Colle d'Esischie

Klik op de kleine foto's voor meer detail 

de D211a richting Auris

Col de Sarenne - 1989 meter

We vertrekken redelijk vroeg vanuit Utrecht. De eerste week zal ik met Johan wat colletjes gaan beklimmen, daarna ben ik van plan om alleen met bepakking de bergjes te fietsen die hoog op mijn verlanglijstje staan. Ik heb de Cannondale weer uit de schuur gehaald, want het snelheidsverschil in de bergen met de ligfiets is toch te groot. Daarnaast durf ik het niet aan om mijn Baron in het vliegtuig voor de terugweg mee te nemen.

Het is warm, maar ondanks de voorspelde drukte is het rustig op de weg. De rit verloopt voorspoedig en rond acht uur komen we aan in Bourg d'oisans. We vinden al snel de camping Colporteur. Ik had hier tijdens een vorige vakantie gestaan, maar de camping blijkt veranderd te zijn in een zeer burgelijke familiecamping. De voorzieningen zijn nog steeds prima, maar het geen plezierige camping meer. De prijzen zijn gepeperd (19 euro per dag). Met name het gedrag van de camping opzichtster is zeer irritant. Zo mag je geen was ophangen aan scheerlijntjes. Ze rijdt in een golfkarretje rond om alles goed in de gaten te houden. Erg vriendelijk is anders en de sfeer met karaoke is ook niet echt plezierig. Kortom een echte afrader. Er zijn genoeg alternatieven en mij zie je niet meer terug op deze camping.

Zondag 10 augustus Bourg d'Oisans-Alpe d'Huez - Auris - Sarenne - 89 km, hoogteverschil 2887 meter

We beginnen met het verplichte nummer, de beklimming van de Alpe d'Huez. Niet echt een mooie berg en qua zwaarte zijn er zwaardere beklimmingen. De klim is alleen in de eerste kilometer flink steil, na La Garde valt het mee.Het is redelijk druk met veel fietstoeristen. Vlak voor het dorp worden we nog op de foto gezet door een fotograaf. Je kan dan in het dorp een foto afhalen.Op de top blijkt dat mijn vorm nog niet zo top is. Ik doe er nu anderhalf uur over, in 1996 ging het nog twintig minuten sneller. Het is nog het begin van de vakantie en het is nu een stuk warmer. Na de Alpe fietsen we nog naar de twee meertjes Lac Besson en Lac Noir. Daar genieten we van het mooie weer waarna we afdalen tot La Garde. Daar kiezen we het smalle weggetje richting Auris, de D211a (Rochers d'Armentier). Deze schitterende weg klimt steil parallel aan de rivier. Je hebt fantastisch uitzicht op Bourg d'oisans en de weg is uit de rotsen gehakt met steile afgronden. Even na Auris daalt de weg naar le Frenay waar we een kort stukje op de zeer drukke N91 fietsen. Bij Barage du Chambon kiezen we de afslag naar de Col de Sarenne. Het eerste stukje is flink steil. Daarna volgen een aantal vrijwel vlakke kilometers. Vanaf Clavans le Haut stijgt de weg met tussen de 7 en 8% gemiddeld naar de top van de col. De weg is nu volledig geasfalteerd, maar nog steeds erg rustig.

's Avonds is het in Bourg d'Oisans een groot feest. Op het plein dansen met moeders met hun kleine kinderen op foute jaren 80 disco.

Sabot -2100 meter

Vandaag starten we met de klim naar de Glandon/Croix de Fer. Het eerste stuk tot aan Allemont is vlak. Na de Barrage du Verney klimt de weg zeer onregelmatig omhoog. Bij defile de maupas daalt de weg even steil om weer steil uit het dal te klimmen. Het laatste stuk vanaf barrage de grande Maison is het vals plat richting afslag van de Glandon. Het is dan nog slechts 2,5 km via een makkelijke weg naar de top van de Croix de Fer. Aanvankelijk willen we de Glandon van de andere kant weer beklimmen, maar het is wat te laat om het hele rondje te fietsen. We dalen daarom weer over dezelfde weg, maar slaan bij het Barrage de Verney af richting Vaujany. De col du Sabot staat bekend als een van de zwaarste cols in de buurt en van Frankrijk. De eerste vijf kilometer zijn behoorlijk steil met percentages tot 10%. De totale klim is 14,5 km lang met een hoogteverschil van 1290 meter. Na het dorp wordt de weg smaller, maar blijft volledig verhard. Aan het eind wordt het toch nog zwaar door de lange dag en omdat ik iets te weinig heb gegeten.

Barre des Ecrins

Na de eerste zwaren dagen wordt het vandaag een verplaats annex wandeldag. Aanvankelijk hadden we wat meer dagen in Bourg d'Oisans gepland, maar de meest interessante beklimmingen hebben we gedaan. We rijden met de auto naar La Berarde, dat midden in de Ecrins ligt. Het is een smal weggetje wat ook leuk is om te fietsen. Dit heb ik al in 1996 gedaan en nu lijkt het me leuk een stuk de Ecrins in te wandelen. We hebben niet veel anders dan de michelin qua kaartmateriaal, maar dit blijkt voldoende om een leuke dagwandeling te maken. Het rondje dat je hier kan maken is niet al te zwaar en blijft eigenlijk in de dalen. Desondanks zijn de vergezichten op de gletsjers spectaculair. Na een wandeling van ongeveer vier uur keren we weer terug bij de auto. Het is nog te laat om deze dag de Galibier te doen en dat parkeren we voor een andere dag. De weg tussen La grave en col du Lautaret is vreselijk druk en staan in de file bij La Grave door twee vrachtwagens die in de tunnel elkaar moeten passeren. Je merkt dat het vakantietijd is voor de Fransen. De campings zijn overvol en zelfs de smalste doodlopende weggetjes zijn druk met verkeer.

In Briancon is de camping des 5 Vallees al snel gevonden. We laten ons niet afleiden door het bord complet en na enig aandringen blijkt inderdaad nog een plaatsje vrij te zijn. Deze luxe camping blijkt prima te zijn om een aantal dagen te verblijven. De voorzieningen zijn prima en de camping baas sympathiek. Het enige nadeel is dat de camping nogal een eind van het centrum van Briancon ligt. 's Avonds houden we een barbecue, wat later blijkt niet te mogen. Op veel van de campings is een verbod op het stoken van vuren of het houden van barbecue's.

Casse déserte bij col d'Izoard

Onverhard op Sommet Bucher

De klim van de Izoard begint rustig uit het stadje. Tot aan Cervieres is het vrijwel vlak. Daarna loopt het stijgingspercentage als snel op, maar blijft ruim onder de 10%. Het laatste deel van de klim is prachtig met enkele haarspeldbochten vlak voor de top. Op de top is het druk met grote groepen andere fietsers. Bovenop lunchen we waarna we afdalen door de prachtige Casse Déserte. Vlak voor Chateau Queyras kiezen we het smalle weggetje naar de sommet bucher. De weg is niet goed onderhouden en op sommige stukken is het wegdek voor zeker enkele kilometers weggeslagen. Soms is nog net een randje asfalt in het midden van de weg zichtbaar, maar grote stukken moeten we voorzichtig over het keienpad. Op mijn Cannondale met dikkere banden (32 mm) heb ik het wat makkelijker dan Johan op zijn race Koga. De klim gaat grotendeels door het bos dus het uitzicht onderweg valt wat tegen. Bovenop is een uitzichtspunt met breed panorama op de omgeving. De afdaling gaat bijna evensnel als de beklimming en met aangeknepen remmen dalen we af. Zonder lekke banden komen we toch weer in het dal. Vervolgens is het lange tijd dalen door het glooiende dal van de combe du Queyras. Vlak voor Guillestre wordt weg smal en loopt door een prachtige gorge. In Guilleste doen we wat boodschappen en begint het wat te druppelen. Hierdoor koelt het gelukkig wat af en fietsen we een stukje over de drukke N94 tot aan La Roche de rame. Daar moet de weg en de Durance door een smalle kloof en het lijkt ons raadzamer om de rustige D4 te kiezen. in Vigneaux moeten we even flink op de pedalen staan om een stukje van 10% te overbruggen, maar daarna stijgt de weg geleidelijk door de kloof. Het is daarna nog slechts 10km afdalen tot aan de camping.

Pre de Mme Carle

Donderdag 14 augustus Briancon-Pre madamme carle-Entre les aigues 79 km, 1617 meter

De klimmen nu door de kloof van de Durance via de D4. Tot aan Vallouise gaat het geleidelijk omhoog. In Vallouise is het vanwege de markt erg druk. Na een paar steile passages in het bos komen we in Ailefroide waar je dwars door de camping fietst. De weg loopt door het Ecrins gebied en biedt een aantal mooie uitzichten op onder andere de 3946 meter hoge Pelvoux. Aan het eind van het dal loopt de weg dood bij een grote parkeerplaats van Pre de madamme Carle. Daar lunchen we, waarna we afdalen tot Vallouise. Daar kiezen we voor het andere doodlopende dal naar Entre les Aigues. De weg is af en toe smal en steil en is een stukje rustiger dan de andere dalen. Ook hier biedt het eindpunt mooie uitzichten op het Ecrins gebergte. Tijdens de afdaling is het even op letten bij slechte stukken wegdek, maar de terugweg naar de camping loopt verder probleemloos. Dit was een korte dag met relatief weinig hoogtemeters.

Col de Granon

Chalets Laval

Het eerste stuk gaat over de drukke N91 richting de voet van col du Granon. In tegenstelling tot de vorige dagen is het 's ochtends zwaar bewolkt en starten we de klim in de regen. Gelukkig zet de zon zich daarna al snel door en klaart het al snel op. De klim van de Granon is constant steil. Meteen vanuit St chaffrey begint de klim met steile percentages tot 10%. Bij dit soort steile beklimmingen ben ik met mijn lichte verzet in het voordeel. Door het dreigende weer is het verkeer relatief rustig. Slechts enkele andere fietsers zijn zo gek ook naar boven te fietsen. De klim is zwaar maar het uitzicht op de top is erg de moeite waard. We wandelen nog even naar een topje waarvan het uitzicht nog fraaier is.

Na een snelle afdaling waarbij we wat auto's inhalen, fietsen we via Briancon naar het Vallee de la Claree. De eerste 20 kilometer door dit dal zijn vlak. Het is wel weer druk met veel vakantieverkeer, maar na het vakantiedorp Nevache is het eens stuk rustiger. Er pendelen wat busjes heen en weer voor de toeristen, maar er bijna geen autoverkeer. Ook hier valt de klim mee. Er zijn wat korte steile stukjes maar het gemiddelde percentage ligt laag. Bovenop bij chalets Laval is het uitzicht wederom prachtig. We bevinden zich ons aan de achterkant van de Galibier. Het was mooie dag met net geen 2000 meter hoogteverschil.

Galibier

De laatste dag dat Johan mee is kiezen we voor een dubbele beklimming van de Galibier. Het eerste deel vanaf Briancon tot aan de col du Lautaret leggen we met de auto af. Het is een zeer drukke en niet zo interessante brede weg. We parkeren de auto op de parkeerplaats bij de afslag van de Galibier en laden daar de fietsen uit. De acht kilometer naar de top van de Galibier zijn niet al te lastig. Alleen de laatste kilometer is flink steil. Het eerste deel rijd ik voor op, maar al snel krijgt Johan vleugels en klimt met een gestaag tempo naar de top. Het is al flink druk op de top met veel fietsers en ook veel autoverkeer. Na een korte pauze op de top dalen we af. Door het drukke verkeer is het geen snelle maar wel een lange afdaling. In Valloire moeten we even kort klimmen naar de Telegraph. Dan volgt een schitterende afdaling met soepele bochten tot aan de voet in St Michel de Marienne. Bij de brug in dit dorp, vullen we de bidons en keren we om.

De klim naar de Telegraph is niet al te zwaar. We fietsen samen met een Duits paar op. Hij moet zich inhouden en rijdt ons continu voorbij om dan weer te wachten tot zijn vriendin weer langskomt. Op de top van de Telegraph begint het te regenen en in Valloire schuilen we tot de ergste van de bui voorbij is. Daarna klaart op. De Galibier is vanaf Valloire nog 17 kilometer klimmen. De klim is niet supersteil maar wel lang. Er zijn wel een aantal lastige stukken zoals net na Plan Lachat en het laatste stuk vanaf de tunnel waar het vrachtverkeer door moet. Bovenop komen we de Duitsers weer tegen. Zij zijn ook wat klimmetjes aan het doen en de Galibier is natuurlijk een verplicht nummer. Ze komen uit de buurt van Frankfurt en rijden normaal op mountainbikes.

Col Agnel

's Ochtends laad ik mijn fiets op en gaat Johan weer terug naar Nederland. Ik geef nog een zware tas mee met overbodige bagage.Ik fiets naar Guillestre via de rustige parallel weg om de drukke N91 te vermijden. Bij Gouffre de Gourfouran moet ik serieus klimmen. Bij Guillestre is het weer flink druk met verkeer, maar bij de Combe du Queyras is het al weer een stuk rustiger. De aanvangskilometers van de Agnel zijn rustig. Tot aan Molines en Queyras valt het reuze mee. In de dorpjes zoals fontgullarde is de weg vreselijk smal. De laatste 10 kilometer van de Agnel zijn flink steil. Met veel moeite kom ik de laatste steile bochten door. Bovenop krijg ik met mijn fiets met bepakking veel bewondering van de Italianen. Het weer slaat om, na het zeer warme weer van de afgelopen dagen begint het bovenop de col te regenen.Ik trek snel mijn regenjas aan en daal voorzichtig af. Het begin van de afdaling is het door de laag hangende bewolking zeer mistig. Ook de auto's kiezen voor zekerheid en dalen in file af. Af en toe trekt de bewolking open en ontvouwt zich een prachtig decor van steile haarspeldbochten en ruige pieken. Even voor Sampeyre breekt de hemel open en begint het zwaar te regenen. Na even onder het afdakje van een hotel te hebben geschuild fiets ik als de bui voorbij is naar de camping. De camping heeft weinig ruimte voor tentjes en ik moet mijn tent dan ook tussen de vakantiehuisjes opzetten. De camping is met 12 euro duur, terwijl ook voor de douche een euro betaalt moet worden. Dit kan ik uit onderhandelen, want 12 euro voor een stukje gras met nul voorzieningen vind ik wat al te gortig.'s Avonds is er een feest in Sampeyre. In dit leuke vakantieplaatsje is het 's avonds een drukte van belang en iedereen wandelt over de straten.

Sampeyre

kloof bij Elva

Fauniera

De ochtend begint met een regenbui. Daardoor sta ik wat later op en doe rustig boodschappen. Meteen vanuit het dorp begint de klim naar de colli di sampeyre. En dit is niet eens zo'n makkelijke klim. In 15 kilometer moet 1300 meter overbrugd worden. De beklimming is constant steil tussen de 8 en 10%. De klim begint in het bos en is behoorlijk lastig. De weg slingert omhoog en pas de laatste kilometers kan je genieten van de mooie uitzichten. De weg is gelukkig veel rustiger dan in Frankrijk. Op de top ontvouwt zich een prachtig panorama op de rest van de omgeving. De fantastisch mooie afdaling door het prachtige landschap heeft een totaal ander karakter dan de klim. De smalle weg is uitgehakt uit de berg door een nauwe kloof. Ik kom enkele fietsers tegen die zich omhoog worstelen. Van deze kant is de beklimming ook steil en gevaarlijk. De weg is slechts een auto breed en daardoor is het oppassen in de afdaling die slingert door de Italiaanse Piemonte. Deze streek staat bekend als een van de mooiste gebieden in de alpen. Onbekend, maar waanzinnig mooie landschappen en prima bijna verlaten asfaltwegen. Vroeger waren dit onverharde militaire wegen, maar nu worden de wegen dankzij de Giro d'Italia geasfalteerd en dorpjes ontsloten van de rest van de wereld. Het bergdorpje Elva ligt totaal geïsoleerd hoog in de bergen. De bevolking van dit dorpje staat bekend als eigenzinnig en dat moet ook wel als je zo geïsoleerd leeft.

In Ponte Marmora is een camping maar het is nog te vroeg om te stoppen. Ik houd een korte lunchstop en vul mijn beide bidons bij het dorpskraantje. Het weer is volledig opgeknapt en het is weer drukkend warm. Het vervolg van mijn tocht staat op de michelinkaart niet eens ingetekend. Het is dat de giro dit jaar over deze weg heeft gefietst anders was de klim mij nooit opgevallen. Het is dan ook in Marmora even zoeken naar de goede afslag naar de colle d'Esischie.Gelukkig hebben passanten op de bordjes deze pas bij gekrast. Ook deze pas is zeer rustig en de passerende auto's zijn op een hand te tellen. Tot aan Marmora is het nog redelijk te doen, maar daarna volgen enkele vreselijk steile passages. Een passage geeft mijn hoogtemeter aan dat het 25% procent is. Ik moet alle moeite doen om overeind te blijven en met hangen en wurgen kom ik het steile stuk zonder af te stappen door. Hier kom ik enkele fietsers tegen die met bepakking de andere kant hebben beklommen. Het gebied is sowieso zeer rustig qua vakantiefietsers. De wegen zijn misschien wat te zwaar en het seizoen is al weer voorbij. De weg draait dan een kom in naar links en blijkt dan totaal ander punt uit te komen dan dat je de denkt dat de pas zich bevindt. Via enkele steile passages eindigt de de Colle d'Esischie op 2366 meter. De pas maakt deel uit van een drieluik aan passen. Vanuit de west kant kan je vanaf pradleves omhoog, ik kom van de noordkant en ik daal af via de zuidkant. Onderweg passeer je dan nog colle Vallonetto (2441 meter) en de cima Fauniera oftewel colle dei Morti, met 2481 meter het hoogste punt van dit stelsel van militaire wegen. De ene na de andere mooie vergezichten volgen dan in rap tempo. In de afdaling moet ik oppassen dat ik niet over de marmotten heen fiets, zoveel heb ik er nog nooit bijelkaar gezien. De kleine beestjes schieten over de weg en fluiten me na als ik langs fiets.

De afdaling gaat vrij vlot en weer haal ik enkele slakkende auto's voor me in. Met de fiets ben je een stuk behendiger in de bochten en de afdaling bij dit soort smalle wegen.Het natuurlijk altijd even goed uitkijken naar tegemoetkomend verkeer, gaten in de weg en overstekende marmotten.

De lange afdaling loopt door tot aan Demonte. Daar zoek ik de camping op die even buiten het dorp gelegen is. Zoals veel campings in Italië is er weinig ruimte voor tenten en sta ik tussen de sleurhutten en vakantiehuisjes. De voorzieningen zijn echter prima in orde en ook de camping winkel heeft voldoende om weer maaltijd te koken voor de broodnodige energie. Ondanks het gering aantal kilometers heb ik weer bijna 2800 meter geklommen, een aardige stukje fietsen door een prachtig gebied.

Col de la Lombarde

Na twee dagen Italië is het Italiaans weer voldoende en fiets ik weer richting Frankrijk. Daarvoor moet natuurlijk wel eerst weer een pas worden bedwongen. Dat is dit keer de Lombarde. De aanloop is tot aan de afslag in het dorpje Vinadio vlak. Vanuit de camping kies ik de rustige parallel weg. In Vinandio sla ik nog wat boodschappen in. De col de la Lombarde is iets drukker dan de wegen van de vorige dag. De klim start met een flink aantal haarspeldbochten waarbij er flink wat hoogtemeters worden overwonnen. Vervolgens vlakt het wat af om daarna weer via een passage haarspeldbochten behoorlijk te stijgen. Na deze passage zie je het dorpje Santuario di Santa Anna liggen, maar de weg maakt een scherpe bocht naar links en slingert naar de top. Onderweg en op de top kom ik weer wat Italiaanse fietsers tegen. Zij vinden het een hele prestatie dat ik met circa 20 kg bagage omhoog fiets. Ach, met het juiste verzet kom je overal antwoord ik dan, maar de Lombarde is zeker een beste pas en ook de omgeving is prachtig. De afdaling is een stuk minder mooi, maar wel steil. Het skidorp Isola 2000 is foeilelijk en ook de weg is breed en weinig aantrekkelijk. Afdalen gaat gelukkig lekker snel en al snel bevindt ik mij weer in de Franse warme oven. Na Isola daal ik verder maar door de straffe tegenwind voelt het nauwelijks als afdaling. Het is nog vroeg maar in St Saveur sur Tinee besluit ik te stoppen en de gemeente camping op te zoeken. Dit is een zeer aardig bergdorpje met veel smalle straatjes. De camping heeft een mooi grasveldje, prima voorzieningen, is goedkoop (€ 6,50) en ligt 5 minuten lopen van het dorpje op de splitsing richting de col de couillole. Een prima plaats om meerdere dagen te verblijven.

Roubion op weg naar Couillole

Een rustdag, alhoewel je dat aan het hoogteverschil en het aantal kilometers niet kan zien. Ik fiets vandaag zonder bepakking en dat gaat een stuk vlotter dan met 20 kg. Met name tijdens het klimmen moet je even wennen aan het weinige gewicht en spurt je omhoog. De weg naar de col de la couillole is prachtig. De weg klimt langzaam uit het dal van st saveur tinee. De rode rotsen steken prachtig af ten opzichte van omgeving. De weg volgt de loop van de vionne en de rivier kronkelt behoorlijk. Onderweg heb je prachtig uitzicht op het dorpje Roubion dat als een adelaarsnest hoog boven de rivier uitsteekt. Daarna is het mooiste van de klim voorbij en kom je al snel op de pashoogte van 1678 meter. De andere kant van de col is veel saaier en vlakker. Je ziet dat de wintersport hier ook zijn invloed heeft op het landschap. In Beuil daal ik verder af richting de gorges de cians. Je volgt hier het dal door deze prachtige gorges. Er zijn enkele tunnels, maar gelukkig is oude weg nog gehandhaafd waar je nu met wandelaars het rijk alleen hebt. Dit zijn de mooiste delen van de gorges waarbij rotsen nauwelijks 2 meter van elkaar verwijderd zijn. Dit spektakel duurt 22 kilometers lang en daar kom ik op de rustige N202. Aanvankelijk was ik van plan om via de gorges de la Vesubie terug te keren, maar de lange tunnels en het vrachtverkeer bij Defile du Chaudan doen me besluiten een andere route te kiezen. Ik fiets daarom het rustige weggetje naar La tour omhoog. Via talloze haarspeldbochten kronkelt de weg hier omhoog. In La tour zie ik op de kaart dat ik nog een aardige klim verder kan fietsen naar col d'Andrion. De weg wordt nog een stuk smaller maar blijft verhard. Na wat steile stukken gaat de laatste 10 kilometer via een niet al te steil bosweggetje langs de kam omhoog. Telkens denk je dat je het hoogste punt wel hebt bereikt maar dan volgt nog een bocht en weer een stuk klimmen. Uiteindelijk ben ik om vijf uur bovenop de de top van de Col d'Andrion (1681 meter). Het uitzicht valt wat tegen en ook de vliegen weerhouden me van een lange stop en ik keer snel weer om. Het laatste stuk door het dal van de Tinee is vrijgemakkelijk en ik ben nog net op tijd om wat inkopen te doen. Al met al is toch weer een lange dag geworden met flink wat hoogteverschil. 's Avonds koelt het gelukkig wat door wat stevige onweersbuien.

Cians

De dag begint zoals gebruikelijk met het kopen van wat brood bij de plaatselijke bakker. Ik heb nu weer de volledige uitrusting bij me. Na vier kilometer sla ik de D 2565 in. Deze weg klimt naar col St Martin. Ik haal twee zeer traag stel fietsende mountainbikers met bagage in. Het is vrij makkelijke beklimming naar 1500 meter. Vlak voor de top passeer ik een andere fietster die ik vandaag nog een aantal keer terug zie. Waarschijnlijk is ze Engels want ze heeft alleen twee voortassen op haar lowriders. Engelsen hebben altijd van die gekke gewoontes zoals links rijden, 's ochtends bacon eggs willen eten en ook dus hun bagage vreemd opladen.

Aanvankelijk wilde ik een aantal dagen in St Martin Vesubie blijven, maar gezien het tijdstip komt dat nu niet goed uit. Het lijkt me wel een aardig plaatsje maar veel goede campings dicht bij het dorp zie ik niet. Ik daal daarom verder af tot aan Roquebilliere. Na dit dorp neem ik de afslag naar de col de Turini. Dit is een behoorlijk lastige pas. In 15 kilometer moet 1100 meter hoogteverschil worden overbrugd en is daardoor qua zwaarte vergelijkbaar met de Alpe d'Huez. Ook de hitte maakt dit tot een lastige pas. Toch valt de beklimming mij mee, misschien heb ik nu al voldoende conditie opgebouwd. Bovenop valt het uitzicht tegen. De dreigende bewolking besluiten me om het rondje over de Authion voor een volgende keer te laten. Dit zou namelijk nog eens 17 km extra betekenen met 480 meter extra hoogte meters. Ik daal nu de kronkelige Turini af. Het stuk door de gorges du piaon is fraai, maar ik had me er iets meer van voorgesteld. Misschien heb ik nu al te veel mooie gorges gezien of is deze weg beter om een keer te klimmen.

In Sospel kies wederom voor de camping municipal en wederom is dit een goede keus. De voorzieningen zijn prima en de camping ligt midden in het dorp. Sospel is prachtig stadje met veel smalle straatjes, leuke pleintjes, veel terrasjes, een oude kerk en nog Romeinse oude ruïnes. Wederom een plek om een tijdje te verblijven. Op de camping kom ik contact met een groep. Daar is ook toevallig een Nederlander bij. Hij is hier in Sospel gestrand na een tocht van 3 maanden op een scooter. Dat is natuurlijk weer eens wat anders, met een scooter vakantie houden.

Col de la Madone

De volgende dag weer alles ingepakt en weer op weg. Nu over de col de castillon. Vanuit Sospel stelt deze pas maar weinig voor. Slechts 350 meter hoogteverschil in 7 kilometer. Vanaf de top heb je een prachtig uitzicht op de Middelandse zee. Het afdalen naar Menton gaat vlot, maar om Menton weer uit te komen is een drama. Je merkt dat de drukte zich rond de kust heeft geconcentreerd. Ik volg de bordjes richting St Agnes en kom al weer snel buiten de stad. Meteen is ook de drukte voorbij. St Agnes ligt halverwege de col de la Madone. Op zich is dat niet zo bijzonder, maar wel bijzonder is dat dit de trainingscol van Lance Armstrong is. Daarnaast is het gewoon een prachtig weggetje en ook best wel zwaar met veel steile stukken. Zeker de hoge temperaturen maken het toch tot een hele onderneming. Het uitzicht vergoed echter veel. Je hebt continu de kuststreek in het oog en je ziet steeds hoog boven je de weg lopen waar je heen moet. In het begin kruis je de snelweg een aantal keer. Vlak bij St Agnes zijn de mooiste gedeeltes. Het plaatsje laat ik rechts liggen en de pas is daarna snel bereikt. De afdaling is een stuk minder mooi en ook het uitzicht op een zandafgraving van Peille is alles behalve fraai. In la Turbie maak ik nog een mooie foto van het uitzicht op Monaco, waarna ik verder fiets richting de Col d'Eze. Deze pas is bekend van de voorjaars ronde Parijs-nice, waar altijd de afsluitende tijdrit wordt gehouden. Hier wordt de kant van Nice gereden. De kant waar ik vandaan kom stelt niet zo veel voor, maar biedt wel mooie uitzichten op Nice en de kuststreek. Even voor de pas hoogte zie ik man met een tempo van 15 kilometer per uur midden op de dag de Col d'Eze op joggen. Hij heeft wel wat weg van Armstrong, zou het hem zijn?

De afdaling naar Nice verloopt vlot, maar wederom is de stad zelf lastig en druk. Ik kies maar de boulevard weg en fiets langs het strand. Bij het vliegveld houdt het strand op en word ik gedwongen om op de drukke 6 baans autoweg te fietsen. Gelukkig kan ik vijf kilometer verderop bij Cagnes sur Mer weer de binnenwegen opzoeken. Ik kies de rustige d18 naar la Gaude en sla vervolgens links af richting Vence. Daar doe ik eerst wat boodschappen bij de grote Casino om vervolgens de camping op te zoeken. Deze ligt namelijk 3 kilometer buiten Vence. Het is helaas een dure 4 sterren camping (€ 12,65), maar het is de enige in de buurt. De camping ligt bij het gehucht la Sine midden in een bos. De voorzieningen zijn wel ok, maar het is wel wat ver om naar het stadje te lopen.

Gréolières

Ik wil toch Vence nog even bezoeken en besluit weer terug te fietsen naar het stadje. Het stadje blijkt prachtig te zijn. Met name het voetgangersgebied bevat een wirwar aan smalle straatjes mooie oude panden en leuke winkels. Er wordt veel kunst geëxposeerd en er hangt een prettige sfeer.

Na Vence begin ik met de tocht. Ik kies niet de col de Vence, maar de wat vlakkere aanloop via de gorges du Loup. Deze gorges zijn niet de mooiste van Zuid Frankrijk, maar toch wel aardig. Zo is er een waterval en bij de Saut du Loup, heeft de Loup mooie vormen weggeërodeerd. Ook de bovenloop van de Loup is mooi, met name de passages bij Greolieres met een aantal tunnels is fraai.De weg blijft klimmen tot aan de col de la Bleine (1439 meter). De weg is niet al te lastig maar na 28 kilometer klimmen verlang je wel naar een stukje afdaling. Na de col de la Bleine daalt de weg tot aan St Auban.

Even na St Auban gaat de weg door een smalle kloof, de Clue st Auban. In deze smalle kloof is ook een klein kappeltje ingericht. De weg loopt dan geleidelijk omhoog. Ik kies de smalle weg naar de col du Buis. Deze pas is van deze kant wel steil (16%) maar niet al te lang. De noord kant is berucht om haar steile passages van 19% en een gemiddelde van 10,3% over 4 kilometer. Na deze steile afdaling waarbij volle concentratie nodig is volgt een steil klimmetje van 14%. De col de felines is vervolgens niet al te lastig. De afdaling is wel weer erg fraai met mooi uitzicht op de ruïnes van Entrevaux. Het is vervolgens dan slechts 7 vlakke kilometers naar Puget Theniers. Het dorpje Puget is klein maar wel aardig. De camping municipal is dan snel gevonden en ligt aan de Var. Duidelijk is dat dit het mekka is voor de watersport en rafters. De voorzieningen bij de camping zijn wel aan vervanging toe, maar de camping is goedkoop (€ 5). 's Nachts heb ik wel last van andere camping gasten die tot diep in de nacht muziek zitten te draaien.

Daluis

Col des Champs

De eerste 13 kilometers zijn vlak. Daarna klimt de weg geleidelijk naar Daluis. Dit dorpje ligt aan de rand van de beroemde rode gorges de daluis. Hier fiets je aan de bovenloop van de gorges. Gedurende 5 kilometer heb je prachtig uitzicht op de rode rotsformaties.

De gorges beginnen met een groot rotsblok die op een vrouw met een grote hoed lijkt, vervolgens zijn er talloze uitzichten waarvan de een nog mooier is dan de andere. Na een aantal tunnels volgt tenslotte de brug waar ook bungee jumpers naar beneden springen.

In Guillames is het een drukte van belang. Ik lunch er bij een fonteintje en geniet van het heerlijke Franse leven. Na Guillames doemen in de verte al de bergen van de Mercantour op. Met name het massief van de Cayolle maar ook de bergen rond de Champs zijn indrukwekkend. De col des champs begint in St Martin d'Entraunes. De weg stijgt met een flink aantal haarspeldbochten. De klim is behoorlijk zwaar. Op een klein vlakje stukje halverwege na is de klim constant steil en loopt het stijgingspercentage op tot 10%. De omgeving is echter prachtig en vergoedt veel van de inspanningen. Met name richting de top zijn de uitzichten fantastisch.

De afdaling wordt vertraagd door twee trage auto's waar ik niet langs kan. De weg is smal en onoverzichtelijk door het bos. Vanaf Colmars is de weg breed, maar daalt het slechts licht. Als ik in St Andre les alpes aankom begint het te regenen en haast ik me naar de camping. Dit wederom een camping municipal (€ 5,60) en ook dit keer met prima voorzieningen. Ik wacht bij het toilet gebouw tot de eerste bui voorbij is. Ik zet op vlak stukje mijn tent op en tijdens het douchen start een enorm onweersbui met hagelstormen. Gedurende een uur komt er zoveel water naar beneden dat hele delen van de camping onderlopen. Gelukkig bevindt mijn tent op een iets hoger deel en zijn mijn spullen zo goed als droog. In het dorp is een feest aan de gang en wat Engelse campinggasten zingen allemaal bekende liedjes met een meegebracht gitaar. Een leuke camping, maar jammer dat het weer niet mee zit. Ook 's nachts blijft het gedurende lange tijd doorregenen.

's Ochtends is het droog, maar de buien zijn nog niet overgewaaid. De tent krijg nog wel droog ingepakt en via Lac de Castillon fiets ik naar Castellane. Castellane lunch ik op het grote plein. Wat opvalt zijn de vele fietsers. Duidelijk is dat ik weer in toeristisch gebied kom. Ook valt op dat veel Nederlandse toeristen zich in deze streek ophouden. Na de lunch fiets ik langs de Verdon naar Pont de Soleils. In de buurt van Trigance slaat het weer om en vallen de eerste druppels. De hemel is donker gekleurd en bliksem slaat in. Je ziet van verre de bui aankomen. Bij een verlaten huis kan ik voor deze bui schuilen. Na een kwartiertje wordt het minder en stap ik weer op de fiets. Tot aan Balcons de la Mescla blijft het droog. Vanaf dit uitzichtspunt maak ik nog een aantal foto's van het indrukwekkende landschap rondom de gorges du Verdon. Tijdens het fietsen op de corniche sublime begint het plotseling weer te regenen. Er zijn hier echter geen schuilplaatsen, dus de enige optie is doorfietsen. Gedurende tien kilometer blijft het regenen eerst zachtjes maar vervolgens hard. Pas bij cirque de Vaumale als de volgende uitzichtspunten opdoemen is het vrijwel droog. De afdaling naar Aiguines koelt het behoorlijk af en trek ik mijn fleece aan. De laatste kilometers naar Moustiers Ste Marie zijn weer stijgend. In het dorpje probeer ik weer een beetje bij te komen en zoek ik een camping. Even buiten het plaatsje is Camping Manaysse een prima keuze. Niet al te ver van het dorp en wederom betaalbaar (€ 5,95). 's Avonds bezoek ik het dorpje en het hooggelegen kappelletje.

Verdon

Vandaag zijn de buien verdwenen en het is stralend weer. Het is tijd om nu de Verdon eindelijk zonder regen te gaan bekijken. Mijn bagage laat ik bij de tent, dus het is weer een rustdag. De klim langs de noordkant van de Verdon is niet al te lastig. Het gaat geleidelijk en verschillende stukjes gaan op en af. Net voor Palud wordt het hoogste punt van de hoofdroute bereikt. In Palud bezoek de bakker en houd ik een korte pauze. Even voorbij Palud kies ik eerst voor het rondje over de routes des cretes. Dit stukje gaat langs de mooiste uitzichten van de gehele Verdon. Om de 100 meter is er weer een uitzichtspunt. Het stijgt behoorlijk met stukjes 10%. Bij Barre de l'Escales zijn klimmers bezig om de 700 meter hoge wand te beklimmen. Bij een mooi plaatsje houd ik een lange lunchstop en heb ik prachtig uitzicht op de Verdon. Terug in Palud fiets ik verder naar de Pont de Soleils. Bij Pont de sublime fiets ik even naar de bodem van de canyon, vlak boven de rivier. Daar parkeer ik mijn fiets en wandel naar de rivier. Je kan van hier weer terug naar Palud wandelen, maar dat is wel een stevige dagwandeling. Ik heb daar vandaag geen tijd voor en keer weer terug op de fiets naar Moustiers.

Het is wederom een warme dag. Ik fiets over de D952 via Riez naar Greoux les Bains. Riez is behoorlijk druk. Ik koop een bruin brood bij de bakker en bekijk de oude Romeinse ruïnes. Na Greoux stijgt de weg weer licht. Na een korte pauze bovenop de pas daal ik af naar Manosque. Dit drukje plaatsje ziet er niet erg aantrekkelijk uit. Even voorbij Manosque kies ik smalle witte weggetjes zoals de D 105 via St Michel l'Observatoire. Ik ga hier niet de sterren bekijken zoals bussen vol toeristen doen, maar geniet van de rustige wegen in het achterland van de Ventoux. In de verte zijn de kale toppen van zowel de Signal de Lure als de Mont Ventoux zichtbaar. De weg loopt via kleine dorpjes in de Vaucluse zoals Camiol en Simiane la Ronde. Op het plateau d'Albion fiets ik langs de kazernes van het vreemdenlingenlegioen. Zo te zien zijn er weinig vreemdelingen in dit legioen. In Sault is het even zoeken naar de camping municipal. Deze bevindt zich twee kilometer buiten het dorp in een groot bos bij een zwembad. Het is een prettige rustige camping.

Mont Ventoux

Vandaag staat weer een van de verplichte nummers op het programma. Het is al weer in 1995 dat ik de eerste keer vanuit Bedoin deze reus van de Provence heb bedwongen. Nu wil ik het vanuit Malaucene doen.Daarvoor fiets ik eerst langs de gorges de la Nesque. Deze gorges zijn best wel aardig en geven een goede pijnloze warming up. In Mormoiron fiets ik naar Bedoin en vervolgens het kleine klimmetje richting Malaucene. Het is bewolkt dus de hitte gedurende de beklimming valt mee. De klim is vanuit Malaucene makkelijker dan vanuit Bedoin, maar er zitten wel wat steile stukje in. Na 2 uur en een kwartier sta ik op de top. Dat betekent dat ik in vergelijking met 1995 ruim een kwartier langzamer ben. Toch voel ik me nog aardig fit en daal weer af. Een stevige wind weerhoudt me van het behalen van hoge snelheden. Bij Chalet Reynard fiets ik richting Sault waar ik nog even het dorpje bekijk.

Orange

Dentelles de Montmirail

Het wordt een rustige vlakke dag. Ik start met een tocht langs de noordkant van de Ventoux. Het is zwaar bewolkt, dus er is weinig van de ventoux te zien. De route is vrijwel vlak. Er zit een klein bultje in, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Het begint dan wel wat te druppelen en in Entrechaux schuil ik na wat brood te hebben gekocht. Toevallig komen er twee andere vakantiefietsers langs. Het is een Amerikaans stel dat bezig is met een tweeweekse tocht door Frankrijk. Ze komen uit Main en zijn in Les Arcs gestart en ook het zuidelijk deel van Frankrijk verkend. Vandaag hebben ze wel de Ventoux gedaan vanuit Sault, waar ze helaas weinig uitzicht hadden. Het is hun eerste fietstocht en meteen hebben ze de sprong over de oceaan gemaakt. Ze gaan dan verder in een paar dagen naar Aix-en-Provence. Ze zijn ook slechts weinig vakantiefietsers tegengekomen.

De volgende stop is Vaison la Romaine. In dit plaatsje is het weer al weer opgeknapt. Ik bezoek de Romeinse ruïnes en houd daar een lange lunch. Vanuit Vaison fiets ik langs de woeste pieken van een klein gebergte, het Dentelles de Montmirail. Een smalle weg gaat tot aan de voet van de kalkstenen pieken die meer op de Dolomieten lijken dan op de Provence. Het laatste stukje tot aan de col du Cayron is behoorlijk steil en onverhard. Vervolgens fiets ik over drukke wegen richting Orange. Orange heeft een sterke band met het koningshuis en behoorde in 1544 aan Willem van Oranje. Het is een oude stad met veel Romeinse monumenten. Het verkeer is echter een totale chaos. Ik fiets langs de Triomfboog en het oude theater. Het is even zoeken naar het smalle steile weggetje naar het park dat vlak boven het Romeins theater bevindt. De camping die volgens oude boekjes zou zijn is allang verdwenen. Het is een park van waar van boven een je prachtig uitzicht hebt op het oude theater en de omgeving. Een pasgehuwd koppel is bezig met het maken van huwelijksfoto's, een zeer romantisch plaatsje dus. In Villeneuve les Avignon op de rechteroever van de Rhone vind ik een prima camping municipal. 's Avonds maak ik nog een wandeling langs het Fort st André en de chartreuse, de abdij. Vanaf het fort heb je een prachtig uitzicht op de oude gebouwen van Avignon.

Les Baux

Voordat ik flink ga fietsen rijd ik Avignon binnen. Via de wirwar aan één richtingsstraten kom ik uiteindelijk bij de Pont d'Avignon en de pauselijke gebouwen, palais des papes. Van 1300 tot 1400 werd de stad de pauselijke residentie.

Na Avignon fiets ik naar Aramon. Daar kom ik midden in een feest terecht, waar zoals in Pamplona stieren worden losgelaten. De straten zijn afgezet en winkels gebarricadeerd. Na dit dorp fiets ik naar Pont du Gard, het romeinse aquaduct. Het weer is prima en bij het aquaduct is het lekker om even te stoppen. Ik was eerst van plan om naar Arles te fietsen maar ik heb even genoeg van het drukke verkeer en de steden. Via Beaucaire en Tarascon fiets ik naar Les Baux de Provence. Dit plaatsje ligt strategisch bovenop de rotsen van de Alpilles en wordt druk bezocht.Ook hier is een huwelijksplechtigheid aan de gang. Na les Baux daal ik van naar Maussene. De camping ziet er nogal duur uit en besluit verder te fietsen naar Mouries. Ook hier is een 4 sterren camping, maar mijn oog valt op een bordje camping a la ferme. Na een aantal kilometer sla ik een smal weggetje in. Hier ligt de kleine camping waar drie andere tentjes staan. Via een intercom meld ik me aan en even later komt de campingbeheerdster langs. De camping is prima, alleen blijkt dat de watervoorzieningen niet helemaal goed bemeten zijn. Nadat ik een douche heb gehad is de boiler leeg! De camping is met € 5 wel goedkoop. Een nadeel van een camping a la ferme is dat het midden in het boerenland ligt. Dit betekent veel muggen en enorme bromvliegen.

De voorlaatste dag betekent wederom een vrij rustige dag door de Montagne de Luberon. Allereerst rijd ik tussen de rotsen van de Alpilles. Diverse fietsers zijn bezig met hun zondagse rondje. Eygalieres is een aardig dorpje, waar ik wat boodschappen doe. Bij Orgon moet ik via drukke wegen de Durance oversteken. Aanvankelijk was ik van plan om dwars door de Luberon te fietsen. Helaas zijn deze wegen gedurende een week afgesloten. Daarom kies ik de noordelijke route langs plaatsen als Menerbes, het kasteel van Lacoste en het toeristische plaatsje Bonnieux. De weg gaat langs de Luberon door het glooiende land. Bonnieux ligt dicht bij het hoogste punt van vandaag. Ik fiets naar een uitzichtspunt van het massif des cedres. Daarna volgt het fraaie combe de Lourmarin, waarbij je de Luberon doorsteekt. In La Roque d'Antheron steek ik de Durance over. Daar zoek ik de camping op. Het is duidelijk al buiten het seizoen. Om half zes is er niemand bij de receptie en er staan een paar campinggasten op een enorm groot kampeerterrein. Ook de voorzieningen worden niet meer onderhouden en maken een wat vervallen indruk.

21% nabij Roque d'Antheron

De laatste dag is kort maar bevat toch nog aardige rustige wegen. Na La Roque stijgt de smalle d 67 A zeer geleidelijk. Alleen een verbodsbord voor carvans doet vermoeden voor wat gaat komen. Plotseling is het steile stuk daar. In een kilometer moeten enorme stijgingspercentages overbrugd worden.Het steilste stuk à 21% is behoorlijk lastig. Op de top sla ik nog een zijweggetje in dat leidt naar een mooi uitzichtspunt op de omgeving. In Lambesc is het even zoeken naar de juiste weg. Daar kies ik wederom een smal weggetje naar Coudoux. Boven op de pas vlak voor Coudoux heb je prachtig uitzicht op het Etang de Berre. Dit meer wordt met name gebruikt voor raffinaderijen en is wat minder aantrekkelijk fietsgebied. Mijn eindpunt, het vliegveld van Marseille ligt ook aan dit meer.De laatste kilometers naar het vliegveld gaan over drukke wegen. Het is nog vrij vroeg en ik bezoek nog de roze rotsen van Vitrolles. In dit stadje zijn alle huizen van dezelfde kleur als de rotsen. De winkels zijn vanwege de middagpauze helaas dicht en ik kleed me om aan het Etang de Berre. De vlucht met Basiq air naar Schiphol is prima en zelfs de fiets heeft geen doos nodig. Hier komt dus een einde aan een mooie tocht met totaal 2186 kilometer en 40832 meter hoogteverschil.