Ligfietsen op een eiland van bergen

Klik op de kleine foto's voor meer detail

Zaterdagochtend vertrokken en zoefend over de Deutsche Autobahn gaat de rit naar Zwitserland. In Zwitserland is het weer even prachtig als in Nederland.
De snelwegen ontwijkend (we hadden namelijk geen vignet) komen we via de Brunigpas in Meiringen. Daar vinden we een zeer goede camping aan de rand van het dorp (Balmweid). We besluiten de dag op het terras van een niet al te best restaurant.

25-7-1999 Zondag Meiringen-Grimselpass 87,25 km

De volgende dag staan we om een uur of negen op. Het is nog steeds prachtig weer. Het plan is om de drie passen te fietsen. Na een korte klim belanden we in Innertkirchen en kiezen we om de Grimselpass te fietsen. Al snel blijkt dat mijn klimcapaciteiten met de ligfiets nog steeds lager te liggen dan op de bukker. Johan rijdt soepel weg, terwijl ik met een slakkegangetje omhoog kruip.
Vlak voor een tunnel staat Johan te wachten. Na een korte stop fietsen we over de oude weg langs de tunnel omhoog. Kort na deze steile passage krijg ik een enorme hongerklop en maak een lange stop bij een dam. Het vervolg van de klim gaat langzaam maar gestaag. Veel anderen zijn ook op het idee gekomen om te gaan fietsen. Er zijn veel fietsers met bepakking, waarvan een aantal zeer traag of lopend omhoog gaan. Ook een (Duitse?) ligfietser komt mij tegemoet.

De klim bevat een aantal behoorlijke steile passages. Bij de stuwmeren is het gelukkig wat vlakker en kan je op adem komen. Bovenop de top zit Johan al een uur te wachten en eten we een spiegelei in het restaurant. De drie passen zitten er vandaag niet in. We rijden even verder om van het uitzicht op de Furka en de Rhone gletsjer te genieten. Opvallend is dat er nog aardig wat sneeuw ligt.

Op de kaart ontdekken we nog een aardig weggetje die vanaf de pas naar een stuwmeer Oberaarsee leidt. Het is een prachtig smal weggetje met een geweldig uitzicht op de Finsteraarhorn. Na dit fraaie intermezzo beginnen we aan de afdaling. Na een paar bochten mis ik Johan in mijn spiegeltje en ik wacht een korte tijd, maar ik zie niemand. Ik draai om en begin weer een stuk om hoog te klimmen. Na een drietal haarspeldbochten zie ik Johan in de berm staan met een klapband, gelukkig zonder ernstige gevolgen. De afdaling verloopt verder rustig met een max van 73,6. Het ijsje op het terras smaakt na zo'n dag extra goed.

Meteen in Meiringen na de afslag begint de weg behoorlijk te klimmen. Vandaag is de Grosse Scheidegg ons doel en met name de eerste kilometers naar de Reichenbachfälle zijn enorm steil. Af en toe is het wegdek weg en gruizig. Een Engels echtpaar wandelt omhoog en is opzoek naar de sporen van Sherlock Holmes. Hier bij de waterval is hij door zijn grote opponent omgekomen.

Na de waterval kruipt de weg langzaam het bos uit en ontvouwt zich een prachtig berglandschap met diverse gletsjers. Een Zwitserse uit Zürich vraagt of dit de weg is naar de Grosse Scheidegg, en ik beaam het. De klim heeft halverwege een rustpunt en is volledig vlak en moet ik even wachten. Er wordt een kudde koeien de stal in begeleid. Even verderop gaat de weg weer steil omhoog. Ik haal een echtpaar in dat met grote moeite omhoog komt en ook twee ATBers met grote rugzakken op. De postbus blokkeert ons een aantal keer de weg. De weg is smal en bij een parkeerplaats zijn auto's niet meer toegestaan. Er zijn echter ook hier veel fietsers. Een viertal dames ligt lekker te zonnen en als ik langs fiets word ik luid aangemoedigd.

Bovenop de top rusten we even uit bij het restaurant. De afdaling is bochtig, smal en onoverzichtelijk. De snelheid blijft daardoor redelijk binnen de perken en na Grindelwald hebben we last van een enorme tegenwind. Na de afdaling slaan we nog even links af het dal in. Het met bordjes gemarkeerde fietspad, blijkt niet zo goed geasfalteerd te zijn en al snel rijden we weer op de normale asfaltweg. Aan het eind van het dal genieten we van de het uitzicht op een aantal watervallen. Na Interlaken besluiten we toch weer de fietsbordjes te volgen. Het prachtige weggetje langs het meer gaat op en af. De laatste kilometers is het weer onverhard en er is zelfs een passage waar we door het bos met de fiets moeten lopen.

Na wat boodschappen gedaan te hebben en afscheid te hebben genomen van onze Belgische buren rijden we met de 106 over de Sustenpass (erg indrukwekkend) en de Gotthard richting Italië. Het inhalen van "busjes van de baas" en langzame motorhelden verloopt op de smalle weggetjes moeizaam. Even voor de Italiaanse grens tanken we vol. Johan probeert nog een tegoedbon van de Esso van de Brunigpass in te wisselen, maar de pomphouder accepteert deze niet. De bergweggetjes en met name de weg langs het Laggo Maggiore schieten niet echt op. Na een stukje over de tolweg in Italië rijden we via Turijn bij de Col de Tende Frankrijk binnen. We verkiezen voor de oude weg, maar deze blijkt bovenop de top niet bereidbaar te zijn voor auto's. We dienen dus toch de tunnel te nemen. Halverwege de tunnel moeten we plotseling stoppen. Een vrachtwagen heeft zich met een camper klem gereden. Met veel moeite en Italiaanse gebaren kan de vrachtwagen passeren. Na een snelle afdaling waarin Johan afgetroeft wordt door een dame in een Fiesta door de prachtige gorges de Saorge rijden we langs de kust en bezoeken we nog even het circuit van Monaco. In Nice aangekomen is het even zoeken naar een camping, maar om 10 kunnen we eindelijk de tent opzetten. De keuken serveert alleen Pizza's dus Johan moet als avondmaaltijd het met een Magnum doen. 

In Nice informeren we naar de boot naar Corsica. Daar blijkt de boot vol te zitten, maar we kunnen nog wel op een wachtlijst terecht komen. Na een spannend uurtje kunnen we toch mee met de boot van half drie.Van onze laatste Franken kopen we een steak hache. De bootreis verloopt rustig en we tellen veel golfjes. 's Avonds meren we aan te Ajaccio en na een korte driftrit arriveren we even voor twaalven op de camping te Corte.
 

Na een rustige start slaan we bij Ponte Leccia het smalle weggetje in richting Asco. De weg voert door een nauwe gorge. Na Asco stijgt de weg met korte stukjes van 10%. Vlak voor de top begint rijden we de wolken in en begint het te regenen. De laatste drie kilometer tot aan het eindpunt op 1450 meter gaan door een stromende regen. Verkleumd drinken we in de auberge twee koppen koffie om enigzins op te warmen. Het wordt niet helemaal droog en we beginnen dan snel aan de afdaling. De terugweg verloopt via een fraaie omweg via de col d'Ominanda.

's Ochtends rijden we door de Gorges de la Restonica. Het smalle weggetje wordt druk bereden en heeft een beroerd asfalt. Na diverse steile stukken bereik ik zo'n kwartier na Johan de top. Tijdens de lunch kunnen we genieten van de vele kijkers die onze fietsen bewonderen. Na een rustige afdaling over een hobbelige weg begint het vlak voor Corte te hozen. We besluiten niet verder te fietsen en maken een tocht met de auto naar Bastia. 

Al vroeg in de ochtend gaat mijn telefoon af. Martin en Ellis zijn gearriveerd, maar kunnen de camping niet vinden. Na enkele aanwijzingen staan zij meteen voor de tent. Zij besluiten op zoek te gaan naar een camping aan de kust in de buurt van Porto. Wij maken nog een een tocht over de col de Sorba, met 1311 meter de 2e col van Corsica. In de afdaling door de defile de l'inzecca begint het te regenen. Na een lange rustpauze besluiten we snel richting de kust af te dalen. Via de rustige en vlakke RN 200 bereiken we om acht uur Corte. We pakken snel de fietsen in en rijden over de col de Vergio en Porto naar Galeria waar Martin en Ellis een camping hebben gevonden. Na een drift-tocht over een smal weggetje met een bijna lege tank arriveren we om half twee op de camping. In het donker zetten we de tent op een leeg plekje neer. 

Met de auto rijden we eerst naar Porto dat 50 km ten zuiden van Galeria ligt. In het wedstrijdje moet de 106 het zoals vanouds afleggen tegen de snellere Clio. In Porto starten we een klein rondje door de Gorges de Spelunca. Even voor Evisa stoppen we voor een lunchpauze bij een waterbron. Een kudde varkens houdt ons gezelschap. Martin voert een broodje aan een varken die daarna aggresief om meer komt bedelen. Met moeite kunnen we hem weg jagen. Na 100 meter krijgt Johan wederom weer een lekke band. Het varken ruikt het brood en komt op ons afrennen. Een graai in de rugzak levert voor hem een fles met water op en weer met veel moeite en tam tam kunnen we het zwijn verdrijven. Na Evisa rijden we terug naar Porto en klimmen nog even bij de ondergaande zon naar de roodkleurende rotsen van les Calanche. 

Het is een warme dag en we fietsen rustig langs de kust naar Calvi. In Calvi kunnen we even uitpuffen op een terrasje. Op de terugweg stijgt de temperatuur tot kookpunt en passeren we met moeite de bocca d'Marsolinu (443 m). De afdaling verloopt vlot zodat we redelijk op tijd in Galeria arriveren. 

Vandaag willen we naar een andere camping in het zuiden gaan. Martin en Ellis verkiezen nog even het strand. Ik ben samen met Johan van plan om nog een wandeling te maken. Bij de Calanches maken we een korte wandeling naar een vooruitgestoken rotspunt. Door de smalle weggetjes en enkele onverharde wegen komt er van wandelen niet veel meer. In Proriano vinden we even buiten het toeristisch stadje de redelijke camping Corsica. 

Martin besluit om samen met Ellis te gaan wandelen in de buurt van de Col de Bavella. Wij zullen er heen fietsen. De klim naar de Col de Bavella begint rustig met een klim over de D19. In Arbellara rijden we even verkeerd. Het is weer warm en voor het eerst fiets ik Johan op achterstand. Bij een waterbron in St Lucie rusten en eten we onze broodjes. Na St Lucie fietst Johan me als vanouds weer uit. Bovenop de Col de Bavella is het verschil "maar" tien minuten. Even later ontmoeten we Martin en Ellis die een leuke wandeling heeft gemaakt. Martin besluit met ons mee te gaan afdalen, want hij heeft zijn Principia in de auto mee genomen. Daarvoor wordt hij al snel afgestraft, want in korte tijd krijgt hij twee lekke banden. 

Vandaag hebben we een kort rondje gepland. Na col de Sta Giulia (80 meter) snelheid even op tot boven de zeventig kilometer per uur. De hitte noopt ons diverse malen te stoppen om te eten en wat te drinken. Net na de afdaling van de col de Tana krijgt Johan een lekke band. In Petreto kiezen we niet voor een klim over de drukke N196, maar nemen we de rustige d757 en d457. Bij Filitosa proberen we nog een glimp op te vangen van de prehistorische menhirs, maar 30 Franc vinden we toch iets te veel van het goede. Iets later dan gepland arriveren we uiteindelijk op de camping in Propriano, waar we met behulp van de achteruitrij lampen van de Clio een portie Chili klaar maken. 

De laatste fietsdag rijden we met de 106 naar Solenzara, gelegen aan de oostkust van Corsica. Hier begint de zwaarste klim van Corsica naar de Col de Bavella. De klim is opgedeeld in een aantal stukken. De eerste 12 kilometer gaan op en af. Daarna klimt de weg steil op een smal weggetje naar de col de Larone. De weg is zo smal dat auto's met moeite kunnen passeren. Onderweg trek ik natuurlijk zoals gewoonlijk met mijn ligfiets veel bekijks. Na de Col de Larone volgt een afdaling van 4 kilometer. Met een luid gesis loopt mijn achterband leeg, een klapband. Bij het inspecteren van de buitenband blijkt dat het loopvlak op een plaats helemaal weg is gesleten. Logisch dat dit met de kleine steentjes een klapband oplevert. De band laat het dus na 6500 kilometer afweten. Na de band te hebben opgelapt fiets ik de laatste steile 8 kilometers voorzichtig omhoog. Daar staat Johan al weer twintig minuten op mij te wachten. De afdaling loopt ondanks het slechte wegdek en de slechte band zonder problemen en we arriveren laat op de camping.

8-8-1999 Zaterdag/zondag - stranddag Propriano- Calvi - Utrecht

Na de tent en de spullen te hebben ingepakt besluiten we nog even het strand te bezoeken. Met een temperatuur van 37 graden is dat wel aan te raden. Ook moeten we nog 's middags een eind rijden naar de boot en zal de terugreis ook aardig vermoeiend worden.
Om half vier vertrekken we uit Propriano via Ajaccio en Corte naar Calvi. Daar zijn we ruim op tijd voor de boot die vertraagd is en pas om half tien vertrekt. Wegens technische problemen komt de boot pas om half twee 's nachts aan in Nice. Johan heeft wat kunnen slapen en het is rustig om de weg. We rijden dan aan een stuk door over de route national. In de Alpen rijden we door een wolkbreuk en in de buurt van de Jura houden we een lange rust/slaap pauze van anderhalf uur. Vervolgens arriveren we om half zes in Utrecht.