Wind, Regen, IJs en Stoom

Klik op de kleine foto's voor meer detail

de route

Na 15 jaar te hebben gewacht neem ik eindelijk het besluit. Ik ben klaar voor IJsland. Al die jaren heb ik hier al willen fietsen, maar afgeschrikt door barre weersomstandigheden en veel ruwe onverharde wegen heb ik nooit de reis naar het noorden durven te ondernemen.

"Cycling in Iceland has become increasingly popular in recent years. To Icelanders this development is, it has to be said, all but comprehensible. A very large proportion of Iceland's rural roads are still gravel-surfaced, and some of them are bumpy, stony and downright hazardous. The country is mountainious, and often very windy. If it rains, cyclists get plastered with sludge. If it is dry, they choke on clouds of dust. Cycling around Iceland is strictly for masochists" .

Insight guides: Iceland

Na veel informatie te hebben verzameld, plan ik een reis van vier weken. Normaal gesproken is een tocht op zo'n eiland korter, maar bij IJsland moet je ruimte inbouwen voor slecht weer en tijd hebben om dagtochtjes te maken. De rondweg is circa 1500 kilometer, maar juist de interessante gebieden liggen niet aan de rondweg. In Nederland sla ik extra veel eten in. Mijn tassen zijn dit keer vier waterdichte Ortliebs en nog een kanotas achterop. De weegschaal op het vliegveld slaat door naar 24 kg met daarnaast een zware fietstas van minimaal 5kg. Totaal dus ruim 30 kg zonder vers eten of drinken.

Mijn fiets pak ik zoals gebruikelijk in een plastic zak, dit is mij de laatste reizen goed bevallen en het scheelt een hoop gesleep met grote fietsdozen. Mijn vlucht vertrekt laat en komt pas rond middernacht aan Keflavik, het internationale vliegveld, gelegen zo'n 50 km van Reykjavik. We hebben helaas niet veel uitzicht door het dichte wolkendek. Als we aankomen begint het net te schemeren. Op het kleine vliegveld is het druk. Samen met een andere Nederlandse fietser sta ik te wachten op de fiets en tassen. De fiets heeft de reis dit keer niet geheel schadevrij doorstaan. Ik heb een grote slag in het achterwiel, waarschijnlijk doordat ze niet al te zachtzinnig met de fietsen zijn omgegaan.Na de banden te hebben opgepompd en de fiets te hebben opgeladen, fietsen we naar de camping Alex die slechts twee kilometer van het vliegveld ligt.

Bij de receptie is niemand meer aanwezig, dus zetten we de tent op. Het is een kleine camping met weinig voorzieningen, niet een camping om lang te verblijven. 's Avonds begint het flink te waaien en dat doet me herinneren dat ik nog wat stormharingen in Reykjavik moet kopen.

Reykjavik

's Ochtends is mijn band lek. Ik kan zo snel niet het lek vinden en besluit de band te vervangen. Het is nog vroeg, zo vroeg dat de receptie nog dicht is. De andere Nederlandse fietser is al weg. Opvallend is dat de camping in Keflavik vol staat met fietsers. IJsland is wel het ultieme wat je op fietsgebied kan tegenkomen.

Voorzichtig met een slingerend achterwiel rijd ik Keflavik uit. De winkels zijn nog dicht dus aankopen kunnen pas in Reykjavik plaatsvinden. Ik moet daar toch heen omdat ik een oplossing voor mijn achterwiel moet vinden. De weg is rustig en het is vrijwel droog maar wel zwaar bewolkt. Het gebied is zwaar vulkanisch, kaal en leeg. Er werd een saaie weg voorspeld, maar ik vind het reuze meevallen. De dreigende wolken en het woeste landschap met pieken zijn erg apart. In de verte zie ik de rookpluimen van The Blue Lagoon, het kunstmatige warm water meer dat gebouwd is van het koelwater van de krachtcentrale. Even voor Reykjavik wordt de weg vierbaans. Ook het verkeer wordt iets drukker, maar nog steeds niet de hel die anderen hebben voorspeld. Bij de op- en afritten is het even oppassen, want IJslanders kunnen niet zo goed rijden. Er zijn ook zo weinig wegen. Ook is twee derde van de 300.000 inwoners van IJsland woonachtig in Reykjavik en dus concentreert de drukte zich rond de hoofdplaats.

De weg naar de camping is vlot gevonden. Bij de camping aangekomen begint het te regenen. De camping ligt bij het Sundlaugavegur en is behoorlijk aangenaam maar wel erg groot. Er zijn goede voorzieningen met gratis (warme) douches en kookplaten waar je wel voor moet betalen. Het warm water is duidelijk zwavelhoudend.

Na de tent te hebben opgezet ga ik op zoek naar de fietsenmaker. Mijn Lonely planet heeft aangegeven Orninn de beste zaak is op Skeifan. Het kost even wat moeite om deze te vinden, maar de zaak is vanwege Banking Holiday gesloten. Het weekend van 1 augustus is altijd een langweekend, IJslanders gaan er massaal op uit. Vandaar dat het relatief rustig op straat is, iedereen ontvlucht Reykjavik. Bij de outdoor zaak ook op het Skeifan koop ik voor de zekerheid nog een set rotsharingen, altijd handig als het gaat stormen.

De campingbeheerdster heeft nog een fietswinkel aangegeven midden in de stad, Boraghjol, Hverfisgata 50. Als ik daar aan kom is hij gelukkig nog net open. De fietsenmaker kijkt even naar mijn wiel, geeft het een paar draaien met een spakenspanner en de slag is er bijna uit. Hij raadt me wel aan een nieuw wiel te kopen, maar dat is toch wat lastig. Ik kan nu in iedergeval fietsen. Er zijn uberhaupt weinig fietsenwinkels op IJsland. Reykjavik heeft er vier, Keflavik, Sellfos en verder nog een in Akureyri. Daarnaast zijn er een aantal sportwinkels (o.a. Egilsstadir) die fietsonderdelen verkopen. Verwacht hier niet een uitgebreide collectie, maar alleen het basis assortiment.De tankstations en supermarkten die je in elk gehucht wel hebt, hebben vaak niets of alleen enkele plakkers.

De rest van de middag slenter ik wat rond in het stadje. De huizen zijn kleurrijk en vaak van aluminium golfplaten gemaakt. De binnenstad is niet echt groot en je bent er vrij snel uitgekeken. De beroemde kerk toornt hoog boven de stad uit. Bij goed weer moet je hier een prachtig uitzicht hebben dat zelfs 120 km ver tot Snaefellsjokull reikt. Het weer is echter druilerig. Ook bezoek ik het gemeentehuis. Daar is een grote maquette van IJsland, met een levensgroot profiel. Ik kan daar al zien wat me te wachten staat.

Op de camping maak ik een praatje met wat andere fietsers. Een Duitser heeft 5 weken IJsland erop zitten en prima weer gehad. Hij heeft zo'n beetje alle zware wegen gefietst, o.a. naar Askja.

Het weer is regenachtig. Na mijn tassen te hebben ingepakt ga ik op weg. Het is even zoeken om Reykjavik uit te komen. De weg naar Selfoss is gelukkig niet zo druk vanwege de feestdag. Het uitzicht is beroerd. Tijdens de klim over de Hellisheidi begint het te regenen. Bij Hveragerdi rust ik even uit. De Bonus supermarkt is een goede plaats om even op adem te komen en op te drogen. Boodschappen zijn hier tot 50% goedkoper dan bij andere supermarkten en benaderd de Nederlandse prijzen. De keus is niet groot en je moet wel even opletten als je vers voedsel koopt.

Na Selfoss wordt de weg erg saai, veel landerijen en weinig bergen.De Hekla is in nevelen gehuld. Even fiets ik op met een Duitse fietser. Hij gaat echter naar Geysir. Ik sla af richting Arnes. Het smalle weggetje is nog behoorlijk druk. Zelfs op deze wegen is er aardig wat verkeer. Bij Arnes is de camping helemaal vol vanwege banking holiday. Gelukkig kan ik mijn tent vlak achter het zwembad opzetten. Arnes bestaat uit een benzinepomp, een camping, een hostel en een zwembad. Als een enorme bui losbarst kan ik gelukkig in het pompstation even schuilen.

Nabij Arnes

landmannalaugar

warme bad

Arnes is het laatste dorpje voor Landmannalaugar. De weg volgt lange tijd de Thjorsa. Bij een smal weggetje dat even van de hoofdweg afsplitst heb ik een prachtig uitzicht op de omgeving. Het landschap wordt langzaam woester en het boerenland verdwijnt. Bij Thjorsadallur fiets je tussen de vulkanisch velden. Om bij de Hjalparfoss te komen sla ik een onverhard zijweggetje in. Dit is een fraaie waterval. Even verderop bij Bjoldveldisbaerinn zijn oude boerderijen nagebouwd in oude IJslandse traditie. De daken zijn van gras. Dan begint de weg te klimmen. Even voorbij de top begint de wind te draaien. De wind staat ferm tegen en het weer slaat om met diverse regenbuien. Het duurt lang voordat ik bij Hrauneyjafosstod even kan schuilen. Het is al vier uur in de middag en het stuk heeft me veel meer energie en tijd gekost dan verwacht.

Kort daarna begint het gevreesde stuk van 35 km gravel. De weg loopt langs een aantal stuwmeren. Het eerste deel is vrij vers gravel.De gravel is zeer ruw en vaak loopt mijn achterwiel vast. Ook is het druk. Relatief veel verkeer passeert me op deze weg, waaronder veel 4WD. Dan volgen een paar zeer steile passages waarbij ik mijn fiets omhoog moet duwen. Ook de wind gaat steeds harder waaien en de fiets is nauwelijks in bedwang te houden. Even lijkt de weg weer befietsbaar maar al snel volgen vele zanderige passages met zeer veel wasbord. Dit gedeelte is totaal niet befietsbaar met mijn smalle bandjes. Mijn banden zakken weg en de fiets wordt door de vele hobbels onbestuurbaar. Er volgen 10 loodzware en bijna onmogelijke kilometers. Al snel voel ik aan dat ik veel te laat aan het traject ben begonnen en niet het juiste moment heb uitgezocht: "wrong place, wrong timing".

De snelheid zakt terug naar een kruipsnelheid van 3km per uur. Na vijf uur zwoegen is het negen uur 's avonds.Ik ben circa 22 km gevorderd en moet dus nog zo'n 12 km. Dan stopt er plotseling een jeep met aanhanger. Een vriendelijke IJslander vraagt hoe het met me gaat. Aan mijn gezicht zal hij mijn lijdensweg hebben kunnen aflezen en al snel biedt hij een lift aan die ik dankbaar aanvaard. Hij vervoert bagage voor een wandelgroep en heeft op dit moment een lege trailer bij zich. Met veel moeite tillen we de 30 kg zware fiets in de trailer en vermoeid en verkleumd kan ik even in de verwarmde jeep op adem komen. Normaal gesproken werkt de IJslander als monteur, maar gedurende zomer verdient hij wat bij door groepen rond te rijden. We rijden met de jeep nog naar een mooi kratermeer, de Blahylur. Het landschap wordt steeds woester en eindelijk zie ik Landmannalaugar liggen. Na een rivierdoorsteek belanden we bij de camping en ik ben zeer blij met deze lift die me anders zeker nog drie uur zwoegen zou hebben gekost.

Vermoeid zet ik mijn tent op en na een warme (betaalde) douche begin ik snel met koken. De warme beek kan ook tot morgen wachten. Naast mijn tent staat een Nederlands stel wandelaars. Ze waren van plan te gaan wandelen naar Thorsmörk, maar hebben het vandaag vanwege het barre weer een dagje uitgesteld. Na een absurd zware dag val ik in een diepe slaap.

Landmannalaugar

Het is een frisse nacht geweest. Je merkt dat Landmannalaugar zich op 600 meter hoogte bevindt. Het is goed om een dagje de fiets te laten rusten en wat anders te doen zoals wandelen. Het regent echter en daardoor doe ik het rustig aan. Ik heb niet veel zin om in de regen te wandelen en besluit de warme beek te proberen.

Het is een natuurlijk gevormde beek waarbij een warme en een koude beek gemengd worden. Hoe dichter je bij de bron komt hoe warmer het wordt. Het is vrij rustig, alleen een Duitser en een paar Italianen liggen te dobberen. Het is heerlijk om in de regen een paar uur te blijven uit rusten. Claus, de Duitser, heeft een paardentocht gemaakt en is van plan om nog wat rond te gaan wandelen.

Rond 12 uur is het weer wat minder slecht en begin ik met een wandeltocht. Het gebied Landmannalaugar is een van de fraaiste gebieden in IJsland waar je prima kan wandelen en een aantal routes goed uitgelijnd zijn. Ik wandel eerst door het lavaveld Laugahraun en volg het begin van de Landmannalaugar-Thorsmork route.

De grond is hier zeer vulkanisch, het is een van de grootste geothermische velden van IJsland. Op een aantal plaatsen komt de stoom uit de aardkorst. De bergen zijn rood, groen, geel en blauw gekleurd. Met name de Brennisteinsalda is met zeer rode kleur erg fotogeniek. Ik wandel nog een eind de route richting Thorsmork. Wanneer de weg het hoogste punt heeft bereikt, besluit ik om te draaien. Het begint weer te regenen als ik afdaal door het Laugarhaun veld.

De dag besluit ik wederom in de warme beek. Het is nu erg druk met veel Nederlanders en Belgen.

Landmannalaugar

de rivier door

Hekla

Oorspronkelijk was het de bedoeling om nog een dagje in Landmannalaugar te blijven. Na de ervaringen op de heenweg durf ik het echter niet meer aan om Landmannalaugar uit te fietsen. De weg is te slecht en het weer is ook te onbestendig. Ik besluit om de bus te nemen en die vertrekt in de middag.

's Ochtends maak ik nog een praatje met een Nieuw Zeelandse fietser en een Brit. Ze zijn beiden al een flinke tijd onderweg. Ook spreek ik een Spaanse wandelaar die reist per bus. Volgens de Spanjaard is IJsland precies het tegenovergestelde van Spanje. In Spanje ben je op zoek naar water, in IJsland probeer je het te vermijden...

De bus gaat pas om half drie dus besluit ik om nog een wandeling te maken. De zwarte Blahnukur (945 m) is een prachtige berg en het voetpad gaat steil de berg op. Korte tijd later sta ik op de top. Het is helder weer en zelfs de zon schijnt vandaag. In plaats van de 2 uur uit de gids doe ik er drie kwartier over. De terugweg gaat vlot en al snel sta ik weer bij het lavaveld Laugarhaun. Het is mooi weer dus ik maak veel foto's.

Op de terugweg door het lavaveld raak ik even de weg kwijt. De geitenpaden lijken sterk op het hoofdpad. Het is dan nog een behoorlijke klauterpartij om weer op het gemarkeerde pad terecht te komen. Daardoor is de tijd kort om de tent op te breken. Tijdens het inpakken breekt een enorme onweersbui los.Enkele minuten staat de tent heftig te schudden en vallen er grote hagelstenen. Het is duidelijk tijd om Landmannalaugar te verlaten.

De bus is op tijd en mijn fiets kan in een vrijwel lege bus onderin het bagageruim. Naast me zitten een aantal Zwitserse dagjes mensen die in dagje Landmannalaugar doen. Dat lijkt me wel zonde van zo'n mooi gebied, waar je je zeker een aantal dagen kan vermaken.

Even buiten camping rijden we met de bus door twee rivieren. Het lijkt mij geen pretje om hier doorheen te fietsen. Naar het zuiden loopt de weg door wel 20 rivieren wat helemaal een survival tocht is. De bus gaat door het woeste gebied over de jeeptrail F225 langs de Landmannaleid. Het weer is compleet omgeslagen. Na een prachtige ochtend is het zwaar weer in de middag. Het regent, het waait en het is echt IJslands weer. Bij de Hekla stoppen we even, en zien we even de witte top. Deze vulkaan is nog regelmatig actief en vaak in wolken gehuld. De weg is behoorlijk beroerd en we rijden nog door twee riviertjes.Bij de splitsing met de 26 zien we de Brit schuilen achter een verkeersbord. Hij heeft het slechtste deel afgelegd. Bij Hella stoppen we bij het benzinestation en laat ik mijn bagage en fiets uit de bus. Ook een grote groep anderen stapt hier uit. Bij de supermarkt doe ik eerst boodschappen en bij de plaatstelijke toeristenbureau kan ik mijn mail checken en schrijven:

"Ik zit nu in het info center bij Hella. Het weer is slecht, veel regen. Vanochtend was het even fraai, waardoor ik toch nog kon genieten van het prachtige landschap. De laatste dagen was ik in Landmannalaugar. Een prachtige plaats met een warme beek waar je lekker in kan weken. Om er te komen moest ik echter over een 35 km onverharde weg. Het was al laat toen ik bij de splitsing arriveerde, rond vier uur door veel tegen wind en regen. De onverharde weg was nauwelijks te fietsen, veel gravel, steile wegen, wasborden en veel los zand. Daarnaast stond er een keiharde wind en striemende regen. Kortom halverwege was het negen uur en gelukkig kon ik met een jeep mee liften. Uiteindelijk ben ik dus er toch gekomen. Daar anderhalve dag gebleven. Gisteren uitgebreid in de regen gewandeld en vandaag was het zowaar mooi weer. Om half drie heb ik toen de bus gepakt naar Hella, waar ik nu zit en dus verder over de ringweg fiets. Ik denk dat ik de Kjölur route door het binnenland maar niet ga fietsen na deze ervaring over de onverharde weg. Ik denk dat het anders veel meer een loop dan fietsvakantie wordt! IJsland is wel heel fraai, maar je moet er wel wat ontberingen voor over hebben. De fietsers die ik heb gezien hebben alle mountainbikes en hebben het erg zwaar. Sommige zijn wel 20 rivieren doorgewaad. Je ziet hier wel heel veel fietsers en niet alleen Nederlanders. Ik zal mijn route nu iets aanpassen maar zit nog redelijk op schema."

De camping is aardig, met ruimte om binnen te koken en schone voorzieningen. Bij de camping ontmoet ik een Zwitserse vrouw uit Sankt Gallen. Ze fietst met een moutainbike en een Bob trailer. Ze heeft eerst een tocht door het West fjord gebied gefietst. Het was daar erg rustig met weinig fietsers. Vervolgens heeft ze de Kjölur afgelegd en via Landmannalaugar naar de zuidkust om via het ijsmeer Jokularson nu uit te komen bij Hella. Vandaag is ze vanuit Skogar door de heftige wind en de regenbuien niet verder dan Hella gekomen.

Vestmannaeyjar

Seljalandsfoss

Skogarfoss

Vik

De dag begint bewolkt. De Zwitserse is al weg. Na mijn tent te hebben ingepakt ga ik op weg. De wind is vandaag in mijn voordeel. Het eerste deel is vrij saai. Het vlakke landschap is bebouwd. Even na Hvolsvöllur heb je prachtig uitzicht op de Vestmannaeyjar eilanden, een vrij recentelijk ontstaan archipel vlak voor de kust. Een 4WD met wat toeristen stopt en ik maak een praatje. Het blijkt een Nederlandse vrouw te zijn die al jaren in Amerika woont en nu op familiebezoek in IJsland is.

Bij de Seljalandsfoss is de eerste grote waterval, een bijzondere waterval waar je achter langs kan lopen. Het is vrij druk en er stoppen veel toeristenbussen. Bij een bankje maak ik een stop en geniet van het mooie weer. Een stukje verderop is er fraai uitzicht op de kleine Eyjafjallajökull.

Bij Skogar is weer een grote waterval, een van de grootste van IJsland.

De wind is mij nog steeds gunstig gezind en vlot leg ik de kilometers af. Bij de afslag van Dyrholar twijfel ik even maar besluit toch door te fietsen naar Vik. Een korte klim van enkele kilometers volgt. Bovenop begint het zowaar te regenen terwijl het bijna de gehele dag mooi en droog is geweest. Vik doet zijn reputatie weer eer aan als natste plaats van heel IJsland, en dat wil wat zeggen. Vik is een aardige plaats waar ik bij de supermarkt wat inkopen doe. Ik twijfel of ik nog door fiets naar de volgende camping. Het is met vier uur eigenlijk nog te vroeg om te stoppen en ik voel me nog fris. Ik besluit door te fietsen.

De volgende camping is welliswaar zo'n 40 kilometer veder maar met de huidige wind lijkt dat redelijk te doen. Even voorbij het vliegveld zo'n zeven kilometer buiten Vik merk ik dat mijn band wat zacht begint te raken. Hier had ik geen rekening mee gehouden. Ik controleer mijn band en zie dat ik zacht aflopende band heb. Het ventiel is kapot. Ik vervang mijn band en hoor een knal. Mijn bandenlichter ligt in tweeën. Ook de band die ik net heb vervangen blijkt niet meer goed te zijn. De ventiel is krom en wederom moet ik mijn band vervangen. Al met al kost dit geintje me ruim een uur tijd. Het is inmiddels al weer half zes, dus verder fietsen heeft geen zin en ik keer weer om naar Vik. Bij de camping zet ik mijn tent hoog op de heuvel met een prachtig uitzicht op de kust en de rotsen van Reynisdrangar. De camping is mooi gelegen, maar de voorzieningen zijn vrij oud. Je kan binnen zitten om te koken, maar de douches zijn lauw warm, oftewel inzepen en 1 minuut onder de koude kraan afspoelen.

Op de camping ontmoet ik Michael uit Mainz, Duitsland.Hij is muzikant en leraar. Hij is een ervaren IJsland ganger en is voor de vierde keer in IJsland. Dit keer heeft hij een nieuwe fiets, een Koga. Dit was de enige MTB die te koop was bij zijn lokale fietsenmaker zonder vering en met een stalen frame. Hij is het zelfde weekend gestart en blijft 5 weken op IJsland. Zijn fiets is duidelijk beter gebouwd voor de slechtere IJslandse wegen. Ik vertel hem van mijn fietsproblemen. Ook een van mijn haakjes van mijn lowrider is afgebroken. Blijkbaar zijn de IJslandse wegen toch te ruig voor mijn oude Cannondale. Gelukkig heeft Michael wat oude reserveonderdelen, waarbij hij lowrider haakje afstaat.

Net alle Duitsers heeft hij Island per Rad, bij zich. Een zeer uitvoerig boek, de bijbel voor de Duitse fietser op IJsland. Ik noteer de namen van de fietsenwinkels. Dat blijken er zeer weinig te zijn. Egilsstadir, op vier dagen fietsen, heeft een sportwinkel waar ze ook fietsen verkopen en de eerst volgende is Akureyri, aan de andere kant van het eiland.

Myrdalssandur

Kirkujugolf

's Ochtends begin ik met een speurtocht naar fietsonderdelen. Bij de benzinepomp verwijzen ze me door naar de Klatur, een winkel van sinkel. Ze hebben veel, zelfs fietsonderdelen alleen niet de juiste. Ze hebben fietsbanden van 26", maar geen 28" binnenbanden en ook geen bandenlichters. Voor de zekerheid koop ik nog wat slangenklemmen, je weet immers nooit in dit land met alles dat lostrilt wat maar los kan trillen.

De eerste twintig kilometers zijn eenvoudig, maar als de weg een bocht maakt staat de wind pal tegen. Dat is een kleine tegenslag waar ik niet op heb gerekend. Het is gelukkig een droge dag met nog redelijk wat zon. De weg gaat door een groot lava veld, Myrdalssandur. Het landschap heeft bizarre vormen. Het is helder en je kan kilometers ver kijken. De weg is 18 kilometer kaarsrecht en ondanks het mooie vergezicht heb ik af en toe moeite om mijn ogen open te houden. De wind werkt behoorlijk tegen dus het schiet daardoor ook niet echt op. Ik ben blij als ik weer een bocht tegenkom even voorbij de afslag naar Landmannalaugar en rust daar uit. Daarna heb ik zijwind en gaat het iets vlotter.

Ik passeer de afslag naar Lakagigar. Hierbevinden zich wat uitlopers van dit grote vulkanische veld met vele kraters. Als ik Kirkjubaejarklaustar bereik is het al vier uur. De tegenwind heeft toch veel tijd gevergd. De camping midden in het dorpje is netjes en de supermarkt wel ok. Ik zet mijn tent op en let erop dat hij een beetje uit de wind staat. De wind komt sinds de middag uit de richting van de gletsjers. Er staat al een andere fietser. Het is Vittorio, een Italiaan, 62 jaar oud. Zijn Engels is niet zo goed dus communiceren we in het Frans. Even later komt ook Michael, de Duitse fietser aan op de camping. Hij was aanvankelijk van plan om naar Lakagigar te gaan maar de weersvoorspellingen geven aan dat er weer een zware depressie komt. Samen met een andere Duitser bezichtig ik de Kirkjugolf. Dit is een groot aantal onder de grond gelegen basaltkolommen, waardoor het net op een kerkvloer lijkt.

's Avonds kook ik samen met de andere fietsers in het keukentje. Veel van de campings hebben goede voorzieningen en hier kan je zelfs gebruik maken van een gasfornuis. Dat spaart weer wat brandstof uit!

Svartifoss

Na afscheid te hebben genomen van de andere fietsers stap ik op en begin wederom met tegenwind. Bij Dverghammar stop ik om de bizarre basaltformatie te bekijken. Ze zijn genoemd naar twee dwergen en met enige fantasie kan je ze herkennen.

De volgende stop is Nupsstadakirkja, een aantal historische huisjes aan de voet van de Lomagnupur, een gigantische tafelberg. De toeristenbussen rijden hier af en aan, maar ik vind het persoonlijk niet zo heel erg bijzonder.

De natuur met brede vergezichten, gletsjers en het vulkanisch landschap blijft echter indrukwekkend. De 35 kilometer die dan volgen gaan door het Skeidararsandur, een grote spoelzandvlakte, gevormd door tal van gletsjerrivieren. Dit gebied is in 1996 geteisterd door een vulkaanuitbarsting van de Bardarbuga. Deze vulkaan die onder de Vatnajökull gletsjer veroorzaakte een modderstroom door de grote hoeveelheid smeltwater die wegen en bruggen vernietigde. Een monument met de overblijfselen van een brug markeert de plek waar het gebeurde.

Daar heb je ook een prachtig uitzicht op de Vatnajökull en het nationale park Skaftafell. Aanvankelijk ben ik van plan om hier een dag te blijven, maar het is nog redelijk vroeg en het weer is nog redelijk stabiel.

Ik parkeer mijn fiets bij het bezoekerscentrum en wandel naar Svartifoss, een kleine maar bijzondere waterval met prachtige zwarte basaltformaties. Daarna wandel ik naar de Sjonarsker, een mooi uitzichtspunt. Als ik bij de fiets terugkeer ontmoet ik Vittorio de Italiaan. Hij heeft de bus gepakt en gaat vanaf Skaftafell weer verder met de fiets.

Ik merk dat de wind wat is gaan liggen en besluit ook verder te fietsen. Het is inmiddels vier uur, maar ik wil profiteren van het mooie droge weer. De kilometers lopen op maar de vergezichten op de gletsjer blijven fantastisch. In de verte zie ik mijn doel opdoemen, het meer van Jokulsarlon. Dit is een zeer bijzonder meer want vanaf de gletsjer brokkelen grote ijsbergen af. Je hoort het ijs kraken en het is er fris. De sfeer met de ondergaande zon is aan het eind van de dag magisch en ik maak hier vele foto's. Een echt hoogtepunt van IJsland. Op dit meer zijn onder andere de James Bond films Die another day en A view to a Kill en Laura Croft : Tomb Raider gemaakt.

Er is geen camping maar wildkamperen wordt oogluikend toegestaan. Er staan verschillende andere tentjes. Ik klop aan bij het cafeetje dat reeds gesloten is. Gelukkig is de beheerder nog aanwezig en kan ik me even opfrissen en een jerrycan met water vullen. Even later zie ik ook Vittorio arriveren. We delen wat water en wisselen ervaringen uit. Na het eten is het vrij fris geworden door de kou van de gletsjer en duik ik snel mijn tent in. Het is een lange maar zeer mooie dag geweest.

Jokursarlon

Vittorio

Ik word gewekt met een ritimisch getik. Het regent. Na de mooie dag van gisteren is het vervelend om 's ochtends het getik van de regen op het tentdoek te horen. Ik draai me nog drie keer om, maar het blijft het nog steeds regenen. Als het iets minder hard regent breek ik mijn tent af. De meeste andere fietsers zijn al weg. Vittorio is ook aan het opbreken en er staat alleen nog een Zweedse fietser. Hij maakt het rondje met de klok mee en heeft goed weer gehad. Hij heeft niet zoveel ervaring en zich een beetje geforceerd. Het blijft me verbazen dat relatief onervaren fieters zo'n locatie uitkiezen. IJsland is niet een van de makkelijkste en comfortabelste landen om te befietsen.

Het regent nog steeds, maar blijven is geen optie. Rond het middaguur stap ik op de fiets. Ik ben blij dat ik gisteren een lange dag heb gefietst want het ijsmeer is nu wat minder fraai. In de regen is het stug doorfietsen en het uitzicht is ook een stuk minder.

Na tachtig kilometer bereik ik eindelijk Höfn. Höfn lijkt wel een metropool na de weergaloze natuur van de afgelopen dagen. Ik bezoek eerst de supermarkt. Hier kan ik een beetje opdrogen en sla weer wat boodschappen in. Op de camping zet ik mijn tent op. Het is een camping met redelijke voorzieningen en een bezoekerscentrum. Het bezoekerscentrum is altijd een goede bron van informatie over het weer, alhoewel die vaak het zelfde luid: de kans op regen is groot met veel tegenwind!

Hier kan je gelukkig een beetje droog bevakkeren, maar het is er behoorlijk druk. Ik kom weer de Nederlandse wandelaars tegen die ik eerder in Landmannalaugar heb ontmoet. Het blijft een klein landje. Daarnaast staan er vele andere fietsers, die bijna allen de andere richting op fietsen. Een Duits stel is met de boot aangekomen in Seydisfjodur en blijft een jaar in IJsland. Naast me kampeert een Italiaans gezin (man, vrouw en dochter). Zij nemen de bus naar Egilsstadir en hebben ook veel last van de wind gehad.

Oost fjorden

Alle fietsers zijn vrijwel allemaal weg als ik op sta. Het is gelukkig droog, maar er hangt veel mist. Na de spullen te hebben ingepakt ga ik op weg. Volgens de reisgidsen staat me een forse onverharde klim te wachten. Er is echter net een tunnel geopend die prima verlicht is met mooi asfalt.

Helaas is er door de mist weinig zicht. Af en toe kan je een blik werpen op de zeer spectaculaire kust. Bij Hvalnes maak ik een korte stop. Het blijft druilerig met af en toe motregen. De weg is golvend met vele korte klimmetjes. Dit geeft weer wat afwisseling. De weg is af en toe onverhard maar nog goed bereidbaar. Mijn fiets en mijn tassen worden echter wel erg modderig.

In Djupivogar doe ik boodschappen. De camping ziet er niet zo aantrekkelijk uit, dus besluit ik nog een stukje verder te fietsen. Ik kom even verderop eindelijk weer een fietser tegen. Mijn doel is vandaag Eyjolfsstadir, een aanrader volgens mijn Lonely Planet gids. Ik moet dan wel een onverharde weg omhoog. Fietsen gaat niet, dus duw ik mijn fiets de laatste twee kilometer de helling op. De camping blijkt een veldje achter een hostel. De eigenares woont een paar honderd meter boven de hostel. De hostel is aardig gewild, maar ik sta alleen op de camping. De voorzieningen zijn prima, voor de douche moet je wel weer apart betalen.

Stodvarfjordur

's Ochtends is het nog steeds mistig. De 2 kilometer afdalen naar de hoofdweg gaan een stuk makkelijker dan gisteren. Bij de afslag naar de Oxi pass twijfel ik even. De onverharde weg bevat echter zeer steile passages en daarna blijft de weg nog een tijd onverhard. Ik kies daarom voor de wat makkelijkere kustweg. De klimmetjes zijn kort met enkele steile stukken. De oostfjorden zijn een prachtig fietsgebied en veel minder druk dan de zuidkust. De plaatselijke bevolking is daardoor wat minder stug. Ik passeer enkele vissersplaatsjes zoals Breiddalsvik en Stodvarfjorur. Het blauwe kerkje is nu omgebouwd tot hostel.

De kustweg wordt steeds rustiger en af en toe wijkt de mist en heb je uitzicht op de ruige fjorden. Bij de Faskrudsfjordur is een tunnel gepland die het traject met 20 km zal inkorten. Deze zal echter pas volgend jaar worden geopend. In Faskrudsfjordur doe ik eerst boodschappen en fiets dan naar de camping. Dit is een gratis veldje met enkele basisvoorzieningen. Douchen kan in het plaatselijke zwembad. Dit dorpje is oorspronkelijk gesticht door Franse zeelieden die eind 18 eeuw langs de IJslandse kust visten.

De mist hangt 's ochtends nog in het dal maar trekt al snel weg. Na het Faskrudsfjordur volgt het Reydarfjordur met een klein stukje onverhard. In het vissersplaatsje verlaat ik de kust en rijd via de verharde 92. De weg klimt geleidelijk het fjord uit. De afdaling naar Egilsstadir gaat vlot en rond vier uur ben ik in het dorpje. Allereerst kan ik eindelijk wat fietsonderdelen kopen in de plaatselijke sportwinkel. Daarna bezoek ik de bibliotheek annex museum. Hier kan je gratis gebruik maken van de computer met internet verbinding:

"Ik zit nu Egilstadir in de bieb. Het weer is iets beter. Je kan tenminste fietsen, wel veel mist. De fiets houdt het nu redelijk. Ook heb ik een reservebinnenband en bandenlichters kunnen kopen. De onverharde wegen op de ring weg zijn goed bereidbaar als het niet te vochtig is. Het zijn in feite halfverharde wegen, wel wat anders dan de wasborden en het zachte zand bij Landmannalaugar. Veel fietsers onderweg vanuit alle windstreken. Nieuw Zeeland, Spanje, Zwitserland, Italië en veel Duitsers. Ook oudere fietsen hier, een Italiaan van 62 fietste ook de zelfde richting op. De fjorden waren zeer mistig, maar wat ik kon zien was heel mooi. Ik weet niet of ik weer langs de kust ga, want die onverharde weg schijnt wel erg slecht te zijn, en met veel mist is het uitzicht ook niet zo mooi. Waarschijnlijk ga ik nu direct door naar Myvatn met een tussenstop bij de Dettifoss. Het verkeer is redelijk druk, zelfs op de smalle kleine wegen. Het is dan ook hoogseizoen. De campings zijn ok. Gisteren op een gratis camping gestaan. Wc en kraan alles prima schoon met toiletpapier en twee keer per dag gereinigd."

Daarna doe ik boodschappen in de plaatselijke Bonus en kampeer ik op de camping. Dit is een prima camping met erg warme douches. Er staan dit keer geen andere fietsers op de camping. Ik heb problemen om mijn brander aan de praat te krijgen, maar gelukkig kan ik gebruik maken van de kookvoorzieningen.

wildkamperen

Om Egilsstadir uit te komen is het vrij druk. Al snel laat ik de drukte achter me. Het is zwaar bewolkt. Het landschap is golvend. Bij de afslag naar Vopnafjordur bij de brug over de Jokulsaadal maak ik een korte stop. Mijn oorspronkelijke plan om langs de noordkust te fietsen laat ik varen, het weer is te slecht voor de zware klim naar Hellisheidi. Dit is een van de zwaarste beklimmingen in IJsland, onverhard en steil.

Bij de laatste bewoonde nederzetting tijdens de lunch begint plots even de zon te schijnen. Het wordt even zo warm dat ik zonder fleece verder fiets. De klim naar de hoogtevlakte is onverhard en even later begint het te druppelen. Ik kom een fietsster tegen die dik is ingepakt met regenpak en wintermuts. Het weer is blijkbaar op de hoogvlakte behoorlijk guur. Ik merk het direct. Al snel gaat de motregen over in een zware regenbui.Snel trek ik mijn regenjasje aan. Vanuit de mist zie ik nog een aantal schimmen opduiken, weer drie fietsers die hunkeren naar ander weer.

Het landschap is ook bij de weersomslag volledig veranderd in een steenwoestijn. Het lijkt als fietsen op de maan. Ondanks de barre weersomstandigheden is de omgeving erg indrukwekkend. Overal steken de vulkanische pieken op uit het landschap.

Het is al laat als ik bij de afslag van de 864 richting de Dettifoss kom. De 864 is onverhard met veel wasbord. Ik fiets naar Grimmsstadir, de enige officiële kampeermogelijkheid in de omgeving. Het bestaat uit niet meer dan een boederij en een cafe. Als ik het verlaten en verzopen graslandje zie met enkel een kraantje staat mijn besluit vast, hier ga ik niet kreperen.

Ik vul mijn bidons met water en fiets verder over de steenslagweg. Twee kilometer verder zie ik een geschikt plaatsje dat redelijk beschut ligt tussen twee hellingen.Wildkamperen is in IJsland bijna overal toegestaan met uitzondering van de nationale parken en hier ook goed mogelijk. Ik zet snel mijn tent op en na een warme maaltijd duik ik mijn warme slaapzak in.

Dettifoss

Namafjall

Viti

Dimmuborgir

Ik word gewekt door het gesnater van ganzen. Dit soort kampeerplekjes brengt je meteen dichter bij de natuur. Vandaag wil ik eerst de Dettifoss bezoeken, zo'n 25 km verderop. Daarvoor moet ik wel de onverharde weg verder fietsen en ik besluit om mijn tent en spullen achter te laten. Zonder bagage is het onverharde stuk makkelijker te verteren en anders moet ik toch twee keer over de zelfde weg met bepakking.

De weg valt mee en er is vaak nog wel een strookje dat goed bereidbaar is. Ook het fietsen zonder bepakking helpt daarbij, want 30 kg lichter scheelt nogal bij dit ruige terrein. De weg wordt druk bereden. Zelfs enkele oude Britse MG's en een Duitse 2 CV hobbelen behoedzaam over de keien. De Dettifoss is wel een van de mooiste watervallen zo niet de mooiste van heel IJsland. Het is bijna onbeschrijvelijk met hoeveel kracht het water naar beneden valt. De waterval is circa 44 meter hoog, maar zeer breed.

Met de wind mee fiets ik terug naar de tent, waar ik me spullen inpak en de tent opbreek. Met bepakking fiets ik over de geasfalteerde ringweg weer verder door de steenwoestijn. Dit deel van de ringweg is minder interessant dan het vulkaanlandschap van gisteren, maar aan het eind vlak voor Myvatn ligt een zeer bijzonder gebied. Het gebied is vulkanisch zeer actief met geothermische velden. Kort geleden zijn er diverse uitbarstingen geweest. Al vanuit de verte kan ik de rookpluimen van het gebied rond Krafla zien.

Ik bezoek eerst het veld bij Namafjall. Dit veld ligt direct aan de hoofdweg. De stoom fluit uit alle kieren, modderpoelen borrelen en zwaveldampen komen je tegemoet. Ondanks het druilerige weer blijft het toch indrukwekkend. Vervolgens fiets ik via de afslag naar Krafla, een warmte centrale. De weg is behoorlijk steil. Met name het laatste stuk met 18% is met volledige bepakking niet te fietsen. Bovenop zet ik mijn fiets op de parkeerplaats en wandel ik langs het kratermeer Viti. In de afdaling ontmoet ik een fietser met een racefiets zonder bepakking en opvallende reflectiekleding.

Na een korte klim langs het Namafjall veld daal ik af naar Reykjahlid. Het was vandaag een intensieve dag geweest. De camping Bjarg vlak bij de dorpskern aan het meer is prima.De voorzieningen zijn recentelijk vernieuwd en er is een kooktent waardoor ik mijn happerende kooktoetstel niet hoeft te gebruiken.

De camping staat vol met andere fietsers. Ook de fietser met de reflectiekleding blijkt op de camping te staan. Bob, een Canadees met een Trek racefiets fietst 5 weken rond op IJsland. Hij heeft zijn naamgenoot, de Bob trailer achter zich hangen om zijn bagage te vervoeren.

Hverfjell

Höfdi

Na een praatje met een Duitse fietser die het indrukwekkende traject Sprengisandur en Landmannalaugar heeft afgelegd maak ik er een rustig dagje van. Eerst even een wasje doen en vervolgens een klein stukje op de fiets naar de bezienswaardigheden in de omgeving van Myvatn, het muggenmeer. Ik bezoek eerst Dimmuborgir, een gebied waar de lava diverse vreemde vormen heeft achtergelaten in het landschap. Na de lange route te hebben gewandeld fiets ik naar de parkeerplaats van de Hverfell. Dit is een grote indrukwekkende vulkaankrater. De krater is erg fraai en ik maak een wandeling rond de rand. Daarna bezoek ik nog grotagja, een spleet met warm water bronnen.

Ik pak weer de fiets en ga naar Höfdi, een aardig park aan de rand van Myvatn. Hier heb ik voor het eerst echt last van de vele kleine mugjes naar wie het meer is genoemd. In het meer hebben zich enkele bizarre rotsformaties gevormd.

Het begint weer te regenen en ik fiets daarom maar weer naar de camping. 's Avonds trekt het wolkendek even open en kan ik genieten van een prachtige zonsondergang.

Myvatn

Godafoss

's Ochtends is het weer vochtig en zwaar bewolkt. Wat het nog zwaarder maakt zijn de vele muggen. Het stuk langs de noordroute stikt van de grote zwermen mugjes die irritant overal in gaan zitten waar jij het eigenlijk niet wil hebben. De neus en oren zijn daarbij favoriet. Zonder veel te stoppen fiets ik langs het meer en ook tijdens de klim blijven ze je lastig vallen.

Ik stop voor een lunch break bij de Godafoss waterval zo'n 50 km van Myvatn. Er volgt nog een lastige klim van enkele kilometers. Na een snelle afdaling komt het Eyjafjordur in zicht. De motregen van de dag gaat over in een zware regenbui en als ik Akureyri binnen fiets is het noodweer. Ik fiets niet direct naar de camping maar ga eerst opzoek naar de supermarkt. In een groot overdekt centrum kan ik even op adem komen. Akureryri is de tweede plaats van IJsland, maar is nog steeds een dorp. Er is een winkelstraat met een paar kroegen en dat is het zo'n beetje.

Als de ergste buien voorbij zijn fiets ik naar de camping. Hiervoor moet ik wel eerst nog een steile klim overwinnen van meer dan 10%. Met hangen en wurgen kom ik boven bij de matige camping. Het veld is groot maar erg ongezellig. De voorzieningen zijn oud en aan vervanging toe. Er is een douche die zich buiten het terrein bevindt. Ook op deze camping staat het vol met tentjes van andere fietsers. Ook het Italiaans gezin die ik Höfn heb ontmoet staat hier ook net als Bob de Canadees die ook vandaag uit Reykjahlid is komen fietsen.

camping Varmahlid

Het is 's ochtends nog behoorlijk regenachtig, maar ik waag het er toch maar op. Door de regen kost het veel tijd om weg te komen. Na tien kilometer fietsen wordt het droog en wijken de wolken. In de Oxnadalur stijgt de weg geleidelijk. De laatste kilometers zijn met 8% behoorlijk steil. Bovenop de pas draait de wind. Het kost veel moeite om tegen de wind af te dalen. Ook volgen nog enkele klimmetjes. Het weer is volledig opgeknapt en zelfs de zon is even te zien. Het weer kan in IJsland in korte tijd volledig omslaan. Al van 20 km ver zie je Varmahlid in de verte liggen. Het kost door de wind toch meer moeite dan gedacht. Varmahlid bestaat uit een zwembad, een benzinestation, een winkel en een camping. De camping ligt eigenlijk even buiten het dorp in Lauftun. Er zijn bijna geen andere kampeerders. Er staan drie andere fietsers en een Duits gezelschap met een twee landrovers.

De fietsers zijn David uit Washington, Manfred uit Sleeswijk Holstein en Martin met een Bob trailer uit Brugg Zwitserland. De camping is een van de meest comfortabele plaatsen in IJsland. Er is een grote schuur, waar het lekker warm is, waar je kan eten, de kleren kan drogen en een keukentje is. Het is in de schuur erg gezellig. Daarnaast is er een klein hot tub, waar je lekker kan dobberen. En dat allemaal voor maar 500 IJslandse kronen, zo'n 7 euro.

Manfred & Martin

De volgende dag regent het. Het blijft regenen en dus het plan om nog te gaan fietsen schort ik op. Samen met de andere fietsers wacht ik op beter weer. Ondertussen doen we onze was en ook de tenten kunnen hier wat opdrogen. Het is in de schuur wel zeer aangenaam dus erg vervelend is het niet.

Manfred en Martin besluiten om aan het eind van de middag toch nog verder te gaan. Ze willen beiden de Kjölur fietsen, die ik vanwege het ruige wegdek links laat liggen. Ik vermaak me door een uur lang in de hot tub te gaan liggen en bezoek het informatiecentrum waar je gratis kan internetten:

"Ik zit nu een dagje in Varmahlid. Het regent al de hele dag, maar de camping is erg goed en rustig. Er is een verwarmde schuur waar de kleren kunnen drogen en je kan koken op een electrische plaat. Daarnaast ook nog een klein prive warm badje van 40 graden. Het is dus ondanks het slechte weer hier prima toeven en zelfs gratis internet. Voor de rest is hier niet zoveel te doen. Wel zijn er enkele andere collega fietsers o.a. David uit Washington en Manfred uit Sleeswijk Holstein en Martin uit Brugg in Zwitserland. Het is dus best aangenaam hier. Hopen dat het morgen weer beter weer is."

Als ik weer terug op de camping kom druppelen er enkele fietsers binnen. Ze zijn allen volledig nat geregend en zijn blij dat ze in zo'n warme schuur kunnen opdrogen. Andrea, een Italiaan heeft het helemaal gehad met fietsen. Hij is gelijktijdig met mij gestart en heeft ook drie weken zeer veel regen gehad. Ook is hij naar Landmannalaugar geweest waar hij behoorlijk wat materiaal kapot heeft gereden. Zijn derailleur is afgebroken en hij kan maar vier versnellingen gebruiken. Het stuk uit Landmannalaugar bleek een van de zwaarste stukken te zijn. Hij kwam meer dood dan levend aan in Kirkjubaejarklaustar. Ook vandaag heeft hij veel geleden, zo erg dat hij morgen met de bus verder gaat. Ook Bob, de Canadees met de bob, is gearriveerd en daarnaast trekt de Spanjaard Martin naar de slaapzak accomodatie. 's Middags komt ook een Nederlandse wandelaar op de camping. Hij is al een aantal keer in IJsland geweest en heeft dit keer rond een aantal gletsjers gewandeld.

's Avonds arriveren ook drie Duitse fietsers. Op bijna commando manier komen ze binnen en beginnen meteen hun kamp te maken. Ze fietsen slechts twee weken langs de rondweg. Totaal is het rondje 1400 kilometer, maar dan moet je dus lange dagen maken en weinig tegenslag hebben.

's Ochtends neem ik afscheid van Andrea en Bob. Andrea gaat met de bus verder en Bob is van plan om de Kjölur te gaan fietsen. Ik wens hun veel succes en start met de klim.Het is gelukkig droog, maar wel zwaar bewolkt. Na de afslag naar de Kjölur wordt het wat vlakker. Na 50 km kom ik aan het Blönduos. Tevergeefs zoek ik naar nieuwe handschoenen. Mijn fleecehandschoenen zijn duidelijk voor dit weer onvoldoende. Met name in de regen is niet prettig om met de fleecehandschoenen te fietsen. Mijn vingertoppen van mijn handen beginnen gevoelloos te raken en door de wind en regen volledig uit te drogen.

Na een lunchbreak fiets ik verder. Gedurende de kilometers die volgen heb ik tegenwind en vorder ik slechts traag.Ook valt er zo nu en dan een bui. In Laugarbakki fiets ik naar de camping. Dit is een klein veldje achter de benzinepomp. De voorzieningen zijn ok, met weer een keukentje en je mag gebruik maken van de hot tub. Het is nog rustig, ik heb het rijk voor mij alleen in de hot tub. Door de zon is het aangenaam en besef ik niet hoe lang ik in het warme water zit. Als ik eruit ga merk ik dat ik een beetje loom ben geworden en dat ik niet veel langer had moeten blijven.

Als ik terug kom op de camping blijkt er een grote bus met Tsjechen te zijn gearriveerd. Meteen is het erg druk en snel pak ik mijn kookspullen om toch binnen te kunnen koken. De faciliteiten zijn zeker niet berekend op zoveel kampeergasten. Een Nederlands stel staat al een dag op de camping en hebben gisteren een heuse IJslandse storm meegemaakt. Ze zijn er trots op dat hun Karsten tent het heeft doorstaan.

Wederom een regendag. Als ik op sta zijn de Tsjechen reeds vertrokken. Veel zin om te fietsen heb ik niet, maar het zal toch moeten. Het landschap in deze hoek van IJsland is allesbehalve indrukwekkend en is zeker een van de minst interessante gebieden. Het eerste deel heb ik wind mee maar na Bru moet ik 15 km tegen de wind in boksen. Na Bordeyri neem ik de onverharde 59. Deze ondanks het slechte weer toch nog goed bereidbaar Om vier uur kom ik aan in Burdardalur. Het is redelijk vroeg, maar als ik door fiets zijn er geen andere kampeermogelijkheden meer. De camping van dit plaatsje is gratis en erg rustig. Douchen kan bij de plaatselijke sportfaciliteiten en is ook gratis. Het grasveld is door alle regen van de afgelopen dagen een beetje zompig. Ik zet mijn tent in de buurt van een haag op, want het waait behoorlijk.

Als ik mijn maaltijd aan het nuttigen ben verschijnt plotseling Bob, de Canadees, op de camping. Hij is op de Kjölur omgedraaid omdat het wegdek te slecht werd. Daardoor heeft wel twee dagen van ruim 150 km moeten fietsen. Toch weer verrassend dat je elkaar weer tegen komt.

Kirkjufell te Grundarfjordur

De dag begint stralend. Het is een tijd geleden dat het zo'n mooi weer is geweest. Ik zeg Bob gedag, die wat meer moeite heeft met vroeg opstaan.Met een droge tent ga ik weer op pad. De eerste kilometers zijn geasfalteerd maar dan wordt de 54 al snel ruiger. Nog steeds is de weg goed bereidbaar, maar je moet goed oppassen voor de kuilen. Het noordelijke deel van de Snaefellsness kust is prachtig. De weg volgt de noordkust met een aantal mooie uitzichten op de vele eilandjes in de Hvammsfjordur. In de verte zijn de Noord-fjorden te herkennen. Als de weg het Alftafjordur induikt krijg ik plotseling de volle wind tegen. Met veel moeite houd ik de fiets overeind. Enkele kilometers verder begint het asfalt weer.

Het laatste stuk gaat door het Helgafellsveit, een groot vulkaanveld. Ook de kust vertoont steeds meer haar vulkaan verleden. De bergen zijn spits en hoekig. De nieuwe weg gaat langs een aantal dammen en weldra komt de zeer karakteristieke Kirkjufell in zicht. Dit is een smalle markante vulkaan. Eindpunt vandaag is Grundarfjordur. Enkele kilometers voor dit vissersplaatsje slaat het weer om en begint het te regenen. In het dorpje ben ik nog net op tijd om wat boodschappen te doen, waarna ik naar de camping fiets. Daar barst plotseling een geweldig noodweer los.

Veel beschutting voor tenten is er niet en ik wandel naar de hostel die naast de camping en het zwembad ligt. Bob is ook gearriveerd en samen vragen we of er ruimte is voor verregende fietsers. De hostel is vol, maar we worden aangeraden om naar hotel Framnes te gaan. Daar zijn gelukkig nog wel een aantal slaapzakaccomodaties vrij. Dit zijn gewoon hotelkamers, waar je geen beddengoed krijgt en je slaapzak kan gebruiken. Het prijsverschil met een gewone hotelkamer is echter enorm. Een kamer zonder beddengoed kost namenlijk dan 3000 kronen (38 euro) in plaats van 8000 kronen (100 euro). Wel heeft de kamer TV en ook douche en toilet.

Het noodweer verandert in een zware storm en ik ben blij dat ik niet in mijn tent zit. Op mijn kamer maak ik mijn maaltijd klaar en voldaan na een inspannende dag val ik in slaap.

De ergste buien van gisteren zijn voorbij. Het dagje in een goed bed heeft me goed gedaan. Daar was ik wel even aan toe. De wind is nog wel stevig. Het eerste deel valt het nog mee, maar al snel wordt het vechten om elke kilometer. In Olafsvik rust ik even uit. Het is maar 27 km van Grundarfjordur maar die waren behoorlijk inspannend. Ook blijft het wisselvallig. De Snaefellsjokull is bijna geheel in de wolken gehuld. Bij het informatiecentrum informeer ik naar het weer, maar daar helpen ze me uit de droom. Het blijft slecht met zelfs aanwakkerende wind tot storm kracht. Dat belooft weinig goeds.

Ik fiets een rondje rondom de Snaefellsjokull. Het begin is nog geasfalteerd. Na Hellissandur wordt het 20 km onverhard. Door de wind vorder ik langzaam. De snelheid zakt terug naar snelheden rond de 12 km per uur. Ook zijn er een aantal korte klimmetjes. Bij Dritvik fiets ik even naar een parkeerplaats met een mooi uitzichtspunt op de grillige rotskust. De meest bizarre vormen zijn er door vulkaanuitbarstingen achtergebleven.

Even later kom ik Bob weer tegen. Hij is mij ongemerkt voorbij gefietst, waarschijnlijk al in Olafsvik. We fietsen samen verder. Met zijn Bob trailer is hij wel erg lang, maar hij heeft weinig moeite met de wind, de steenslag en de heuveltjes. Het is al laat als we in Langaholt aankomen. De camping blijkt helaas weinig voor te stellen en is een "camping naturel". Ik vind meer een kale camping. Gelukkig is er binnen wel een douche maar daar moet je weer apart voor betalen. De kou heeft me vandaag toch wel parten gespeeld en ik ben blij met een warme douche. Het is even zoeken om een beetje uit de wind de tenten op te stellen. We koken daarom uit de wind in het WC hok.

Bob met bob

Vandaag komt een moeilijk stuk met pal tegenwind op kop. Het waait ook nog een stukje harder dan gisteren. De eerste 40 km vallen reuze mee en verlopen redelijk vlot. Dan komt het moeilijke stuk vanaf Eldborgarhraun. Enkele heftige regenbuien maken het weer extra lastig.

De volgende kilometers is het ploeteren en vechten tegen de wind. Met een snelheid rond de 8 kilometer per uur is het moeilijk om overeind te blijven. De wind heeft in het vlakke landschap vrij spel. Gelukkig is het niet zo druk. De vijftig kilometer kosten 5 uur tijd. Pas in de buurt van Borgarnes kan ik weer wat opschieten. In dit plaatsje bezoek ik eerst de supermarkt om vervolgens een goede plaats te zoeken voor de tent. De camping lijkt wel precies gebouwd om zoveel mogelijk wind te vangen en lijkt een tochtgat. Gelukkig is er voor trekkerstentjes een beschutte plaats bovenop de helling. Het is daar bijna windstil. Ook Bob is gearriveerd en samen kiezen we een plek bovenop de helling. Net op tijd want een stevige bui waait over.

IJslanders

Thingvellir

De dag begint weer vochtig. De eerste kilometers volgt de weg het Borgarfjordur. Er staat gelukkig iets minder wind dan gisteren. Bij de splitsing naar Akranes kan het gemotoriseerd verkeer rechtdoor richting de tunnel onder het Hvalfjordur. Fietsers en voetgangers zijn in de tunnel niet toegestaan en moeten het hele fjord om fietsen en daardoor in plaats van 19 km 60 km afleggen. Dit is echter geen straf want de weg is langer maar veel interessanter. Zelfs met de regenbuien van vandaag heeft een rit langs de fjorden iets bijzonders. De weg is redelijk geaccidenteerd met enkele korte steile klimmetjes. Hvalfjordur, walvisfjord, bevat het enige nog tot voor kort werkende walvisstation van IJsland. Alleen het platform is nog over waar de walvissen opgetakeld werden.

Bij de afslag van de 48 verlaat ik de fjordkust. Ik volg de rivier de Laxa, een van de vele rivieren die naar de zalm is genoemd. Het is überhaupt opvallend dat je steeds dezelfde plaatsnamen tegenkomt. Dat moet ook wel want elke boerderij heeft zijn eigen naam en op een gegeven moment zijn alle namen al een keer gebruikt.

Na enige kilometers is de weg onverhard. De weg is redelijk goed befietsbaar, al werkt het weer niet mee. Na 22 kilometer volgt het asfalt weer. De weg langs het Thingvallavatn is goed berijdbaar, maar helaas is het uitzicht vanwege de regenbuien minder. Bij Thingvellir bezoek ik het informatiecentrum om weer op temperatuur te komen. Het is vandaag ook aardig fris en de lange natte dag heeft me compleet gesloopt. Ik bezoek Thingvellir, een van de drie bezienswaardigheden van de golden triangle. Dit is een nationaal park en opgenomen in de werelderfgoedlijst van Unesco. Het is een kloof gelegen op de breuklijn van de noordamerikaanse en euroaziatische aardschol. Het is ook de plek waar een van de oudste democratiën is ontstaan. In 930 is de eerste Alping, de volksvertegenwoordiging bijeengekomen.

Bij de camping aangekomen duurt het weer een half uur voordat ik weer een beetje op temperatuur ben gekomen. De camping is prima met goede voorzieningen, warme douches en met ook een droogkamer voor de natte kleding. Op de camping kom ik een Spaans koppel tegen. Ze zijn zeer warm gekleed met mutsen en sjaals op en hebben ook last van het ongure weer. Ze fietsen maar kleine stukjes van elke dag 30 km.

Ik zet mijn tent op en na het douchen kom ik Bob weer tegen. Hij heeft de kortere route via de weg 52 genomen, maar door het slechte wegdek veel langer over gedaan. We koken samen in het donker in het hok voor het gesloten informatiecentrum onder het afdakje waardoor we geen last hebben van de regen en de wind.

Geysir

Gullfoss

Aan het begin van de dag smeer ik me nog optimistisch in met zonnebrandolie. Al snel zie ik in dat ik vandaag weinig zon zal gaan zien. Het wordt weer een dagje watertrappelen!

Langs het meer is het nog droog, maar al gauw begint het te hozen. De schitterende weg (365) naar Laugarvatn blijft zelfs in de regen indrukwekkend. Er zitten wat steile stukken in maar de gravelweg is goed berijdbaar.

In Laugarvatn ben ik al zo doorweekt dat ik de supermarkt annex benzine station in vlucht. Daar staat ook al een Duits koppel te schuilen. Ze zijn vandaag op weg naar Geysir. Even later komt ook het Spaanse koppel binnen.Na ruim een uur worden de buien wat minder heftig en ga ik weer verder. De weg is verder volledig geasfalteerd en ook is er gelukkig weinig wind. Even voor Geysir kom ik Bob weer tegen. Hij is vandaag wat eerder vertrokken en heeft zijn bagage in Laugarvatn achtergelaten. Zijn plan is om morgen naar de Vestmannaeyjar eilanden te gaan en komt daardoor wat in tijd nood. Om toch zijn schema te halen en Geysir te zien fiets hij eens stuk zonder bepakking. Totaal zal zijn dag 170 km tellen en dat is met dit weer geen pretje.

In Geysir bezoek ik weer het informatiecentrum om weer wat op adem te komen. Het is gelukkig redelijk rustig. De Geiser Stokkur doet het gelukkig nog wel en stoot om het kwartier een enorme waterstraal uit. Het kost wel wat tijd om deze goed op de foto te krijgen. De echte Geysir is nog ontregeld en heeft er vandaag geen zin in. Het is opvallend dat zo'n grote attractie gewoon vanaf de weg te bekijken is. Je hoeft er bij wijze van spreken niet eens je auto voor uit te gaan.

Na de moederpoelen en de prachtig fraai blauw gekleurde bronnen te hebben bekeken fiets ik 10km door naar de Gullfoss, de gouden regenboog waterval. Dit is een van de grootste watervallen van IJsland. Het water valt in twee trappen naar beneden en de waterval is erg indrukwekkend.

De Gullfoss ligt ook aan het begin van de beroemde Kjölur route dwars door het binnenland. Deze route zal ik bewaren voor een andere keer IJsland, maar dan moet ik wel met een moutainbike terugkeren. Je hebt altijd wel een reden om weer naar een land terug te keren, en dat is dit keer de Kjölur.

Ik keer dus weer om en fiets nu met wind mee terug naar Geysir. Aanvankelijk was ik van plan om hier te kamperen, maar het slechte weer en de matige voorzieningen doen mij besluiten om door te fietsen. Ik maak nog een korte stop bij Faxi. Hier is ook een veldje waar je mag kamperen maar ook dit ziet er niet aanlokkelijk uit. Uiteindelijk kom ik in Reykholt. De camping is helemaal leeg, wie wil er nu kamperen in dit hondenweer, maar de voorzieningen zijn prima. Zeker voor een gratis camping is het prima vertoeven. Ik kan mijn tent zelfs redelijk droog neerzetten. Bij het plaatselijke zwembad neem ik weer een douche. Mijn potje kook ik droog binnen in het keukentje, waarna ik na wederom een zware dag in slaap val.

"You are like a hurricane
There's calm in your eye.
And I'm gettin' blown away
To somewhere safer
where the feeling stays.
I want to love you but
I'm getting blown away."
- Neil Young - Like a hurricane -

Aanvankelijk is het stralend weer. Zulke blauwe luchten heb ik de hele vakantie nog helemaal niet gezien. Het landschap ziet er volledig anders uit en is nog indrukwekkender dan anders.

De eerste kilometers verlopen vlot. Het mooie weer en de steeds toenemende wind blaast goed in de rug. Bij Kerid stop ik bij het prachtige kratermeer. Ook hier zijn nog veel vulkanische sporen achtergebleven. De bergen zijn rood gekleurd en steken fel af tegen de blauwe lucht.

De wind gaat steeds harder waaien. In Selfoss bezoek ik de Bonus supermarkt en ook de fietsenmaker. Voor de zekerheid leen ik een pedaalsleutel. Mijn pedalen zitten aardig vast en met mijn gewone gereedschap zal ik ze niet zo direct los kunnen krijgen.

Het is nog vroeg dus besluit ik nog een klein blokje om te gaan fietsen via de weg 34 naar Eyrarbakki aan de kust en dan weer terug via de weg 38 naar Hveragerdi. Dit blijkt een niet zo verstandig keuze te zijn. Het gaat namelijk steeds harder waaien. Tot aan de kust heb ik wind mee. Bij Eyrarbakki heb ik fikse zijwind. De weg loopt op de dijk en via de brug naar een binnenzee. Alle wind heeft hier vrijspel. Het eerste stuk kan ik met 7 km per uur nog fietsen maar vanaf de brug moet ik lopen. Zelfs dat is hier bijna onmogelijk. Om de tien meter moet ik mijn fiets in bedwang houden, want anders vliegt hij weg. Het gevaarlijkste is als er een tegenligger langs komt. De wind valt dan even weg met een enorme terugslag. Ik waai drie keer om waarbij er af en toe levensgevaarlijke situatie ontstaat.Bij een restaurant even voorbij de brug kan ik even schuilen. Het weer is prachtig, een stralende blauwe hemel, maar de wind staat op orkaankracht. Er worden windsnelheden van meer dan 20 meter per seconde (72 km per uur) gemeten. Schreeuwend en vloekend kom ik beetje bij beetje vooruit. Als ik de weg 38 heb bereikt heb ik gelukkig tegenwind waardoor ik niet meer zo makkelijk over de hele weg wordt gewaaid. Ik beland nog wel een keer in de greppel en moet enkele keren afstappen. Ook de snelheid is niet hoog, maar dat vind ik minder erg. Als ik eindelijk in Hveragerdi aankom fiets ik naar de camping. Die blijkt gelukkig nog een beschut plekje te hebben. Met een aantal scheerlijnen zet ik de tent muurvast. Ik haal nog wat benzine voor mijn brander, maar helaas geeft deze helemaal de geest. Een Duitse man leent me zijn MSR brander, zodat ik toch nog een maaltijd kan klaar maken. Hij is al voor de zevende keer op IJsland en heeft dit keer zijn vader meegenomen om IJsland te laten zien.

Gryla

Reykjavik

's Ochtends waait het nog steeds heftig. Hopend dat de wind wat gaat luwen besluit ik eerst een wandeling te gaan maken. Dicht bij het bloemendorp is er een aantal geothermische velden te zien. Hveragerdi heeft een heuse echte geiser, genaamd Gryla, de oude heks. Deze is niet zo spectaculair maar toch aardig om te zien.Na deze wandeling ga ik eerst naar het informatiecentrum en stuur daar een mailtje:

"Even een groet vanuit Hveragerdi. Ik hoop dat ik het vandaag met de wind overleef. Het is nu iets rustiger dan gisteren dus ik waag er het op.Ik kan nog altijd de bus pakken, maar dan moet ik morgen vanuit Reykavik starten en ik weet niet of het dan beter is. de voorspellingen zijn dat het zaterdag beter wordt. morgen weer een regen dag. Het is nu zeer zonnig maar behoorlijk koud. Er werd ook gewaarschuwd voor storm en windvlagen en die heb ik gisteren meegemaakt.Ik ben drie keer van de fiets gewaaid. 1 keer toen een vrachtwagen langskwam en een andere keer reed ik pardoes de berm in. En dat voor een klein extra rondje dat ik eigenlijk nooit had moeten maken. Ik was van plan om de binnen weg te nemen, maar die schijnt zo erbarmelijk slecht te zijn en met de huidige weersomstandigheden niet echt aan te raden. Mijn brander heeft het gisteren begeven. De pomp van de dragon fly doet het niet meer dus moet die extra nieuw gekocht worden. Ik kon gelukkig de brander van iemand anders lenen. Vanavond maar wat boterhammen of luxe uit eten (is erg duur). Ik hoop dat ze de pomp los verkopen en anders maar op ebay zoeken. Ik hoop dat de rest van het materiaal het heel houd die laatste dag. Ik ga nu maar de fiets pakken en het proberen. Ik hoop dat de wind nu wat is gaan liggen want vanochtend waren er nog erg veel windvlagen."

Ik probeer te fietsen, maar al snel kom ik er achter dat dit vrijwel onmogelijk is. De weg naar Reykjavik is ook nog zeer druk, dus met de zijwind extra gevaarlijk. Ik kies het zekere voor het onzekere en keer terug naar Hveragerdi waar ik een kaartje koop voor de bus. Ik moet dan wel twee uur op de bus wachten, maar met de stralende zon is dat niet eens zo'n straf.

De bus komt op tijd, de fiets gaat weer onderin. Dit keer hoef ik niet voor de fiets bij te betalen. In een mum van tijd zijn we in Reykjavik. Het knaagt toch dat ik die laatste 38 km niet fietsend heb afgelegd, maar ik moet meer neerleggen bij het lot van de weergoden. In Reykjavik zelf blijkt het vrijwel windstil te zijn. Het lijkt alsof je in een volledig andere wereld terecht komt. Het uitzicht is fantastisch. Je kan zelf de besneeuwde vulkaar van de Snaefellnessjokull zien, zo'n 120 km verderop. Nu pas zie je dat dit een prachtige vulkaan is zoals je een vulkaan voorstelt, een driehoek met een wit dakje.

Op de camping is het zoals gebruikelijk weer vol met andere trekkers. Ik kom zelfs het Italiaans gezin uit Höfn weer tegen. Ze zijn hier al een aantal dagen en zullen ook morgen weer met het vliegtuig vertrekken. Ze zijn ook vier weken door IJsland getrokken en op exact dezelfde dag aangekomen en zullen gelijktijdig vertrekken. Ze hebben wel de Kjölur gefietst, maar andere stukken met de bus afgelegd.

Ook ontmoet ik twee Duitse ligfietsers. Met eigenbouw fietsen hebben ze drie weken rondgetrokken en wel de meeste onverharde wegen kunnen doen. Ze hebben zelfs de zware weg naar Landmannalaugar fietsend kunnen afleggen! Waanzinnig, het kan dus toch, zelfs met een ligfiets.

Keflavik

Ik sta vroeg op, want ik wil niet het risico lopen dat ik het vliegtuig mis. Het is maar 50 km maar tegenwind of pech kan behoorlijk vertragend werken.

Het is spits als ik Reykjavik uitfiets. Toch valt de drukte mee, en maak ik niet meer zulke levensgevaarlijke situaties mee zoals in het begin van de tocht. Ook het weer valt mee. Het is bijna windstil en zon schijnt. Zonder al te veel problemen bereik ik Keflavik. Het is nog erg vroeg. Keflavik is een aardig vissersplaatsje met kleurige huisjes. Ik bezoek de Bonus om mijn laatste munten op te maken. Daarna bezoek ik de bibliotheek en het informatiecentrum om de tijd te doden. Ik kan me daar ook even opfrissen.

Als ik uiteindelijk naar het vliegveld ga is het zeer druk met vertrekkende reizigers. Het kost ook veel tijd om mijn fiets klaar te maken voor de vlucht. Het duurt een uur voordat ik ingecheckt ben. Daarna is er nog weinig tijd om te shoppen.

De vlucht verloopt vlekkeloos. Het uitzicht bij de start is uitstekend en ik maak nog een aardig filmpje van de start. Op Schiphol is het even wachten op de bagage en mijn fiets. Tijdens het oppompen van mijn banden blijkt mijn fietspomp ook kapot! Ik ben blij dat het niet onderweg is gebeurd. De pomp zit volledig vast door alle stof en regen. Op het station kan ik gelukkig mijn banden weer oppompen. Zo komt een einde aan een mooie maar zware reis waarbij het materiaal en mijn lichaam flink op de proef is gesteld.