijn geraakt. Het ziet er niet zo aantrekkelijk om hier te verblijven en rijden snel door. De stranden lijken meer op afvalstortplaatsen en verbazen ons dat erg toch veel mensen van het strand gebruik maken.

Na Tonnari di Bonagia kunnen we de drukte wat vermijden door langs de kust te blijven, deze weg wordt echter onverhard vol met puinblokkades om het autoverkeer tegen te houden. Voordeel is dat er vrijwel niemand rijdt en het uitzicht op de Siciliaanse rotskust wordt steeds mooier naarmate de zon ondergaat. Net voor donker zetten we de tenten op bij camping Lido Valderice, een prima rustige camping om twee dagen te acclimatiseren. Naast de zee is er verder in het dorp niet veel te beleven. De camping is rustig gelegen vlak bij het strand, en heeft een beschut veldje voor tenten. Ook is er een plek met bankjes om te eten en een klein winkeltje. Het sanitair is wat eenvoudig en douches functioneren met muntjes. Verder is de camping wel prima en beter dan de gemiddelde camping in Italië.

In Cortigliolo ontdekken we verder geen grote supermarkten want de camping ligt in een woonbuurt, dus besluiten we in het plaatselijke restaurant Costa Azzurra wat te gaan eten. Prima pastaschotels voor 25 euro voor ons beiden, met nog 1 gang vlees en ijs na.

Na het ontbijt met vers brood van de camping beginnen we een uur of negen aan de klim naar Erice. We fietsen zonder bepakking om even te wennen en de conditie op te bouwen. Het eerste stuk is behoorlijk steil tot 10%. Als we op de hoofdweg komen bij Valderice vlakken de percentages af en wordt het uitzicht steeds mooier. Het wordt wel steeds warmer dus zoeken we verkoeling onder de schaduw van de bomen. Zodra wij stoppen voor een rustpauze, stoppen automobilisten en zelfs een fietser die naar beneden reed om te informeren of alles ok was en er geen problemen waren. Hij geeft aan dat het beter is om pas na 17:00 de klim te doen vanwege de warmte.

Bij het begin van het stadje Erice is er zowaar een tankstation om de benzine voorraad voor de brander te vullen. Het fraai gelegen stadje is mooi met smalle straatjes maar druk en vol met souvenirsshops. Tevergeefs ga ik op zoek naar een grote supermarkt om wat drank te scoren. Wel vinden we een bakkertje met lekker brood zodat we toch onze energie weer kunnen aanvullen. We stallen de fietsen bij de voet van de burcht en verkennen het stadje verder te voet. Bij het kasteel speelt een mannetje met ezel bekende maffia deuntjes van the Godfather en Ennio Morricone. Uiteindelijk vinden we een kleine alimentaria waar we cola, bananen en lekkere peperkaas kunnen kopen.We kunnen hier in de schaduw heerlijk van onze lunch genieten.

Daarna beginnen we met de afdaling die vlot verloopt. Via Valderice, waar we weer geen supermakten aantreffen, maken we een omweg via Cornino. Het geplande rondje langs het natuurpark Zingaro was door de hitte en het geaccidenteerde terrein met onverharde wegen te hoog gegrepen.

Bij het badplaatsje Cornino zijn weer geen supermarkten en de Conad iets hoger op het plateau blijkt ook nog dicht. Er is wel een mooi strandje met uitzicht op de Monte Cofano.

Terug bij de camping verkennen we het dorpje verder, maar er is verder niets te beleven, geen supermakt of andere winkels. Wel ontdekken we een onverhard doorsteekje naar Cornino, die op geen enkele andere kaart te vinden was. We konden de drukke hoofdweg dus vermijden door de hele tijd de kust te volgen. Uiteindelijk kunnen we de boodschappen voor het avondeten bij het campingwinkeltje doen en rond 18 uur staat de pasta al op het vuur.

Segesta

We vertrekken vroeg om 8.30 om de hitte te vermijden. We halen nog wat brood bij de campingwinkel en betalen de twee overnachtingen.

Het gaat de eerste 10 km meteen flink omhoog tot een hoogte van 400m. De eerste klim kent een paar venijnige haarspeldbochten van 14%. De SP57 is erg rustig met weinig verkeer. Het binnenland is warm en droog.

Na ongeveer 25 km dalen we weer af richting Segesta, een archeologische vindplaats met Griekse tempels in nog zeer goede staat.

Eerst bezoeken we de tempel die nog in de steigers staat. Blijkbaar worden ze nog wel gerestaureerd en is vaak niet te zien wat orgineel is en wat gerestaureerd is. Na de lunch lopen we bergop richting amphitheater, dat erg fraai is gelegen met prachtig uitzicht op de kust. We moeten dan nog wel stevig klimmen.

Terug naar beneden willen we met de pendelbus, maar we blijken een apart kaartje nodig te hebben (is niet inbegrepen in de entreeprijs). Uiteindelijk mogen we toch mee naar beneden, wat toch al gauw een half uur lopen in de hitte scheelt :-).

Daarna stappen we weer op de fiets, het eerste stuk afdalend, daarna via een binnenweg toch weer vals plat omhoog en vervolgens de laatste paar km weer omlaag het stadje Castellammare in. De supermarkten zijn wederom nog dicht vanwege de siesta. Via een doolhof aan eenrichtingstraatjes eindigend bij steile trappen bereiken we het centrum met kasteel op een schiereiland.

We eten er een heerlijk ijsje bij Gelateria Arco Florio. De camping Nausicaa ligt net buiten het stadje, pal aan het strand. Een keurige camping met prima voorzieningen. We hebben een plekje met uitzicht op de zee. Helaas geen wifi, maar wel gratis warm water voor de douche. Na ons te hebben geïnstalleerd lopen we terug naar het stadje waar we in een buitenwijk een supermarkt aantreffen.

Piani di Albanesi

Van Castellammare langs de kust tot Balestrate en daarna omhoog het binnenland in. Onderweg veel (race)fietsers die een trainingsritje maken want het is weekend. We willen een binnenweggetje rond het stuwmeer Lago Poma nemen, maar die weg blijkt te zijn afgesloten met een hek. Dan maar via de oostkant van het meer naar San Cipirello via de SP2. Onderweg zien we het stuwmeer van de andere kant. Tijdens de lunchpauze ontmoeten we een andere fietser, gewapend met stok. Hij was zojuist aangevallen door een hond en wacht tot ie weg is zodat hij door kan fietsen. Gelukkig moeten wij de andere kant op :-)

Na San Cipirello stijgt de weg richting de hoogvlakte van Piana di Albanesi. De asfaltweg wordt na een kort tunneltje onverhard (gravel). Even verderop nog een langere onverlichte tunnel die eigenlijk verboden is (eenrichtingsverkeer), bovendien met een bocht in het midden. Gelukkig is het rustig en rijdt er verder geen verkeer. We besluiten de tunnel in te lopen want het is stikdonker. Met het spaarzame licht van onze lampjes kunnen we nog net de witte middenstreep zien zodat we veilig aan de andere kant komen.

Na de tunnel bereiken we Piani di Albanesi, gelegen op een hoogvlakte omringd door ruige Dolomietenachtige bergen. Een automobilist deelt flyers uit voor een Agritourismo (logeren bij de boer) maar het is nog te vroeg om te stoppen in dit vrij grote stadje dat bevolkt is door etnische Albanezen.

We denken makkelijk te kunnen afdalen tot Monreale maar we moeten eerst nog een flinke klim over tot 790m. Daarna volgt een fraaie afdaling met uitzichten tot aan Palermo. Het laatste stuk dalen we geleidelijker af over een voormalig spoortraject tot Monreale, dat nu een rustig geasfalteerd weggetje is. Het is wel wat om maar het scheelt weer een behoorlijk steile beklimming naar het bergdorp.

In Monreale gaan we op zoek naar een B&B, maar de meeste die we van tevoren hadden geselecteerd zijn nog gesloten. Op het Domplein schiet een mannetje ons aan die wel een kamer weet. Het mannetje negeren we in eerste instantie, maar hij houdt vol en we gaan uiteindelijk overstag. Hij blijkt voor Hootel Duomo te werken. Het B&B bevindt zich aan het dom plein. De bar tegenover het B&B is ook van de familie en daar regelen ze een kamer voor ons. Een kamer kost 60€ wat prima binnen ons budget valt en de fietsen kunnen in een berghok en de kamer ziet er verder ook prima uit.

Na bezichtiging van de Dom eten we 's avonds een eenvoudige maaltijd bij Osteria Peppers (€36) met als toetje een lekker ijsje op het Domplein. Er speelt een bandje op het plein allemaal Amerikaanse covers, vanuit onze hotelkamer prima te volgen terwijl we via de Wifi de nodige mailtjes wegwerken.

Na een goede nachtrust eten we om half negen ons ontbijt bij de naast het hotel gelegen bar. Men heeft onze fietsen al buiten gezet. Het ontbijt bestaat uit vers geperste jus, gevulde croissant, toastjes, yoghurtjes, fruit en koffie.

Na het ontbijt fietsen we de stad uit via zeer steile weggetjes. Het is even zoeken naar de juiste weg, want de afslag is niet zo snel gevonden. Via een achterafweggetje daalt de weg steil naar beneden. We besluiten niet via de bergen te gaan maar direct richting kust. Dit betekent dwars door de arme buitenwijken van Palermo. Gelukkig is het op zondagochtend niet zo heel erg druk en rijden we op een parallel weg van de E90 vlot Palermo uit en zijn we de stad uit voor we het weten. Bij Bagheria volgen we de kustweg (SP23) die fraai langs de rotskust slingert. Daarna volgen we de drukke SS 113 langs meerdere badplaatsen. Bij het hoger gelegen stadje Termini Imerese lunchen we in een parkje met fraai uitzicht op de kust.

We dalen af over een afgesloten weg vol haarspeldbochten die even verder inderdaad is geblokkeerd. Volgens een local kunnen we echter via een weg vol trappen met lage brede treden verder naar beneden lopen, hetgeen gelukkig goed gaat met de fiets. Beneden volgen we een brede verlaten weg langs stranden die in een industrieterrein zijn gelegen, beetje merkwaardige plek om aan het strand te liggen tussen het zwerfvuil. Deze weg is op zondag heerlijk rustig en dit houdt zo'n beetje aan tot de badplaatsen bij Campofelice. We bezichtigen nog wat oude restjes van Himera, een Griekse nederzetting van 480 voor Chr. Er is echter niet veel meer van over.

We fietsen eerst langs een drukke strandcamping. Deze ziet er niet zo aantrekkelijk uit en besluiten we maar tot de volgende camping Praiamare door te fietsen. De weg is halverwege opgebroken, en fietsen over een binnendoorweg die niet op de GPS kaart naar de camping. Deze ligt in een bungalowpark achtige buurt, en oogt iets beter georganiseerd, maar is een drukke Italiaanse familie strandcamping. We krijgen eerst een lelijke plek tussen de campers met blaffende hond, even later toont een ander mannetje ons een betere plek met meer privacy achter een caravan. Deze camping is niet echt berekend op tentkampeerders, maar onze standplaats is wel prima zo. Helaas weer geen wifi. Onze oplaadapparaten, die we bij het sanitaire blok in de muur hebben geprikt, zijn echter niet veilig voor grijpgrage kinderhandjes.

Veel is er bij de camping en in de buurt niet te beleven dus we koken snel onze maaltijd en doen onze oordopjes in om van onze rust te genieten.

Gangi

Om half negen verlaten we de strandcamping voor een stevige rit door het bergachtige gebied van de noordkust. We klimmen via een zeer steil weggetje naar het centrum (>15%). In het centrum doen we boodschappen voor de komende rit, een 35 km lange klim naar Piano di Battaglia, een 1600m hoge bergpas in het Madonie Nationaal Park.

De klim is gelukkig niet al te steil, verkeersarm en ook lekker schaduwrijk vanwege de bomen. De weg gaat geleidelijk omhoog, op het eind zijn er weer wat steile stukken die oplopen tot 10%. Ook de honden zijn nergens meer te bekennen, want het gebied is onbewoond. Om een uur of 15 bereiken we de top. We hebben dan pas 40 km afgelegd. Het is er aardig fris en we doen snel de regenjasjes aan. Het waait er hard en dreigende onweersluchten doen ons snel naar beneden spoeden. De weg daalt niet al te steil, meer op en af tot Petralia, daarna gaat het wat sneller bergaf met wind mee via Gangi (prachtig gelegen op een rots) naar Nicosia over de N120. We schieten zo lekker op met een snelheid van rond de 40km/u. Twee andere vakantiefietsers hebben het een stuk zwaarder de andere kant op, bergop tegen de wind in.

Het laatste stukje moeten we echter weer zo'n 200m klimmen want Nicosia is óók bovenop een rots gelegen. Na zo'n lange en zware dag valt de beklimming wat tegen en het wordt ook al laat als we op zoek gaan naar accomodatie. De plaatselijke B&B van Umberto is dicht, maar 1 km buiten het stadje vinden we een B&B naast het (gesloten) restaurant La Torreta. Gelukkig is de eigenaar thuis en voor €50 euro kunnen we een prima kamer krijgen met 3 bedden, balkon en wifi.

We zijn net op tijd binnen, want het begint te regenen en de duisternis is inmiddels ingevallen. Buiten onze kamer is een keukentje waar we onze maaltijd op kunnen koken, het restaurant is immers dicht en we voelen er weinig voor om door de regen terug naar het dorp te fietsen. De eigenaar kijkt een beetje beteuterd als hij ons aan het koken ziet maar zegt helemaal niets.

Later blijkt dat dit keukenblok nog helemaal niet af is, zo ontbreekt de afvoer van de kraan, maar gelukkig hebben we dat op tijd in de gaten en doen de afwas maar op onze kamer.

Na een uitgebreid ontbijt fietsen we bergaf/bergop over de SS 121 door een glooïend landschap.Vandaag is er slecht weer voorspeld.

De N-weg is soms breed en prima geasfalteerd, dan weer smal en hobbelig. De verkeersdrukte valt mee. Het is al een stuk frisser, 25c met dreigende wolkenluchten. Gelukkig blijken de buien mee te vallen en blijft het beperkt tot slechts één verfrissend buitje. Na Regalbuto daalt de weg tot een laagvlakte aan de voet van de Etna, waarvan de top gehuld is in nevelen.

De laatste 20km gaan weer gestaag omhoog. In Santa Maria di Licodia rusten we even in het park uit en nuttigen we de lunch. In Belpasso is het even zoeken naar de juiste weg, want veel wegen zijn eenrichtingsverkeer. Buiten Nicolosi doen we nog boodschappen in een grote supermarkt. Nicolosi is een stad die tegen de helling van de Etna gebouwd is en waar we nog stevig moeten klimmen naar de camping. We kamperen bij camping Etna, een vrij eenvoudige camping gelegen in een naaldbos boven Nicolosi. Wéér geen wifi noch kampwinkel en oud sanitair, maar voor de verandering wel weer wc papier op het toilet. Na het avondmaal wandelen we de 1,5 km naar het stadje, zo'n 100m lager, om de nodige voorraden voor de volgende dag in te slaan en eten er een ijsje. We moeten weer op tijd terug bij de camping zijn want om 22u sluit de poort.

Tot laat in de avond houdt een vals zingende Karaoke zanger Massimo ons uit de slaap.

We blijven een dag op de camping dus fietsen zonder bepakking de Etna op. Vanuit de camping beginnen we meteen aan de klim naar de Etna, de grootste actieve vulkaan van Europa. De klim is relatief kort, 17 km, en niet steil, maar de klim loopt wel tot 1900 meter. Af en toe is de top zichtbaar tussen de donkere wolken door, maar gelukkig blijft het droog.

Fietsend tussen de lavavelden door met mooie vergezichten op de oostkust, bereiken we om half een al de pas bij Rufugio Sapienza op 1900m na plm 2 uur fietsen. Het weer klaart op dus we besluiten naar boven te gaan, het eerste stuk per kabelbaan, daarna met 4WD busjes. De rit is aardig hobbelig, maar zeer de moeite waard. De gids is inbegrepen in de prijs voor deze excursie, €60 pp. Boven (3200m) is het een graadje of 10, vrij fris dus jas en lange broek gaan aan.

We lopen een rondje rond de krater Bocca Nuova, en krijgen tekst en uitleg van de gids, gelukkig ook in het Engels. In juni is er nog een uitbarsting geweest en de grond voelt heet aan. Helaas is er geen vloeibare lava te zien, wel wat rookpluimpjes uit de krater en de omgeving is zeer indrukwekkend. Er is zelfs op deze hoogte sneeuw te zien. Per terreinwagen en kabelbaan vervolgens weer naar beneden door het maanlandschap.

Weer op de fiets dalen we af naar Nicolosi via een andere, iets langere en wat hobbeliger weg. We zijn iets te vroeg beneden want de winkels zijn nog dicht. Na 17u is de supermarkt Stace weer open en kunnen we inkopen doen voor het avondmaal op de camping. Tijdens het avondeten doet dezelfde zanger van de avond ervoor weer van zich horen, blijkt een generale repetitie te zijn van de avondvoorstelling die om ongeveer 22.30 duurde tot middernacht, kennelijk een bekende Siciliaan want er is redelijk veel publiek.

Om 9u rekenen we af (52 € voor 2 dagen) en fietsen langs de voet van de Etna over drukke smalle wegen naar de kust. Daar volgen we een fietsroute langs de kust. Via een aantal zandweggetjes komen we na twee uur fietsen bij een volgende camping, Almoetia (€ 21). Het is hier een stuk warmer, weer dik boven de 30c. De camping maakt een goede indruk, wat netter en moderner sanitair. Plan is om in de middag het nabijgelegen Taormina te bezoeken, een zeer toeristisch stadje dat hoog op een rots is gelegen, zo'n km of tien van de camping.

Via drukke kustwegen klimmen we omhoog naar het centrum en bezoeken eerst het Griekse theater, erg mooi gelegen boven de kust en uitzicht op de Etna en het vasteland (Calabria). Het is zeer druk en toeristisch. De fietsen kunnen gelukkig binnen de hekken afgesloten worden, want er lopen ook wat bedelaars rond.

Daarna fietsen we nog wat verder omhoog over kronkelende haarspeldbochtige wegen tot Castelmola, een stadje op een rots van plm 550m boven zeeniveau. Vanaf de ruïne hebben we mooie vergezichten. We eten een lekker Italiaans ijsje bij bar San Giorgio en dalen weer af naar Taormina, waar we door de vele eenrichtingsstraatjes bijna de weg kwijtraken, maar mbv de gps en de verkeersregels aan de Italiaanse laars lappend, toch weer op de goede weg naar beneden geraken. Navigeren in dit stadje blijkt een lastige klus vanwege de steile en drukke eenrichtingsverkeerstraatjes en tunnels.

Nog even bezoeken we de supermarkt, want de camping ligt ver buiten de bebouwde kom. Op de camping is het inmiddels wat drukker, dus de 3 warme douches veroorzaken wat rijen, en ook de muggen zijn blij met onze komst. We moeten ons avondmaal wel in de tent eten om te voorkomen om niet opgegeten te worden door de muggen ;-)

Vanochtend hebben we gelukkig weinig last van de muggen, waarschijnlijk is het al te warm. Er staat een lange klim op het programma vandaag, zo'n 35 km naar 1150m.

Eerst nog even langs de Alcantara kloof. Een slimme ondernemer heeft een lift naar beneden gemaakt en het lijkt alsof je via zijn attractie/ botanische tuin naar de kloof kan gaan. Even verderop is weer een kassa, maar de trap naar beneden is gratis. De dames bij de kraampjes geven wel aan dat je verderop kaartjes kan kopen, maar trap er niet in. Dat scheelt je weer 8 euro per persoon. De hele kloof blijkt verder niet veel voor te stellen, dus gauw maar verder.

In Francavilla komt een lokale racefietser voorbij die ook tochtjes met tent en bepakking maakt. De komende klim stelt volgens hem niet veel voor, "not so strong". Eerst nog even langs het postkantoor om wat kaartjes te bussen. Na dit lange oponthoud beginnen we aan de col, een lange maar niet al te steile klim van rond de 5%. De weg is goed geasfalteerd en zeer sporadisch passeeert er een auto, perfect fietsen dus. De enige die ons passeren zijn twee Duitse meisjes op een scooter met de rugzak achterop die enkele dagen geleden ook op de Etna camping stonden. Ook de honden laten het massaal afweten, er woont hier niemand meer, we passeren complete spookdorpen. Bovenop de pas eten we een broodje bij zo'n verlaten spookwoning, waar opeens een hondje opduikt, maar die laat ons met rust.

Daarna weer 30km naar beneden, het is aan de noordkant wat groener en frisser. Langs de kust fietsen we verder tot Milazzo, een druk welvarend ogend stadje. Hier vertrekken diverse boten naar de Eolische eilanden, ons doel voor komend weekend. We willen een excursie naar de meest actieve vulkaan, Stromboli, maar die excursie is helaas alleen op zondag. Wat nu te doen, naar Lipari en daar kamperen, of in Milazzo blijven en een hotel of B&B zoeken? De campings liggen ver buiten het centrum, dat lijkt geen optie.

We besluiten op zoek te gaan naar een hotel in de stad. Via booking.com selecteren we een aantal in de buurt van het centrum. Het eerste hotel is erg duur (merkaardig, want volgens de site was er nog wel plek). Bij de tweede, B&B Libertyinn, hebben we meer geluk. Eigenaar Marco begroet ons hartelijk en in de hal staan veel fietsen geparkeerd, maakt al meteen een goede indruk. Hij moet nog wel even op zijn tablet verifiëren of er nog een kamer voor 3 nachten vrij is. We krijgen een compleet appartement voor maar 65 euro, de fietsen kunnen achterin de tuin worden gestald achter slot en grendel. Er is een keuken met wasmachine en een grote slaapkamer.

Er zijn wel een aantal issues, want het dak heeft gelekt, maar het is nu droog. Ook de douche blijkt in eerste instantie koud, maar dat kwam doordat de boiler nog niet aan stond. Verder werkt de wifi niet, maar door de router te resetten is ook dat euvel gauw verholpen. 's Avonds eten we in de buurt van het kasteel een prima maaltijd bij Degus (€ 45) met een liter wijn omdat dit bijna even duur is als een glas. Als toetje eten we een ijsje ergens in het levendige centrum, waar dit weekend fiesta is met veel kraampjes en live muziek. Kortom een gezellig plaatsje om een aantal dagen te vertoeven in dit prima apartement (ook op airbnb).

Vandaag maken we een dagtochtje langs twee Eolische eilanden, Vulcano en Lipari. Er zijn veel reguliere veerboot overtochten dus je kan makkelijk een eigen tocht maken.

De fietsen laten we achter bij de B&B en wandelen naar de haven. We vertrekken met de draagvleugelboot van 9u40 naar Vulcano (€16 pp). In deze snelle veerboot hebben we helaas weinig zicht op de omgeving, want je zit binnen als in een bus en kan niet lekker van het uitzicht aan dek genieten als bij een normale (auto)veerboot, maar het gaat wel 2x zo snel. Fietsen schijnen ook mee te mogen aan boord maar we vragen ons af of dat wel zou kunnen met al onze bagage, de boot is al aardig vol met passagiers en al hun koffers, die gewoon op het gangpad liggen, veel ruimte is er niet aan boord.

Na driekwartier stuiteren over de golven bereiken we Vulcano, de omgeving ziet er indrukwekkend uit door de veelkleurige vulkanische rotsen. Vulcano heeft een erg prettige sfeer, alles is relaxed met fraaie witte huisjes. Een erg leuk eiland om te verblijven en doet niet Italiaans aan.

Achter het dorp kan je een modderbad nemen wat heel erg heilzaam is. We laten het modderbad voor wat hij is en besluiten verder te wandelen. Na een rondje door het dorpje lopen we omhoog naar de krater, zo'n 400m boven zeeniveau. Zeer indrukwekkend uitzicht over het eiland en het nabijgelegen Lipari, ook de Stromboli is in de verte te zien. We lopen een rondje rondom de krater naar het hoogste punt. Daarna dalen we af naar de zwavelvelden, overal komt er rook uit de aardkorst.

We dalen weer af naar de haven en pakken de eerstvolgende veerpont naar Lipari (€6 pp). Lipari is slechts 15 minuten varen maar ziet er nogal gewoontjes uit in vergelijking met het spectaculaire Vulcano, een gewoon Italiaans stadje met citadel op een rots. Na een uurtje rondstruinen hebben we het wel gezien, en pakken de boot van 16u terug naar Milazzo (€16 pp) waar we ook nog de stad willen bekijken bij daglicht.

In het appartement koken we een avondmaaltijd.

Om 11.00 vertrekken we met de Tarnav boot voor de Stromboli excursie (€ 126 voor 2 personen inclusief maaltijd). Deze maatschappij is een paar euro duurder dan de concurrent Navisal maar 'deze' boot ziet er dan ook iets beter uit. We installeren ons aan de linkerkant op het bovendek zodat we alles goed kunnen zien. De excursieboot is gelukkig beter geschikt voor dit soort tochten dan de draagvleugelboot van gisteren. Onderweg wordt er in vier talen verteld wat er te zien is, de organisatie is uitstekend.

We passeren Vulcano en Lipari en na 1,5 uur varen meren we aan op Panarea. Daar hebben we tot 15 uur de tijd. Het eiland is relatief klein, en de dorpjes bestaan uit witte huisjes, doet erg Grieks aan. Men vervoert alles in golfkarretjes (mn toeristentaxis) of scooters, auto's zijn er niet. We lopen naar een archeologisch monument, Punta Milazzese. Dit zijn restanten van een prehistorisch dorpje uit de bronstijd. Het ligt prachtig gesitueerd op een rots boven zee, doet denken aan Machu Picchu, maar dan aan zee en iets kleiner. Was een soort Asterix en Obelix dorp maar nu resteren slechts restjes van stenen muurtjes.

Stipt om 15uur vertrekt de boot (dus wees op tijd) en we staan weer op onze vertrouwde stekje bakboord voorin naast de stuurhut. Af en toe krijgen we een plens zeewater over ons heen. We maken een rondje om Stromboli vlak langs de zeer recente lavavelden. In het stadje meren we aan en hebben zo'n 2,5 uur tot de avondmaaltijd. Na een ijsje wandelen we naar een uitzichtspunt "stromboli osservatorio" maar dat ligt net iets te ver weg. Bij het restaurant met dezelfde naam keren we om, anders missen we de boot. Wel zien we rookpluimpjes op de top. Als we rond half zeven weer bij de haven zijn kunnen we al aanschuiven voor een eenvoudige macceroni maaltijd aan boord inclusief water, brood en witte wijn.

Na de maaltijd gaan we weer naar het bovenste dek en wachten tot de zon ondergaat. Na een prachtige zonsondergang zet de boot koers naar de westzijde van het eiland waar de activiteit het grootst is (Sciara del Fuoco). Volgens internet is de activiteit al over zijn hoogtepunt heen. Gelukkig zien we nog wat gloeiende lava onder de top stromen, helaas geen spectaculaire erupties omdat er een wolk boven de vulkaan hangt, maar desalniettemin fraai om te zien. Inmiddels is de duisternis ingevallen en de boot zet weer koers op Milazzo, het wordt frisjes aan dek, tijd om naar binnen te gaan. Even na half tien 's avonds bereiken we Milazzo.

Bij het afrekenen van het appartement bewonderd gastheer Marco met belangstelling onze uitrusting. Ooit wil hij ook een fietstrip maken dus is hij geinteresseerd in de Ortliebtassen en Tubusdragers. Via drukke wegen langs olieraffinaderijen verlaten we Milazzo.

Na 25 km beginnen we aan een pittig klimmetje tot ca 450m Colle San Rizo, veel draaien en keren. De steile haarspeldbochten zijn geplaveid met kasseien, dit verklaard misschien wel waarom Vicenzo “Haai van Messina” Nibali zo goed reed op de kasseienrit naar Roubaix in de afgelopen Tour. Onderweg zijn er veel fietsers die hier omhoog fietsen. Na een snelle afdaling bereiken we de veerhaven in Messina, een drukke stad waar we even moeten zoeken om niet eenrichtingswegen in te rijden. Bij de haven kunnen we we meteen de veerboot pakken naar Villa San Giovanni op het vasteland (€3 pp). Die vertrekt meteen, perfect getimed dus!

Na 15 minuten zijn we al aan de overkant en fietsen noordwaarts langs een rustige kustweg. Als we de bebouwde kom hebben verlaten wordt de kust steiler en moeten we weer de hoofdweg volgen. Het stadje Scilla ligt fraai gelegen aan deze rotskust. In de verte doemen de hoge kliffen voor Palmi al op, hier moeten we naar een hoogtevlakte van ruim 500m. Het eerste stuk weer steil draaien en keren door het plaatsje Bagnara Calabra.

Daarna vlakt het wat af totdat we een plateau bereiken. De hier geplande camping laten we links liggen, het is nog te vroeg om te kamperen dus fietsen we door tot voorbij Palmi waar meerdere campings liggen langs het strand. Bij een supermarkt spreken we een Duits stel dat ook per fiets onderweg is, van Palermo naar Napels. Even verderop proberen we een camping te vinden maar die is verlaten en dicht. De weg naar de kust is zeer steil, maar is volgens de GPS de juiste weg. De gravelpad loopt dood op een wandelpad, en we besluiten toch op maar naar beneden te gaan. Met veel moeite kunnen we via dit rotsig paadje afdalen naar een badplaats (Lido di Palmi) en slaan de tenten op bij camping Villagio La Quiete.

Waar de drie sterren op gebaseerd zijn is een raadsel, het sanitair maakt een verwaarloosde en armoedige indruk, de camping ligt er verlaten bij maar is gelukkig open en heeft zelfs wifi (camping kost €10 pp incl -lauwe- douche). Geen aanrader. In de buurt zijn ook geen restaurantjes dus we zijn weer onze eigen keuk kunsten aangewezen.

We besluiten de zware geplande bergrit iets te verleggen, meer om de bergen heen dan dwars erdoorheen omdat we denken dat we anders twee dagen er voor nodig hebben.

Via een drukke weg fietsen we eerst noordwaarts, na Rosarno slaan we wat rustige wegen in een vallei. Wanneer we de autoweg willen passeren staat het viaduct dat eigenlijk wegens werkzaamheden is afgesloten, blank. Een aantal auto's proberen er langs te komen en we zien dat ze tot ver onder assen in het water zakken.

We keren om en blijven aan de andere kant van de autoweg een lokaal weggetje volgen, ook niet verkeerd, vrij vlak, geen verkeer, maar wel af en toe blaffende honden die ons wegjagen. Bij Soriano Calabro, een aardig stadje gelegen tegen een bergwand, houden we een stop. We zijn net te laat voor een supermarkt. Een man aan de kant van de weg, spreekt een beetje Duits en raadt ons een restaurantje aan. We besluiten toch maar verder te gaan omdat we een lange dag te gaan hebben. We bezoeken nog het groot Dominicanenklooster, dat in 1510 gesticht werd. Het is 1783 verwoest door een aardbeving, dus er is weinig meer van over. We starten aan de klim en zien de bovenstad hoog boven ons uit tornen.

We klimmen langszaam naar een hoogte van 850m, waar het al behoorlijk koel wordt. De weg is rustig maar erg kronkelig en behoorlijk overwoekerd door de bossen. Het weer heeft meer het klimaat van een regenwoud, vochtig met grote varens en mossen.Via Cardinale dalen we over een rustig parallelweggetje weer verder af, maar er zitten twee venijnige bultjes bij, een van 15%. We kiezen daarna de makkelijkste weg en dalen via een drukke weg af tot Soverato. Daar doen we eerst wat boodschappen bij de supermarkt. In Soverato gaan we op zoek naar agriturismo waar een camping zou moeten zitten, maar de tent lijkt dicht en een camping is nergens te bekennen.

Bij de kustplaats Davilo, een paar km verder zou er een camping moeten zijn, maar die blijkt opgedoekt volgens een vriendelijke dame op de fiets. Zij wijst ons de weg naar een hotel in de buurt, hotel Daulia, die zich aan het strand bevindt. Het hotel is vergane glorie met kleine kamers. Het is te laat om nog iets anders te zoeken dus besluiten hier te blijven. We nemen hier een kamer voor €70 incl ontbijt en eten het tourist menu in het restaurant.

We fietsen eerst langs Soverato via een parallelweg van de drukke E90, maar die is opeens afgesloten als de kust wat steiler wordt. Via een zeer steil weggetje bereiken we de E90. Vóór Copanello volgt een hachelijke passage door een gevaarlijk drukke tunnel, die we helaas niet konden vermijden. De rest van de E90 schiet wel lekker op maar het blijft toch erg oppassen. Bij een benzinestation nuttigen we onze zoete broodjes. We vermijden de drukte van Catanzaro en volgen verder dus kustweg tot Cropani Marina.

Na 40 km kustweg slaan we het binnenland in en meteen steil omhoog naar Cropani. De weg is steil en druk met veel lokaal verkeer. In Cropani zoeken we een afdakje waar we een broodje eten. Daarna gaat het verder steil omhoog naar het volgende bergdorp Sersale, ruim 700m boven zeeniveau. Door de hitte is het een zware lastige klim.

Na Sersale slaan we een steil weggetje in richting het Sila Natuurpark, een uitgestrekt bosgebied. Veel schaduw dus dat klimt een stuk lekkerder. De helling vlakt ook af als we weer op de hoofdweg uitkomen naar meer dragelijke percentages (3-5%). De zeer rustige en verlaten weg klimt geruime tijd door de bossen tot een hoogte van ruim 1600m. Het koelt ook behoorlijk af.

Het is bijzonder groen, lijkt meer Midden dan Zuid Europa. Echter weinig spectaculaire vergezichten, we zien alleen maar bos, bos en nog meer bos. Bovenop is geen echte pas. Het wordt al donker als we afdalen ot Lago Ampollino, waar we in Villagio Palumbo, een wintersportoord aankomen. Bevreesd dat alles dicht zal zijn, informeren we bij het eerste hotel dat we tegenkomen, Hotel Lo Sciatore of er nog kamers vrij zijn. Dat blijkt gelukkig geen probleem en €60 is ook geen verkeerde prijs. Een prima hotel en de fietsen kunnen overdekt binnen staan.

's Avonds uitgebreid eten in het restaurant annex huiskamer van de familie die het hotel runt. Bord pasta vooraf, daarna karbonaadje, frieten en salades met als toetje huisgemaakte tiramisu incl wijn. De Wifi doet het helaas niet, daar hebben we een Italiaans mobiel nummer voor nodig.

Het is erg frisjes (15 c) dus het jasje moet voor het eerst aan. We fietsen om het stuwmeer Lago Ampollino, het lijkt hier meer op Noorwegen dan het zuiden van Italie.

We dalen verder af tot San Giovanni in Fiori, een bergdorpje dat weer tegen een berghelling is gebouwd. In dit naargeestige stadje vol betonnen flatgebouwen moeten we weer fors klimmen. Het is druk op straat en we worden vreemd aangekeken. Een erg onprettige sfeer. We doen wat boodschappen bij een supermarkt en daar spreekt een Italiaan ons aan, hij is zelf ook fietser en berggids, en geeft ons wat tips over de omgeving. Blijkbaar is niet iedereen onvriendelijk en ontoegankelijk. De SS-107 snelweg naar Cosenza is druk en gevaarlijk met veel tunnels en wordt ons sterk afgeraden.

Deze moeten we wel een stukje op, maar er loopt gelukkig verderop parallel de oude weg die vrijwel geen verkeer heeft en geen tunnels. We fietsen een hele tijd over de beboste hoogvlakte. Bij een groot stuwmeer eten we onze lunch. Pas tegen het eind van de middag dalen we af richting kust. Het weer begint wat betrekken en we horen wat gedonder. Dan volgt een bijzonder steile afdaling, met name het stuk door het bergdorp Corigliano Calabro. Met volledig ingeknepen remmen dalen we behoedzaam af, we slaan bijna over de kop zo steil is de weg.

In het dal is het weer bloed heet. Na boodschappen te hebben gedaan in de drukke benedenstad van Corigliano (Scalo) willen we de E90 vermijden. Maar het alternatief door het binnenland is ook niet fijn: een smalle drukke weg, waar de prostituees gewoon in het veld langs de weg op een plastic stoeltje op klandizie wachten. Niet echt een mooie omgeving om in de hitte te wachten en ook niet zo leuk om te fietsen.

Na 30km door de vlakte te fietsen bereiken we Sibari. Hier eindigen we de rit op camping Pineta di Sibari, een enorme grote camping in een naaldbos aan het strand (€ 17). Het is einde van het seizoen, dus het is vrijwel leeg. De tenten kunnen op een grasveld, er is wifi en een winkeltje dus prima voorzieningen. De toiletten zijn zoals gebruikelijk wat oud en water bruin. Helaas weer veel muggen, dus na het eten snel de tent in.

Marano Calabro

Via lange rechte wegen fietsen we vals plat omhoog, de bergen van het Pollino Nationaal Park zien er indrukwekkend uit.

Vanaf de weg zien we het bergdorpje Civita al liggen, met een indrukwekkende kloof. We hebben helaas geen tijd om deze Albanese nederzetting te bezoeken want er wacht een lange (60 km!) klim over het Pollino massief. We kiezen de weg die om het dorp heen loopt, iets langer maar veel minder steil dan de weg langs het dorp. We passeren Castrovillari en Marano Calabro waar de weg met een aantal haarspeldbochten omhoog gaat. Het weer begint te betrekken en schuilen even onder een paar bomen. Als we aan de klim naar Colle del Dragone / Piano Ruggio beginnen, begint het te regenen. Op de Colle San Martino (1081 meter) is een kappeltje "La Cappellina della Madonna del Carmine" waar we even voor de ergste bui kunnen schuilen. Daar begint een smal weggetje met een aantal fraaie uitzichtspunten (Belvedere del Pini Loricati). Ook zijn er een aantal waterbronnen (Fontana acqua Ferrera).

De klim met mooie vergezichten op Mont Ventoux-achtige bergen is leuker dan die in het bosrijke Sila gebied van de afgelopen dagen. Gelukkig blijft het slechte weer beperkt tot korte buitjes. Rond 16 uur zijn we pas boven, en begint het ook hard te waaien. De andere kant van de pas, na een tweede colletje, Colle Dell'Impiso (1573m), is bijzonder fraai. De donkere wolken geven hierbij een extra dimensie. Over een open plateau met woeste rotsmassieven en weiden vol wilde paarden dalen we af.

We zijn nog redelijk vroeg, dus kunnen we wat doorfietsen en laten de geplande stop Mezzane, rechts liggen. We dalen verder af door een mistig regenwoud met grote varens en bommen vol korstmossen. Bij San Severino moeten we nog even klimmen, er zouden hier een aantal hotels moeten zijn, maar we kunnen er slechts één vinden. Uiteindelijk stranden we bij Hotel Paradiso, waar we een appartement voor € 70 euro kunnen krijgen. Het hoofdgebouw is dicht en wij zijn de enige gasten. De fietsen kunnen dus in de hal staan. De keuken is vandaag dicht, dus wandelen we met onze lampjes in het dorpje via steile donkere steegjes 1,5km steil naar beneden waar een pizzeria/restaurant da Agostino is gelegen. Hier eten we een prima maaltijd (€ 27,80).

's Ochtends worden we wakker door het onweer met regen. Gelukkig hebben we niet gekampeerd. Bij het ontbijt stellen we onze planning bij aan de hand van een mooie gedetailleerde kaart van de Basilicata streek die we van de hotelbaas hebben gekregen. Matera wordt geschrapt vanwege te ver, teveel kilometers door saai landschap met drukke warme wegen en niet al te logisch.

Vandaag dus richting Castelmezzano in het binnenland en zien hoever we komen. Gelukkig klaart het op en wordt het te warm en moeten de jasjes uit. We dalen verder af over brede N-wegen die gelukkig niet al te druk zijn. Het schiet lekker op want de N weg vermijdt alle hoogte verschillen door bruggen over de dorre canyons. We bezoeken bij Senise een cafetje en een supermarkt. Het landschap wordt droger en dorder naarmate we afdalen, bijna woestijnachtige streek met badlands en canyons a la Utah. Een heel groot contrast met de weelderige groene nevelwouden van gisteren.

We dalen verder af en na Sant Arcangelo fietsen we weer richting binnenland over een kaarsrechte N-weg, maar nu weer vals plat omhoog tegen de wind in. We zijn op een zoek naar een plaatsje waar even kunnen stoppen, maar er is weinig schaduw en er zijn weinig afslagen. In de schaduw van wat struikjes eten we een zoetbroodje. De hitte en het vals plat heeft ons gesloopt. Even verder kunnen we bij een verlaten huis onze broodjes op eten.

We slaan een rustiger weggetje in richting Cirigliano, die voert door een mooie canyon en al gauw is het bergdorpje hoog boven de weg zichtbaar. De weg naar het bergdorpje wordt bijzonder steil, tot 20% maar ik kan nog net op de fiets bovenkomen. Boven staat een herder ons toe te kijken. Het is pas half vier maar voor de zekerheid gaan we toch maar op zoek naar een hotel, want dit is het laatste dorp tot Pietrapertosa. We rijden het dorp in waar op de marktplein de ouderen van het dorp gezellig bijelkaar zitten. We zien op het plattegrond van het dorp dat er een bedje aanwezig is. Een behulpzaam mannetje belt met de beheerdster, waarschijnlijk iemand van de lokale VVV die even later komt opdagen. De dame laat ons de Albergho 'Il Ristoro di Cerellio' zien. Een pand met een aantal kamers, van alle gemakken voorzien en slechts € 40. Er is airco, TV, douche/toilet, een koelkast en de fietsen stallen we gewoon binnen in de kamer ;) We krijgen ook nog een Duitstalig routegidsje mee met fietsroutes in de Basilicata provincie, erg handig.

Helaas geen ontbijt morgen want op zondag schijnt hier alles dicht te zijn, maar we hebben nog genoeg voorraden en er is een supermarktje in het stadje. We lopen een rondje door het stadje waar een prachtige zonsondergang hebben. Het plaatselijke restaurant blijkt helaas ook gesloten te zijn dus dan maar het potje koken op de brander buiten voor het appartement.

We beginnen meteen te klimmen zodra we het dorp verlaten. Direct buiten het dorp is er een ruim 500m lange tunnel. Deze stijgt met zo'n 10% maar gelukkig is hij verlicht en is het erg rustig zonder verkeer.

We klimmen verder tot een hoogvlakte op 1200m door een bosgebied, er is nog weinig spectaculairs te zien. We passeren een paar kuddes schapen. Bij de laatste kudde hoor ik woest gebalf achter me. Drie keffers rennen achter me aan. De honden blijven lang aanhouden en haken pas kilometers later af. Vrijwel de gehele klim gaat door het bos. We kiezen wat wegen die niet op de GPS staan en vragen een sporadische voorbijganger of dit de goede richting is. Ja, antwoord hij, maar het is wel erg bergachtig. Dit ondervinden we meteen want de weg stijgt met 15% omhoog.

Vlak voor Pietrapertosa verdwijnt het bos en verschijnen de woest gepiekte rotsen in beeld. We fietsen richting de Lucanische Dolomieten, een klein berggebied tussen Pietrapertosa en Castelmezzano. We fietsen door Pietrapertosa en dalen af. Het begint dan pas echt mooi te worden, de weg slingert zich door woeste rotspartijen die een beetje lijken op Meteora in Griekenland. De weg naar Castelmezzano is afgesloten voor gemotoriseerd verkeer, dus is erg rustig. Boven de weg hangt een kabel waar toeristen kunnen abseilen van Pietrapertosa naar Castelmezzano (Volo dell'Angelo, flight of the angel). Regelmatig horen we gegil of gezang boven ons als er weer iemand voorbij komt vliegen.

We dalen af naar Castelmezzano over de weg die is uitgehouwen in de rotsen en maken veel foto's en videos. In Castelmezzano, een dorpje dat tegen de indrukwekkende rotsen is gebouwd, is het aardig druk met voornamelijk Italiaanse toeristen. Een hele verandering na de rustige wegen van Pollino. We fietsen het dorp in en doen daar wat boodschappen voor de lunch.

We verlaten al gauw de drukte en fietsen over een zeer verkeersarm weggetje de bossen weer in. Geleidelijk klimmend van 600 naar 1200 m. Bovenop de pas komen we op een open plateau, een soort kamweg met fraaie panoramas. Geen hond te zien, geen autoverkeer, een perfect fietsweggetje en zelfs bewegwijzerd.

Na een flink stuk op en af dalen we af tot Grumento Nova, waar we een agritourismo opzoeken waar we ook kunnen kamperen, Parco Verde (€ 18). Deze is naast het archeologisch park van Grumentum gelegen. De camping ligt beneden in een bos naast de boerderij annex restaurant en guesthouse en we worden vriendelijk ontvangen door de eigenaar, die nog even het sanitair moet poetsen voordat we kunnen douchen. Je kan hier prima kamperen, warm water, WC en douches zijn beschikbaar. De douches missen wel een douchegordijn, maar omdat we de enige gasten zijn is dat niet erg.

De gastheer stelt voor om te beginnen met het voorgerecht en na elke gang te kijken of we voldoende hebben gegeten. Voorgerecht is erg uitgebreid met vier verschillende hapjes, alles van eigen bodem. Na de pasta maaltijd (Miskiglio) hebben we voldoende gegeten en krijgen we de eigen gemaakte wijn volgens middeleeuws recept als digestief (Vino medievale). Als toetje chocoladecake (€ 44,50)

We ontbijten met brood van 2 dagen oud, die van de campingbaas was nog minder verteerbaar en hebben we maar aan de ganzen / kippen gevoerd. Vervolgens verlaten we de camping, en bezoeken we het archeologisch park Grumentum, dat naast de camping is gelegen. Hoewel het is gesloten, kan je over het hek kijken naar de oude restanten. Er is niet veel te zien, dus gauw maar weer verder fietsen.

In het nabijgelegen Sarconi doen we boodschappen. Er zijn veel mensen op de been, er is markt en kermis. We slaan een rustig weggetje in richting de bergen en Lauria. Opvallend veel wandelaars. Even verderop blijkt een processie aan de gang, een of ander religieus feest blijken ze te vieren.

We klimmen geleidelijk verder omhoog tot we op zo'n 1000m een pas bereiken. Heerlijk rustig fietsweggetje door de bossen. De afdaling is ook mooi met mooie vergezichten op de bergachtige omgeving, veel groener dan we een paar dagen eerder zagen. Een stukje over een snelweg om de hellingen te vermijden brengt ons na een hobbelige afdaling in Lauria. Daarna besluiten we nog verder te dalen richting Tyrreense kust, via een N-weg die door een groen beboste kloof loopt. De weg is gelukkig niet zo druk maar het fietst nooit lekker met die vrachtwagens op de weg. Bij een pompstation vullen we onze brandstof fles bij, tot grote hilariteit van de pompbediende. Om te koken? Waanzin, veel te gevaarlijk!

We dalen verder af over de snelweg en bij het bereiken van de kust fietsen we richting Maratea, dat ook op de planning staat vanwege een enorm Christus de Verlosser beeld a la Rio de Janeiro, bovenop een 600 m hoge rots. Het beeld 'Il Ridentore' is al van ver te zien maar valt een beetje tegen. We fietsen verder langs de mooie kustweg die op en af gaat, wel smal en bochtig en redelijk druk. Na Aquafredda, een 10-tal km voor Sapri klimt de weg wat spectaculairder, hoog boven de kust uitgehouwen in de rotswand.

Een snelle afdaling brengt ons in Sapri, een gezellig ogend stadje met veel fietsers op de weg. Hier willen we kamperen bij een van de vele campings, maar die blijken alle vijf gesloten. In het volgende dorp hetzelfde verhaal, wel veel campings maar allemaal dicht. Ze raden ons aan weer 5 km verder door te fietsen naar Policastro. Strandcamping 3G (€ 15), weer een paar km verderop is echter nog wel open. Een troosteloze boel, veel bungalows, geen apart veldje voor tenten en weer muggen. Een van de slechtse campings van de hele tocht. Maar veel keus hebben we niet, want er is weinig alternatief.

Het sanitair stelt ook niet veel voor, verouderd, douches met muntjes die maar een paar minuten lauw water geven. Om niet opgevroten te worden door de muggen koken we onze maaltijd maar op het strand, waar gelukkig minder muggen zijn. De afwas doen we maar bij een van de vele lege bungalows, die een buitenkeukentje hebben met wél warm water. Daar doen we ook de was zonder veel scrupeles.

Na het ontbijt op het strand zonder mug volgen we de drukke kustweg die een aantal km verder landinwaarts slaat. Hier verlaten we de drukke wegen en zoeken de minst stijgende lokale wegen op door het Cilento nationaal park.

We klimmen tot een hoogte van 353m. Onderweg passeren we nog een mooie canyon van de Migardo rivier. We dalen af richting de kust tot het toeristische plaatsje Palinuro, gelegen aan een steile kaap. Hier doen we wat boodschappen en houden we een korte eetstop.

Langs de weg staan borden dat de weg richting Salerno afgesloten is. We vragen ons af of we er langs kunnen, want de alternatief is weer een forse klim naar 600 m. De kustweg vanaf Palinuro naar het noorden is erg rustig, vanwege een blokkade 18km verderop. De weg gaat op en af met klimmetjes tot 200 meter.

In Pisciotta vlak voor de wegonderbreking vragen we aan een plaatselijke bewoner of we er langskunnen. Dat blijkt met de fiets geen probleem dus we fietsen verder. Bij de wegonderbreking is men bezig het wegdek te herstellen. De weg is bij een steile kloof behoorlijk gehavend / ingestort, maar we kunnen via het gras er gelukkig langs. Voor gemotoriseerde verkeer zijn grote betonblokken neer gezet dus die kunnen er dus echt niet langs.

Na Ascea wordt de weg wat drukker. Er is zelfs een stukje fietspad aangelegd naast de weg. Bij Acciaroli, een mondain badplaatsje, is het tijd om een B&B te zoeken. Het is een levendig plaatsje met een jachthaven en trekt daarom heel andere mensen aan dan de armere kustplaatsjes waar we door heen zijn gefietst. We fietsen door de wandelpromenade op zoek naar een overnachtingsplek. We vinden twee B&B maar er is helaas niemand aanwezig. Dan maar een hotel proberen. Er zijn vier hotels bijelkaar dus keuze genoeg. Na wat gezoek en onderhandelen vinden we, Stella Marina, met €96 euro ook niet goedkoop maar dan heb je wel wat. De familie is erg aardig en gastvrij. Hij geeft aan dat we maar extra eten moeten nemen tijdens het ontbijt en extra koffie moeten vragen zodat we de volgende dag weer goed kunnen fietsen. We krijgen een ruime kamer naast de receptie met twee slaapkamers en een balkon met uitzicht op zee. Natuurlijk is er ook wifi en kunnen de fietsen in de afgesloten garage. Blijkbaar is het hier niet erg veilig want we worden gewaarschuwd de fietsen goed op slot te doen. Desondanks vinden we het een leuk en rustig dorpje.

's Avonds eten we pizza bij een Ristorante Pizzeria Porto Di Mezzo aan de jachthaven (€23). Het valt overigens op dat al veel restaurants dicht zijn, het vakantieseizoen is duidelijk voorbij.

De tempel van Poseidon

Na een uitgebreid ontbijtbuffet waar we extra koffie en broodjes hebben gekregen fietsen we richting Agropoli.

De kustweg heeft nog een paar korte klimmetjes tot 100m maar na Agropoli is het helemaal vlak. De wegen worden echter steeds drukker dus moeten we erg oppassen op de bochtige weg vol vrachtwagens. Ook komen we erg veel andere vakantiefietsers tegen. Voor het eerst duiken ze overal op. Agropoli is ook een drukke stad waar we dwars door heen moeten. We kunnen hier een stuk over de boulevard fietsen, maar daarna wordt weer druk.

Bij Paestum fietsen we langs de archeologische site, we hoeven niet eens naar binnen, want de oude tempels zijn prima te zien vanaf de openbare weg. Het complex is aardig groot met drie tempels die nog een zeer goede staat zijn. Paestum is de klassieke Romeinse naam voor Poseidonia, een belangrijke stad uit het oude Magna Graecia, het in de Oudheid door Grieken gekoloniseerde gebied in het zuiden van het huidige Italië.

Na Paestum volgen we een lange saaie kaarsrechte en drukke weg langs vakantiedorpen die langs het strand zijn gelegen. We passeren talloze gesloten campings, waar je ook niet zo willen kamperen. De weg dient ook als tippelzone, prostituees wachten op het naastgelegen fietspad op klandizie. Er staan meer hoertjes langs de weg dan er klanten rondlopen, dus het is erg naargeestig.

Er komt maar geen einde aan dit vervelende stuk dat geheel vlak is. Na een paar uur langs deze troosteloze weg te hebben gefietst bereiken we Salerno. Hier zijn de wegen gelukkig wat minder druk dan verwacht. We moeten aantal kilometer door de agglomeratie fietsen en fietsen al snel het centrum binnen. We zijn vroeg maar gaan toch al zoek naar een B&B. De meeste zijn dicht of voldoen niet helemaal aan onze eisen. Gelukkig is er veel keuze.

Na lang zoeken eindigen we bij Salernoportodamare. We hebben alleen een adres, maar nergens een bordje B&B te zien. Na wat rondvragen bij een bar roept de bareigenaar, ah bij Mimma en toont ons de ingang van een appartementencomplex aan het begin van het steegje. We krijgen een kamer bij de mensen thuis, in een steegje op de derde etage in hartje binnenstad voor 50€. Na een lekker warme douche en de was buiten uit het raam te hebben gehangen gaan we het centrum verkennen. We bezoeken de dom waarbij de crypt erg interessant is met prachtige schilderingen en het graf van apostel Mattheüs. Salerno is een leuke stad met sfeer. Overdag is het rustig maar 's avonds komt de stad tot leven. Het is een studenten stad, dus met veel cafe's en leuke boetieks. We dwalen door smalle steegjes en klimmen naar een mooi uitzichtspunt. Daarna lopen we door een wat armere volksbuurt. We hebben nergens een onveilig gevoel, en overal is de politie present.

's Avonds eten we bij seafoodrestaurant L'Unico. Hij staat hoog op de tripadvisor lijst. Je kan hier alleen vis krijgen, wat vers gevangen is. Dus de keus is wat beperkt. De eigenaar gaat elke dag op pad om zijn eigen vis te vangen. Vrijwel alle tafeltjes zijn bezet dus dat is een goed teken. Porties zijn wat aan de kleine kant. De smaak is verder prima. (€ 27).

Het ontbijt staat al klaar als we opstaan. Enige uitleg, borden of bestek ontbreken echter, dus we doen maar alsof we thuis zijn en bedienen ons zelf. Ondanks dat de bewoners in hetzelfde appartement wonen zijn, merk je er weinig van en zijn ze erg terughoudend. Ons 2 dagen oude brood smaakt nog prima geroosterd. Even later komt Mimma informeren of we nog koffie willen maar we hebben al thee gezet. Na het ontbijt laden we de fietsen op die veilig in de gang konden staan en verlaten over drukke wegen Salerno.

De kustweg naar Amalfi is mooi maar erg druk. Er is nauwelijks gelegenheid om te stoppen voor foto's, want achter ons zit vaak een hele file auto's en bussen. Soms worden we bijna van de weg gedrukt, vooral de buschauffeurs zijn levensgevaarlijk omdat je de bussen nauwelijks hoort aankomen. Volgens de boekjes was de weg afgesloten voor vrachtwagens en bussen maar daar merken we weinig van. De auto's rijden gelukkig niet erg snel want het is erg bochtig.

We komen door prachtige plaatsjes zoals Cetara, Maiori en Minori. We kopen wat brood bij een klein supermarktje. De weg is behoorlijk geaccidenteerd en gaat op en af. In Amalfi is het een toeristische heksenketel, gauw wegwezen hier.

Positano ligt wat hoger en is ook erg druk. De hoofdweg loopt boven langs het stadje wat tegen de helling geplakt te zijn. Daarna vermindert de verkeersdrukte en kunnen we eindelijk een lunchstop maken op een rustige plek.

We klimmen verder richting Sorrento tot een hoogte van 450m de Picco Sant'Angelo. Hiet is het gelukkig bijna geen verkeer. Nu zien we de andere zijde van het schiereiland, de baai van Napels, de Vesuvius en ons einddoel, Napels zelf, dat minder dan 50km verwijderd is.

We dalen af naar Sorrento. In Sorrento is het ook weer zeer druk en fietsen dus maar snel de stad uit. We dalen sterk over een kasseien weg naar Seiano, dat we hebben uitgekozen om een paar dagen te bivakkeren vlak bij een treinstation zodat we pompeii in alle rust kunnen bezoeken. We gaan op zoek naar de Nederlandse camping Seiano, maar die is kennelijk opgedoekt. Er staan geen bordjes meer, maar wel een Nederlandse auto voor de deur. Er is wel een andere camping in het haventje, maar dat lijkt ons geen goede plek om te bivakkeren. Het lijkt meer op een donkere garage dus we kiezen weer om naar de drukke hoofdweg terug te klimmen. Gelukkig gaat het meeste verkeer hier door de tunnel richting Napels en slaan wij af naar Vico Equense. Een aantal B&B's is niet te vinden en uiteindelijk belanden we in hotel Aequa. Een overnachting is hier €125 maar omdat we een kamer zonder zeezicht krijgen krijgen we korting, €75 incl ontbijt. Het hotel is wat vergane glorie en de kamer kan een renovatie beurt gebruiken. Het is hotel is groot met zeer veel kamers. De bediening is echter prima en zeer attent. Wifi is niet beschikbaar op de kamer maar wel beneden bij de lobby.

's Avonds eten we bij Al Bucco. De kwaliteit is niet bijzonder en de bediening is nors en laat wat steken vallen. Voor de 25 euro mag je ook niet veel verwachten. 's Avonds proberen we voor de komende dagen een B&B via airbnb te boeken. Deze ligt strategischer bij Vesuvius, Pompei en Napels en op loopafstand van een station. Na contact met eigenaar is dat geregeld, dat scheelt weer een hoop stress en tijd.

Vesuvius

We fietsen na een uitgebreid ontbijt over drukke tot zeer drukke wegen langs de baai van Napels door overbevolkte voorsteden. Het verkeer is chaotisch en hectisch, een voorproefje wat ons te wachten valt als we door Napels fietsen. We fietsen door verschillende volksbuurten en moeten goed uitkijken met het verkeer, want er staan veel auto's dubbel geparkeerd. Opvallend is dat er ook andere fietsers zijn, en we volgen hun gebruik gewoon met het verkeer meefietsen. De wegen zijn druk maar daardoor kan niemand ook hard rijden en zijn er files waar we gewoon langs kunnen fietsen.

Na zo'n anderhalf uur fietsen bereiken we stipt om elf uur het station Leopardi, waar we met de airbnb host Antonino hebben afgesproken. Na een mailtje komt hij er aan in zijn VW en we volgen hem naar het appartementencomplex Villa Vesuviana, een monumentaal pand uit 1700, op loopafstand van het station. We krijgen een studio, ruime kamer met keuken en terras met fraai uitzicht op de Vesuvius en baai van Napels. Er is maar een groot 2 persoonsbed maar een extra bed kan gelukkig worden geregeld. We krijgen een enorme sleutelbos voor alle deuren, het lijkt alsof het in deze buurt niet pluis is. We hebben echter door slechtere buurten gefietst vandaag dus dat zal wel meevallen. De fietsen kunnen in de garage staan. De appartementen zijn op de bovenste etage, bereikbaar via een steile trap.

Na de instructies van Antonino zetten we koers naar de Vesuvius, want het is nu onbewolkt en je weet nooit wat voor weer het de volgende dagen zal zijn.

Na de verkeersdrukte en hectiek in Torre del Greco te hebben doorstaan begint de klim naar de Vesuvius met steile percentages tot boven de 10%. Na een aantal km wordt het wat geleidelijker en heb je mooi uitzicht op Napels. Het is helaas wel wat heiig, maar dat maakt de klim ook wat minder warm. De verkeersdrukte blijft gelukkig beperkt tot wat busverkeer, heel wat minder druk dan de Amalfikust. De weg gaat dan door het bos via een aantal haarspeldbochten omhoog.

Na 10km eindigt de weg op 1000m hoogte en moeten we te voet verder tot de krater, na eerst 10€ te hebben betaald bij de kassa. Het is druk met veel toeristen die allemaal zijn aangevoerd met de bussen. De klim is nog aardig lang en behoorlijk steil over een rotsig pad. Je kan niet helemaal rond de krater lopen, daar is een aparte rondleiding voor. De krater is aardig maar valt in het niet in vergelijking met de Etna en Vulcano. De uitzichten op de baai van Napels zijn fraai, ondanks het wat heiige weer.

Om een uur of vier dalen we weer af naar het appartement, slaan bij de supermarkt wat voorraden in voor de komende dagen en koken ons eigen potje in de studio.

Na het ontbijt lopen we naar het treinstation Leopardi, enkeltje naar Pompei kost 1,60€ en is te koop bij de kiosk om de hoek. De fietsen krijgen een rustdag want we willen vandaag de oude ruïnes bezoeken.

De trein van 8u55 gaat wel naar Pompeii maar niet naar de halte Scavi het dichtst bij de opgravingen. Als we in de trein willen stappen worden een mannetje die net uitstapt tegengehouden: deze trein gaat niet naar Sorrento, niet instappen! Als we hem antwoorden dat we helemaal niet naar Sorrento willen, maar Pompei, sputtert hij nog tegen dat die ook niet naar Pompei gaat. Maar toch wel naar Pompei Sanctuario, vragen we. Dat klopte dan weer wel. Uitgestapt bij Sanctuario blijkt de (zij)ingang op loopafstand te liggen. Scheelt ook weer een hoop wachttijd bij het kaartjes kopen. Weer worden we tegengehouden door opdringerige tourist guides, nee niet daarheen, dat is de uitgang. Ik kan u wel helpen. Ja ja dat zal best, we negeren alweer de 'goedbedoelde' adviezen en kopen een kaartje bij het loket.

Vandaag is het blijkbaar museumdag want in plaats van € 20 kost een kaartje slechts €1. Met een handige overzichtskaart die bij de prijs inbegrepen is kunnen we ons goed oriënteren op het grote complex. We beginnen met het amphitheater dat er prachtig uitziet. Daarna wandelen we verder de stad in, de ruines lijken erg op Ostia bij Rome, ook al zo uitgestrekt. Het is warm en heet en naarmate we dichter bij de hoofdingang komen wordt het steeds drukker met toeristen. De beelden van mensen en honden die overvallen zijn door het vulkanische as zijn indrukwekkend.

Na zo'n drie uur rondstruinen hebben we het zo'n beetje gezien, en pakken de trein naar Ercolano, om Herculaneum te bezoeken. Ook hier kost de toegang vandaag slechts 1 euro. Bij de ingang is het hele complex goed van boven te overzien. De huizen zien er gaver uit dan de ruines van Pompei. Het doet ook erg lijken op de spookdorpen die we op Sicilië zijn tegengekomen, inclusief daken. Het is net of de bewoners net weg zijn gegaan.

Je kan er ook meer door de huisjes lopen, en het is er minder druk dan Pompei. Op het eind (eigenlijk begin, we lopen de route weer andersom) zijn er zelfs skeletten van de bewoners zichtbaar. Na al dat geslenter in de hitte (32 C) zijn we te moe om nog verder door naar Napels te gaan, en pakken we de trein terug naar het appartement om daar weer onze maaltijd te koken.

's Ochtends pakken we de trein/metrolijn naar Napels. Het kaartje van gisteren is niet afgestempeld door een defect apparaat en kunnen we vandaag hergebruiken. Bij het centraal station aangekomen valt de verkeersdrukte ons reuze mee, maar het is dan ook zondagochtend. Napels is minder hectisch en druk dan we ons hadden voorgesteld. De drukke wegen van de afgelopen dagen hadden ons zoveel angst ingeboezemd dat het alleen maar meevalt.

We lopen eerst langs een aantal hotels die we van tevoren op internet hebben geselecteerd. Uiteindelijk boeken we voor de laatste nacht van maandag op dinsdag een kamer voor €60 bij hotel Orso Maggiore aan de Corso Umberto I. De fietsen kunnen we voor €5 in de parkeergarage stallen. We wandelen verder door Napels. Er zijn zelfs fietspaden, maar die moeten gedeeld worden met voetgangers, m.a.w. gewoon fietsen op het trottoir, maar daar loopt teveel volk dus je kan beter op de rijbaan fietsen. Een leuk intiatief maar niet erg praktisch. We zien wel veel fietsers dus het werkt dus wel om Napolitanen op de fiets te krijgen.

Napels maakt een redelijk schone en veilige indruk, overal loopt er security rond, straten worden geveegd en nauwelijks zwerfvuil op straat in vergelijking met andere steden. Er zijn veel smalle steegjes waar de was uithangt, kenmerkend voor Napels.

We voelen ons niet bedreigd door tasjesdieven op scooters of andere maffiosi. Ook het verkeer lijkt minder hectisch maar dat kan ook aan de zondag liggen. We lopen verder door de smalle steegjes richting Duomo, waar een mis aan de gang is. We passeren talloze andere kerken en wandelen omhoog richting Castel Sant'Elmo, dat op een steile heuvel ligt. We wandelen door de volksbuurt waar ook een markt aan de gang is. Hier zitten wel veel mensen op straat niet te doen en je aan te staren, maar dat hoort bij Napels.

Via een lange serie aan trappen door het Quartieri Spagnoli bereiken we het plein voor het kasteel met mooi uitzicht over de stad. Het is drukkend warm en erg heiig weer, de Vesuvius is nauwelijks zichtbaar. Via de andere kant van het kasteel dalen we weer af via trappen en nog verder omlaag over een weggetje met erg veel haarspeldbochten. Zelfs in de rotswanden van deze haarspeldbochtweg bevinden zich woningen.

Bij de boulevard treffen we een breed fietspad aan met wandelpromenade, waar druk wordt gefietst en geflaneerd. Bij het Piazza del Plebiscito, een enorm leeg plein tegenover het Palazzo Reale, het koninklijk paleis, maken we een lunchstop.

Via de Via Toledo, de Kalverstraat van Napels, lopen we terug richting binnenstad. Alles is echter dicht en er is weinig volk meer op straat. We hadden dus beter vandaag in plaats van morgen naar Napels kunnen fietsen. We lopen door een louche buurt naar het Porta Nolana station waar de Circumvisuviana lijn eindigt. Binnen een half uur zijn we weer bij station Leopardi en in de studio in Villa Vesuviana.

Bij het afrekenen krijgen we nog korting, ipv €149 betalen we €130, omdat de transactie niet via airbnb is gelopen :-)

's Ochtends eten we sfogliatelle die we gisteren hebben gekocht. Dit is een traditioneel Napels gebak, creme broodjes in bladerdeeg. De sfogliatelle is volgens het kookboek Napels proeven ‘een van de meest archetypische gerechten uit het Napolitaanse banketwezen.’ Dit gebakje werd voor het eerst gegeten in het klooster Santa Rosa, in Conca dei Marini, in de buurt van Amalfi. Het bestaat uit een plak bladerdeeg, die op zo’n vakkundige manier opgerold wordt dat er een prachtige schelp ontstaat. Deze schelp wordt gevuld met een crème van ricotta, bloem, cederappel en gekonfijte sinaasappelschil. Dat valt wel redelijk zwaar op de maag zo op vroege ochtend.

We sluiten het appartement af, laden de fietsen op en laten de sleutel achter. We fietsen over drukke wegen door Torre del Greco, zoveel mogelijk langs de kust om de hoofdweg te vermijden. Hier valt de drukte mee. Wel lastig zijn de kasseien die in de centra schots en scheef liggen. Vlak voor Napoli loopt de uitgestippelde route dwars door de haven, maar dat blijkt verboden terrein. Het is de toegangsweg tot de haven van Napoli met zeer veel vrachtverkeer. Bij de douane draaien we weer om naar de hoofdweg. Het verkeer staat hier vast maar via het trottoir kunnen we er langs.

Bij het station fietsen we via de voetgangerszone en zo komen we al voor 11 uur bij het hotel. De rit naar Napels valt al met al gelukkig mee. We kunnen de fietsen in een kleine garage stallen en brengen de tassen naar de kamer. Door een misverstand hebben ze ons een verkeerde kamer gegeven, met een tweepersoonsbed in plaats van twee losse bedden. We moeten nog een tijdje wachten voordat we een andere kamer krijgen, deze blijkt iets groter en waarschijnlijk ook duurder, maar we hebben gelukkig al betaald.

Na het inchecken gaan we de stad in, eerste doel is Napoli Sotteranea, een rondleiding onder de grond die om 14 uur begint. We hebben dus nog even de tijd om nog even een pizza weghappen en een ijsje bij Gay-Odin. Een chocolaterie waar naar men zegt de lekkerste chocolade vandaan komt, het chocoladeijsje smaakt prima.

Dan weer terug naar de Via Tribunale, waar de rondleiding begint. De Engelstalige gids Alex spreekt zelfs een paar woordjes Nederlands, heeft er een half jaar in Amsterdam gewoond en heeft een Amsterdams accent. We worden door een kilometerslang gangenstelsel geleid dat de oude Romeinen en Grieken hadden afgegraven voor de bouw (tufsteen). Aquaducten zijn aangelegd en in Tweede Wereldoorlog dienden ze ook als schuilkelders. We moeten zelfs met kaarslicht door meterslange 50cm brede nauwe spleten lopen. Op het eind van deze rondleiding bezoeken we in een ander deel van de wijk nog een paar huizen waaronder oude resten van een Romeins theater zijn opgegraven.

Na dit bezoek gaan we naar het Nationaal Archeologisch museum. Deze is niet zo groot en er zijn veel objecten van Pompeii en Herculaneum te bewonderen waaronder veel erotische afbeeldingen gevonden bij de bordelen van pompeii in het Secret Cabinet. Het museum kampt wat met onderbezetting dus een aantal zalen was dicht en de route door het museum is niet zo goed aangegeven. Hierna nog even wat souvenirs kopen en de dag is weer om.

's Avonds eten we bij pizzeria Da Michelle, die een van de beste pizzas van Napoli schijnt te bakken. Het is een zeer eenvoudige eettent, tl-verlichting en drinks uit plastic bekertjes en maar keuze uit twee soorten pizza Margherita en Marinara. De enorme pizzas, groter dan het bord, smaken heerlijk en zeer goedkoop, €5 per pizza, dus we betalen € 12 euro. Als we binnen en half uur weer buiten staan, regent het. Aan alle kanten worden paraplu's verkocht door de straatverkopers, die snel op de situatie inspelen.

Op de laatste dag wandelen we nog langs de haven/boulevard, het is mooier weer, de Vesuvius is goed te zien. Er zijn veel fietsers, waarvan opvallend veel met electrische ondersteuning. Om een uur of twaalf weer terug bij het hotel, de fietsen opgeladen en de laatste 6 km naar het vliegveld gefietst. Bij het station was het zeer druk maar daarna verloopt de fietstocht vlotjes, zelfs een stukje kunnen afsnijden via binnendoorweggetjes die we gisteren op google maps/streetview hebben 'verkend'.

Bij het inchecken moeten we de fietsen nog op een lopende band voor oversized luggage plaatsen. We hopen maar dat ze heelhuids in Eindhoven aankomen. Er zijn trouwens meer vakantiefietsers aan boord, twee andere fietsers die van Brindisi naar Napels zijn gefietst, hebben het laatste stuk de bus gepakt vanwege de verkeersdrukte.

Bij het opstijgen hebben we weinig zicht op Napels. Ter hoogte van Florence trekt de bewolking open en hebben we fraaie uitzichten op de Tyrreense kust, oa bij La Spezia. Nu zitten we aan de goede kant, want ook de Alpen zijn goed te zien, mooie uitzichten op oa de Mont Blanc, het meer van Geneve en de Jura. Daarna wordt de landing al weer ingezet en landen we om 18.30 weer op Eindhoven airport. De fietsen weer in elkaar zetten en om half acht fietsen we naar het station in de avondschemering, zo'n 10 km van het vliegveld.

Wat meteen opvalt in Nederland zijn de glad geasfalteerde fietspaden, de afwezigheid van luid autogetoeter, geen hectisch verkeer en het is een behoorlijk stuk frisser! :-)